Overprikkeling en hooggevoeligheid. Tegenwoordig is er heel wat om te doen. Heel veel kinderen zijn hooggevoelig. Heel veel kinderen ook niet. Hooggevoeligheid krijgt gelukkig meer bekendheid maar net daarom krijgen we al sneller te maken met het “etiketje “.
Ik ben zelf hooggevoelig en coach heel veel kinderen die hooggevoelig zijn in de praktijk, maar ik ga het niet aanzien als een “etiket”.Hooggevoeligheid is een karaktertrek, geen ziekte. Ik word wild als ik hoor dat sommige mensen medicijnen voorgeschreven krijgen tegen hooggevoeligheid! Okay, dat je als volwassene ondersteuning wil, maar aan een kind medicijnen geven voor hooggevoeligheid? Hoe kan je medicijnen geven voor verlegenheid? Voor introvert zijn? Voor klein van gestalte te zijn? Voor stoer te zijn? Allemaal zaken waar er geen medicatie voor hoeft gegeven te worden.
Maar wat is hooggevoeligheid en overprikkeling nu juist? Is het een beetje moe zijn en boos worden? Is het teveel gepland hebben op korte tijd? Hoe kom je er dan uit?
Wel, buiten de lijst van kenmerken van hooggevoeligheid , de test die ik afneem, kunnen we zeggen dat het bij hooggevoeligheid net gaat om de extra prikkels en de overprikkeling en het belangrijkste om de overprikkeling te vermijden. Of als het te laat is, eruit komen.
Hooggevoelige mensen en kinderen hebben bij vermoeidheid extra prikkels die binnen komen; de geuren op school, geluid op straat, het zonlicht dat extra binnen komt bij ons, het gefluister van iemand, de geluiden van de natuur, die ene persoon die triest is, de andere die boos is,.. Er komen zoveel prikkels binnen en zo raken wij overprikkeld als we op die momenten geen rustpunt inlassen.
Wat dat rustpunt is, is voor iedere HSK/HSP anders. De ene kijkt gewoon TV en zet zo alle geluiden rond zich uit, de andere speelt even op zichzelf en zit zo in zijn bubbel, de andere zit 5 minuten op een bankje naar de natuur te kijken, een douche nemen, bloemen planten, in de tuin spelen,.. Er zijn zoveel rustpunten die ons eigen zijn, op DAT moment zelf.
Waarom zeg ik op DAT moment? Wel wij zijn moment-mensen. Wij voelen alles extra, dus wij voelen ook wat we op dat moment juist nodig hebben, en ja dat kan zijn dat dat niet hetzelfde is wat we gisteren nodig hadden.
Verwarrend voor de buitenwereld? Kan best zijn. Maar er kan al veel opgelost worden door ons gewoon te laten, wij kennen onszelf en wij voelen waar wij behoefte aan hebben. Laat ons maar, wij zoeken onze rust zelf wel.
Is dat moeilijk voor jullie ? Laat het zo zeggen, hoe sneller wij uit onze overprikkeling zijn, hoe sneller wij weer naar jou toe komen. Zowel bij kinderen als volwassenen is dat zo. Wij willen ons moment met rust en hoe meer deze verstoord zal worden, hoe meer prikkels we krijgen en hoe langer we overprikkeld zullen blijven.
Ik zeg niet dat de buitenwereld zich moet aanpassen aan ons, zeker niet. Ook al is het muziekje van de ijskar irritant en keiluid. Wij kunnen niet verwachten dat de ijsman zonder muziek zal rondrijden of dat alles om ons heen aangepast zal worden aan onze voelsprieten. Maar wat we wel kunnen en moeten leren is onszelf aan te voelen en het moment te voelen wanneer we weten dat het eraan komt: de overprikkeling. En dan ons rustpunt zoeken.Op dat moment kunnen we wel aan de mensen vragen om ons in onze bubbel even gerust te laten.
Want daar draait het om, de wereld hoeft zich niet aan ons aan te passen, wij weten zelf wel wat het is, wij passen onze hooggevoeligheid aan aan ons leven en wij kunnen perfect leven zonder dat iemand anders er echt rekening mee moet houden. Net zoals koffie drinken een gewoonte is, is hooggevoeligheid en hoe wij ermee omgaan ook een gewoonte, iets waar we niet meer hoeven bij na te denken. iets waar we kunnen van genieten.
Gooi het etiket weg, pas hooggevoeligheid in je leven toe en zoek je rustpunten, want hooggevoeligheid is zo een mooie karaktertrek. En aan de wereld rondom ons: je hoeft je niet aan te passen maar als we rust vragen, gun ons die ook, want anders komen we inderdaad aan het woord dat tegenwoordig alom is; overprikkeling.
Moet de maatschappij zich aanpassen?
Urenlange discussie hebben we al onder collega’s hierover gehad. Moeten wij, hooggevoelige personen ,ons aanpassen aan de maatschappij of moet de maatschappij zich aanpassen aan ons?
“De maatschappij zou zich moeten aanpassen aan ons, want we zijn toch talrijk tegenwoordig”. “We moeten meer herkenning krijgen, er moet meer rekening gehouden worden met ons. Vooral met onze kinderen dan.”
“Neen hoor, de maatschappij draait nu eenmaal en de hooggevoelige mensen en kinderen moeten zich maar aanpassen aan de maatschappij”.” Waarom zouden we daar rekening mee moeten houden? Is toch nergens voor nodig?” “Ze kunnen toch overal door en binnen? Er zijn toch geen beperkingen?”
“Hooggevoelige mensen moeten uit hun comfortzone komen. Zo leren ze extra en kunnen ze zichzelf elke keer laten groeien.”
Wat moeten we nu allemaal daarvan denken? De ene heeft gelijk, de andere kan gelijk hebben, goh en ja, uit de comfortzone, zo hebben we het nog niet bekeken.
Een hooggevoelig persoon krijgt sowieso al heel wat indrukken te verwerken. De vraag of hij of zij zich moet aanpassen of niet, uit de comfortzone komen of niet, brengt hier een pak druk mee. Hoe moeten we ons dan gedragen? Wat mogen we dan voelen? Dit zijn vragen die ik vaak te horen krijg.
Wel, net daarom hebben mijn collega’s en ik urenlange discussies erover. Ik ga met geen enkele van de drie akkoord.
Wij hoeven ons niet aan te passen aan de maatschappij. Waarom zouden we? Wij hebben onze voelsprieten en onze kenmerken en hoeven ons daarom niet te verstoppen of te veranderen.
De maatschappij moet zich aanpassen? Neen helemaal niet. Waarom zou de maatschappij moeten stoppen met draaien? Omdat wij alles intenser voelen? Omdat wij voelsprieten hebben? Voelsprieten die van persoon tot persoon verschillend zijn! Neen hoor, die draait gewoon verder. Dit geeft ook onze basis die wij nodig hebben; werken, school, thuis, sport,..
Kom uit je comfortzone! Dit is iets wat ik helemaal niet graag hoor. Dit is een advies dat men geeft en waardoor hooggevoelige mensen constant in de overprikkeling komen te zitten. Wij hooggevoelige mensen, wij houden van onze comfortzone. Net die comfortzone geeft ons onze balans, geeft ons rust, geeft ons zekerheden. Die hebben we nodig om niet steeds overprikkeld te raken.
Mogen we dan niet groeien? Natuurlijk wel. Maar laten we komaf maken met ons aanpassen of anderen zich te laten aanpassen aan ons.
Hooggevoeligheid is een karaktertrek. Daar hoeven we ons niet aan aan te passen, we kunnen vragen of ze er rekening mee kunnen houden. Maar soms zijn mensen wel heel egoïstisch en dan kunnen ze geen rekening houden met anderen. En dan staan we daar weer; helemaal verdrietig en boos omdat de andere persoon er geen rekening mee kan of wil houden.
Is het niet beter om gewoon in je eigen kracht en schittering te staan?
In mijn coaching ga ik op zoek naar jullie eigen voelsprieten, hoe we dit in jullie leven kunnen plaatsen. Hoe jullie toch kunnen groeien, zonder overprikkeld te worden. En als jullie dat onder de knie hebben, dan maakt het niet uit of iemand zich aanpast of niet , dan verwacht je van niemand om zich aan te passen. Jij kent jezelf en jij weet hoe je zal reageren en wat je kan doen. En jij helpt jezelf! En dan, dan hoef je je niet aan te passen en hoeft niemand zich aan te passen, want op dat moment zal hooggevoeligheid gewoon in je leven passen en hoeven we niet verder meer te denken maar gewoon verder te voelen!
Kijk jij er ook naar uit om in je eigen kracht te staan en je hooggevoeligheid of dat van je kind te ontdekken, te herkennen en te erkennen? Neem gerust vrijblijvend contact op.
Het kan heel eenvoudig klinken, maar soms kan het inderdaad heel eenvoudig zijn en mogen we gewoon onszelf zijn en met een beetje hulp kan je dit ook in jouw leven toepassen.
Veel liefs
Tamara
www. kindercoachtamara.be
Is hooggevoeligheid het nieuwe hokje?
Hooggevoeligheid en overprikkeling zijn woorden die je dagelijks leest of hoort. Gelukkig zou ik zeggen. Er is eindelijk wat meer over gekend. Maar tegelijkertijd word ik er ook triest van. Net als andere hokjes, worden soms veel kinderen ook in dit hokje gestopt.
HSP is geen hokje, hooggevoeligheid kunnen we niet medisch opsporen. De prikkels worden minder gefilterd waardoor we alles intenser voelen. Hooggevoelig zijn is puur een karaktervorm, is het emotionele, wij voelen, wij voelen meer en voelen intenser, dat is nog steeds een punt waar we geen testen voor kunnen doen. Als hooggevoelig persoon weet je ook dat je meer voelt dan iemand anders. Ook dat voel je aan!
Waarom worden er dan testen gevraagd als het om het voelen gaat? Waarom gaan we verder zoeken en willen we medicijnen voorgeschreven krijgen om niet meer te voelen? Waarom niet gewoon aanvaarden dat wij net iets meer voelen? Waarom niet aanvaarden dat we gewoon onszelf mogen zijn.
Ikzelf ga aan de slag, met een test die mij opgesteld is door E Aaron. Deze test verklaart voor mij al duidelijk welke voelsprieten er zijn. Een test waar ik steeds zal achter staan.
Daarna kijk ik verder met de HSP Coachingkaarten die ik uitgebracht heb. 42 doelgerichte vragen om zo te kijken welke voelsprieten het kind heeft. Eens we dit weten,ga ik dan aan de slag met een werkboekje “Mijn hooggevoelige kind en zijn voelsprieten” door Kindercoach Tamara.
Na een paar sessies, kent het kind zijn eigen voelsprieten en kunnen we zeggen dat we een kind vrolijk en zelfzeker zien verder groeien. Een kind die voelt en die weet dat het ok is om te voelen, die zich niet meer anders voelt.
En net daarom weiger ik HSP een hokje te noemen! Er zijn zoveel volwassenen en kinderen die afzien omdat ze niet weten hoe het in hun leven te plaatsen, die hulp vragen om het een plaats te geven. Hoe kun je willen dat je in dat hokje zit? Waarom zou je ooit in een hokje willen zitten terwijl je kan ronddansen in de zon en de kleuren?
Met de volwassenen ga ik op dezelfde manier aan de slag, en ik kan zeggen, eens de volwassenen en de kinderen hier afronden, schijnt de zon terug met een klein wolkje erbij, een grote eenhoorn en een kleurrijke regenboog en dat, dat is waar wij als hooggevoelige personen wel willen naartoe gaan.
Veel liefs,
Kindercoach Tamara
www.kindercoachtamara.be
Lees meer
Kinderen zijn lastiger dan vroeger
Ik las dit weekend een artikel in de krant. het ging over het feit of kinderen nu lastiger zijn dan vroeger of niet.
Het antwoord van de experte was dat de kinderen niet lastiger zijn geworden maar dat wij net minder tijd hebben en het allemaal willen. We willen het allemaal ineens.
We leven gemiddeld 80 jaar, waarvan we 20 jaar voor onze kinderen echt zorgen. Dus 60 jaar, tijd genoeg om al die citytrips nog te doen waar we van dromen. Dit vond ik zo mooi. Dit klopt inderdaad, kijk eens hoeveel tijd we nog hebben om de dingen te doen waar we van dromen, om de dingen te doen waarvan we denken dat we ze vandaag allemaal moeten doen. Denk je niet dat de burnouts ook veel mindert zouden zijn als we zo leven?.
Inderdaad we zijn allemaal jonge gezinnen en we willen carrière maken en we willen op uitstap en we willen op sport en we willen met onze vrienden op restaurant en we willen naar de feestjes en concerten. Allemaal hele leuke activiteiten maar zo saai voor kinderen. Kinderen willen naar de laatste nieuwe film van walt Disney, willen naar speeltuinen, willen buiten ravotten,…
Kinderen die zich vervelen gaan lastig gedrag vertonen. Daar is iedereen het mee eens. Dus zijn kinderen lastiger geworden? Neen, ze vervelen zich meer. Laat ze eens kinderzaken doen, laat ze zich eens uitleven in buiten te spelen, in de speeltuin, vriendjes over de vloer en noem maar op. Kampen bouwen van de eettafel zonder dat mama of papa boos worden omdat ze daar zitten te werken. Buiten kampen bouwen, samen, zonder dat mama zich moet haasten om alles klaar te hebben of papa te moe is van te werken.
Er zijn heel veel eetgelegenheden waar ze rekening houden met kinderen. Daar kan je nog steeds gezellig met vrienden iets gaan eten of drinken, ook al is het met kinderen in de buurt in plaats van hippe muziek of het strakke decor of de nieuwste hippe plek in de stad.
Moeten we ons leven op stop zetten? Natuurlijk niet, elke mama en papa heeft wel een moment op zichzelf nodig. Ga lekker sporten, ga eens weg met vrienden. Maar als je thuis komt, ga in plaats van dadelijk eten te maken, Facebook te checken, YouTube op te zetten, ga eens gezellig bij je kind zitten en kijk hoe de dag was, vraag je kind om mee te helpen eten maken en tafel te dekken. Maak alles gezellig en je kind zal een pak minder lastig zijn.
En op de lastige en moeilijke momenten die ieder kind wel eens heeft, droom dan ver weg van je citytrip London, Parijs, New York. Want dat hebben jullie zo hard verdiend.
Ik besef wat geluk wij hebben
Dagelijks werk ik met hooggevoelige kinderen in mijn praktijk.Heerlijk om mee aan de slag te gaan.
Maar voor we daartoe komen heb ik een verkennend gesprekje met de ouders. Daar zie ik soms de pijn en de wanhoop in hun ogen. Want de hooggevoeligheid is bij hen nog niet onder controle dus hoe kan het dan bij hun kind goed komen? Zij vinden het zelf moeilijk dus hoe zal hun kind dat dan op korte tijd wel kunnen herkennen en erkennen? Moet hun kind dezelfde pijn doorstaan als zij?
Elke keer sta ik dan even stil bij mijn persoonlijke situatie. Ik heb een tweeling van bijna 6 jaar. Mijn kinderen zijn beiden hooggevoelig. Ik heb een dochter die zich in de emotionele hooggevoeligheid kan terugvinden en mijn zoon in de zintuiglijke hooggevoeligheid. Zij vinden het heel normaal om te zeggen dat er herrie is en hun hoofdtelefoon even op te zetten. Zij vinden het heel normaal om even apart te gaan als het teveel aan het worden is. Zij vinden het normaal dat er een zonnebril naast het bed ligt om hun ogen ’s morgens te beschermen tegen het licht dat op dat moment hen kan overprikkelen. Noem maar op, voor hen zijn alle emoties en prikkels die er bij komen normaal, zij denken er niet bij na.
Niet dat ik van jongs af aan daarover gepraat heb, neen ,we zijn gewoon in de loop van de jaren alle voelsprieten gaan herkennen per kind en in ons leven beginnen smelten. En daar gaat het om bij hooggevoeligheid. Hoe we de prikkels hebben maar het toch leuk kunnen houden.
Op zo een momenten sta ik ook even stil bij mezelf. Wat een geluk heb ik gehad van op een jonge leeftijd een Amerikaanse therapeut in mijn leven tegen te komen, die me op de hooggevoeligheid wees. Helemaal de periode waarin de grondlegster , Elaine N Aron , met de onderzoeken bezig was.Ik mocht gewoon genieten van deze wijze dame haar funderingen. Het was me toen allemaal niet zo duidelijk als nu. Ik heb toen mijn voelsprieten in mijn leven gesmolten en genoten van mijn leven. Net zoals iedereen. Maar nu is me duidelijk hoeveel geluk ik gehad heb door op het juiste moment op de juiste plaats geweest te zijn.
Maar het is op dagen zoals vandaag als je ouders ziet met pijn en verdriet, door die hooggevoeligheid die ze vervloeken, dat ik besef hoeveel geluk ik gehad heb en hoeveel geluk mijn kindjes gehad hebben, om onze hooggevoeligheid op jonge leeftijd te herkennen en te smelten en te kunnen zeggen dat hooggevoeligheid is fantastisch is.
Zoals ik tegen de kindjes in de praktijk fluister; wij zijn een beetje superhelden! Wij horen beter, wij zien beter, wij ruiken beter,…en we weten wanneer het onheil eraan zit te komen.
Op die momenten ben ik blij dat ik de ouders op deze dagen ook iets kan bijbrengen en dat ze hopelijk verder kunnen met een positief beeld over die fantastische hooggevoeligheid. Want het is super, als je het kan herkennen en erkennen!
Laat hooggevoeligheid ook in je leven glanzen!
www.kindercoachtamara.be
Lees meer
Wat hebben sport en druk met elkaar te maken?
Sporten, het is goed voor elk kind. Je kind werkt zowel aan de gezondheid als het sociale. Sporten zou inderdaad aan elk kind moeten aangeraden worden, een sport waar jouw kind zich goed bij voelt.
Maar welke druk hebben kinderen tegenwoordig niet bij het sporten? Vaak hoor ik het sportschema al: twee keer training in de week en dan in het weekend nog wedstrijd of voorstelling. Dan komt daar nog eens muziek bij en huiswerk en een jeugdbeweging. Ik vraag me dan altijd af, wanneer leert je kind om eens gewoon niets te doen? Of wanneer rust het kind?
Maar sporten is leuk, en net zoals volwassenen kunnen we bij het sporten veel van ons af laten. Pesterijen op school, juf die boos was, mama/papa die boos waren, alles waar we ons slecht over voelen, zouden we kunnen weg sporten.
Maar wat hoor en zie je in werkelijkheid? Ouders die boos zijn omdat hun zoon maar een paar doelpunten gemaakt heeft , omdat hun dochter niet zo perfect op het optreden aan het dansen was,… Waar is het plezier dan in het sporten? Kinderen hebben tegenwoordig al zoveel druk en tijdens het sporten moeten ze nog eens presteren . Worden ze terecht gewezen voor publiek.
Waar is de tijd gebleven dat dat kneusje met zijn brilletje, die totaal niet kon voetballen, toch mocht mee doen? Want het was juist leuk om samen te spelen. Dat meisje die totaal geen gevoel voor ritme had, waar de ouders met tranen in de ogen zaten te kijken want ze leek wel een prinses en waar de andere meisjes haar gewoon mee in de groep trokken? Waar die kleine jongen aan het tennissen was en de ballen in alle richtingen gingen en dat we hen zeiden dat ze het wel gingen kunnen op een dag,…
Waar is het leuke aan het sporten gebleven? Kinderen moeten natuurlijk leren dat ze op tijd moeten komen en hun moeten engageren, maar het sociale dat bij sporten ook komt kijken is ook heel belangrijk; doen wat jij graag doet en het nog leuk houden. Niet uitgescholden worden omdat het eens niet goed gaat, of je vriendjes die uitgescholden worden, je vriendjes die niet mogen mee spelen omdat ze niet goed genoeg zijn. Of het meisje dat zich niet meer mooi genoeg voelt omdat het nooit goed genoeg was.Het meisje die niet mee mag doen omdat zij niet op de “coole” dansen zit.
Mama/papa/grootouders,..laat elke ballerina, voetballer, tennisser, en alle andere sportkindjes schitteren in wat ze doen en zorg dat ze er plezier aan beleven, want daar gaat het om, leren en delen en plezier maken, dat maakt van hen een echt team die voor elkaar door het vuur gaat.
[contact-form][contact-field label=”Name” type=”name” required=”1″ /][contact-field label=”Email” type=”email” required=”1″ /][contact-field label=”Website” type=”url” /][contact-field label=”Comment” type=”textarea” required=”1″ /][/contact-form]
[contact-form][contact-field label=”Name” type=”name” required=”1″ /][contact-field label=”Email” type=”email” required=”1″ /][contact-field label=”Website” type=”url” /][contact-field label=”Comment” type=”textarea” required=”1″ /][/contact-form]
Hooggevoelige kinderen kunnen vermoeiend zijn
Deze week gaf ik een voordracht over het omgaan met hooggevoelige kinderen.
Net zoals bij andere voordrachten, of individuele sessies hoorde ik een paar ouders zeggen : “een hooggevoelig kind hebben is toch echt vermoeiend hoor”. Ik kan de ouders alleen gelijk geven bij deze opmerking. Het kan inderdaad vermoeiend zijn, de driftbuien, de woede aanvallen, het treuzelen, de explosies, het huilen en niet weten waarom,.. Noem maar op, alle reacties van de overprikkeling kunnen inderdaad vermoeiend zijn. Daar moet ik ook gewoon eerlijk over zijn.
Maar elke keer zeg ik er dadelijk achter dat het opvoeden van hooggevoelige kinderen juist heel makkelijk kan zijn. Inderdaad! En dan zie je de ouders me aankijken, vol ongeloof, een beetje spottend. Maar dat is echt zo. Want bij een hooggevoelig kind weet je op voorhand hoe die in een bepaalde situatie zal reageren, hoe en wanneer hij moe zal zijn. Het punt is om de voelsprieten te herkennen en te erkennen! En dan is het zo makkelijk als het maar zijn kan, want dan kunnen we de rustpunten in bouwen en als we de rustpunten hebben kom je veel minder snel tot een overprikkeling en blijven de driftbuien en huilbuien en woedeaanvallen en alle andere reacties weg, of toch zo goed als weg.
En dan lieve ouders, is het gewoon heel leuk om een hooggevoelig kind te hebben.Dan is het gewoon heel leuk om hooggevoelig te zijn. En na een tijdje zal het een gewoonte worden in je leven en sta je er niet meer bij stil en is de rust terug in jullie gezin.
Maar tot dan inderdaad kan het vermoeiend zijn. Wil je samen snel ontdekken wat de voelsprieten zijn en hoe we het samen terug leuk kunnen maken? Neem gerust vrijblijvend contact op.
veel liefs
Kindercoach Tamara
Pesters kunnen ook jouw kind zijn
Bij elk verhaal over pesten dat ik dagelijks hoor, krijg ik het koud.
Dan denk ik bij mezelf, hoe is het toch mogelijk? Hoe kan iemand tegen zo een leuk kind zo tekeer gaan?
Ik ben zelf vroeger niet gepest geweest, ik was het kind die opkwam voor de kinderen die gepest werden. Vandaar waarschijnlijk ook dat dit één van mijn stokpaardjes is geworden vandaag.
Ik ben elke keer zo blij wanneer iemand die gepest geweest is, me achteraf nog eens dag komt zeggen en dat ik hoor dat alles goed gaat. Dat de pesters niet verdwenen zijn maar dat het kind de optie die ik hem gegeven heb, kan toepassen.
Maar een kind die in het instapklasje al gepest werd en dat na een paar jaar nog steeds met dit kind in de klas zit. Dat lieve mooie kind die in een bubbel blijft zitten, die nachtmerries heeft, die geen zin meer heeft in school, die van school wil veranderen, die elke avond in de week buikpijn heeft omdat ze naar school moet gaan, die schreeuwt tegen iedereen behalve op school, daar is ze een stil meisje. Dat kind die ondanks de pesterijen toch nog steeds het goede in de pester blijft zien. Dat zet je toch even aan het nadenken.
Ik krijg in de praktijk ook pesters over de vloer. Gelukkig. Want achter pesten zit ook een angst. Daar ben ik dan ook zo blij mee als ik de pesters dit kan laten inzien. Ik vind het zelfs heel moedig van hen en van de ouders dat ze er iets willen aan doen.
Maar als de ouders het niet erg vinden, dat ze denken dat het gepeste kind het maar moet oplossen, dat het hun probleem niet is. Daar, daar kan ik dan weer heel boos om worden.
Sorry lieve ouders maar als je denkt dat je kind super stoer is door zo een gedrag te tonen, dan zie je het verkeerd. Het is onze taak als ouder om hierover te waken, als we zien dat ons kind gedrag vertoond dat niet ok is naar andere kinderen naartoe, kunnen we dit in de gaten houden en het gedrag bijsturen. Praat met je kind erover. Denk niet van dit is mijn kind en die staat erboven. Denk eerder eens hoe zou ik me voelen als het om mijn kind gaat?
Door even van deze gedachte uit te gaan; “hoe zou ik me voelen als het mijn kind was dat gepest werd” , kan er al heel wat tranen en problemen voorkomen worden. Want eerlijk, elke pesterij laat sporen na. Het is voor niemand leuk. Ook voor de pester niet, op lange termijn zal die eens alleen komen te staan , net omdat niemand nog met hem wil spelen. Wil je dat voor je kind? Dat denk ik niet.
Mijn kind mooi kind, horen we vaak. Maar vergeet niet dat één ster aan de hemel niet zo hard kan schitteren, het is pas als de hemel vol staat met mooie fonkelende sterren, dat de pracht van elke ster te zien is!
Ouders trek aan de bel als je dit ziet of hoort, raak je er niet uit, vraag hulp.
Elk kind is uniek en elk kind is een held. Laten we dat de kinderen bij brengen, aan alle kinderen. En laten wij als ouder vooral die boodschap overbrengen en doorgeven.Want een gelukkig kind maakt deze wereld toch zoveel mooier. En zeg nu zelf wat is een mooier geluid dan de lach van een kind!
De volgende workshop omgaan met pesten zal doorgaan op 27 december in mijn praktijk Brusselstraat 4 1755 Leerbeek. Inschrijven na mail tamara.noynaert@telenet.be
Ook is er een info avond voorzien over cyberpesten, deze zal doorgaan op 15 december. Voor meer info of inschrijven: tamara.noynaert@telenet.be
www.kindercoachtamara.be
Brusselstraat 4
1755 Leerbeek
Helicoptermama’s en hun kinderen
Jaren geleden werden we helicoptermama’s genoemd; mama’s die boven hun kinderen vliegeren en zo hun proberen te beschermen tegen de wereld.
Ik heb zelf wel iets van een helicoptermama in mij zitten maar doordat ik zelf een tweeling heb, heb ik uit noodzaak toch maar moeten opteren om onze kinderen zo snel mogelijk alles aan te leren. En ja dat was met vallen en opstaan.
Sommige ouders kijken alsof het iets vies is. Je kinderen zo willen beschermen.Ik moet toegeven dat ik een helicoptermama wel een compliment vind.Zo met je kind bezig zijn, non stop, en maar doorgaan ook al ben je moe.
Maar net die ouders krijg ik hier soms te zien in de praktijk, want na een paar jaar zijn de ouders moe, opgebrand. Het steeds “nee niet doen want “, “pas op want “, op voorhand gaan uitvliegen om te zien wat er gaat gebeuren, op voorhand bedenken wat er kan gebeuren. Ik kan me inbeelden dat het heel vermoeiend moet zijn.
Wat leren we onze kinderen dan bij? Wanneer mogen ze eens fouten maken en wat leren ze uit hun fouten? Hoe leren ze hen terug recht te zetten na een teleurstelling? Hoe leren ze hun veerkracht op te bouwen voor het latere leven?
De kinderen kennen een faalangst, hebben moeite met fouten maken, met verliezen, met omgang met anderen. Ze leren natuurlijk dat hun ouders heel veel liefde voor hun hebben maar dat alles wel rechtgetrokken zal worden als ze eens een fout maken. Als jong volwassenen zullen ze dan ook geneigd zijn om anderen hun problemen te laten oplossen, of ze krijgen ineens een vrijheid dat ze dan ook aan een maximum zullen opnemen. Je ziet dat jongvolwassen op dat moment de lessen moeten krijgen, dat ze ooit als kind hadden moeten krijgen. Dit loopt soms heel erg uit de hand spijtig genoeg.
Ik ga zeker niet zeggen dat je je kind moet harden voor de wereld en het “de lessen van het leven moet laten voelen” Absoluut niet. Maar zouden we al onze energie niet richten op de kusjes en de bemoedigende woorden achteraf, op het troosten nadat ze gevallen zijn en ons richten op hun te helpen om hen weer recht te veren . Zouden we in de plaats niet zelf het voorbeeld kunnen geven?
Zo leer je een kind dat het wel ok is om een fout te maken. Dat je gewoon je fout moet rechtzetten en eruit leren. Dat empathie iets is wat het leven zo mooi maakt. Dat een arm rond je, een extra steun kan zijn om er terug tegenaan te gaan.
Want zeg nu zelf, een volwassen persoon die fouten durft te maken, deze recht zet en terug overeind krabbelt , een volwassen persoon die de personen rond hem zou troosten en helpen zonder zichzelf uit het oog te verliezen, iemand die neen durft te zeggen (en ja ) wanneer het nodig is. Is dat nu net niet datgene dat we onze kinderen toewensen?
Elk kind is een held en elk kind heeft een held als voorbeeld!
Ben jij opgebrand? Wil jij graag eens een kijk van buitenaf? Neem gerust verder contact met me op.
[contact-form][contact-field label=”Name” type=”name” required=”1″ /][contact-field label=”Email” type=”email” required=”1″ /][contact-field label=”Website” type=”url” /][contact-field label=”Comment” type=”textarea” required=”1″ /][/contact-form]
Mijn wens voor hooggevoelige mensen
Zaterdag mochten de kinderen bij mij een wens komen maken. Ik heb vandaag ook een wens! Weet je wat ik wens? Wel, mijn wens is dat mensen die hooggevoelig zijn, zo snel mogelijk verder geholpen worden!
En met geholpen worden, praat ik niet over de ontelbare medicatie, of de antidepressiva die ze aangeboden krijgen. Zeker niet over de Rilatine die sommige mensen voorgeschreven krijgen bij hooggevoeligheid. Dan praat ik ook niet over de elektronen die 1 maal per maand op hun hoofd gezet worden om misschien zo hun prikkels wel te verminderen! Dan praat ik zeker niet over de opname in psychiatrie. Of over de andere ontelbare technieken die maar kunnen voorgeschreven worden om toch maar van die hooggevoeligheid af te raken! Technieken of medicijnen waar ik elke keer stomverbaasd naar zit te luisteren.
Dan praat ik wel over de manier hoe ik geholpen werd als tiener. Door mijn hooggevoeligheid te leren kennen en te erkennen en samen op zoek te gaan naar mijn eigen voelsprieten! Ik heb het geluk gehad dat ik een Amerikaanse therapeut leerde kennen. Die heeft mijn hooggevoeligheid vastgesteld en die heeft me heel wat hierover bijgeleerd.
En die Amerikaanse therapeut die in mijn leven kwam, die heeft me geleerd om mijn hooggevoeligheid in mijn leven te laten smelten waardoor ik perfect kan functioneren zonder ook maar ergens last van te hebben.
Natuurlijk als ik moe ben, ben ik sneller overprikkeld. Dat weet ik dan ook, daar kan ik dan ook iets aan doen of kenbaar maken naar mijn gezin toe. Ik heb geleerd om met mijn hooggevoeligheid om te gaan waardoor het een verrijking is in plaats van een rem.
Maar je voelsprieten herkennen en in je leven laten smelten, dan pas kan je genieten van je hooggevoeligheid! Dan pas kan je je hooggevoeligheid als iets positiefs bekijken, als iets moois wat spijtig genoeg niet iedereen heeft . Als iets wat mooi en leuk is om te voelen.
Ik ben die Amerikaanse therapeut heel dankbaar. Waarom? Ik ben dankbaar dat ik door hem toch ook wel wat wensen kan doen uitkomen en mensen zich beter in hun leven laten voelen en waardoor ze gaan stralen en zo hun gezin ook laten stralen.
En dat, dat is wat ik elke persoon die hooggevoelig is toe wens; dat er snel iemand in je leven komt die samen met jou je hooggevoeligheid kan laten stralen.
Wil jij je hooggevoeligheid ook laten stralen in je leven, neem gerust vrijblijvend contact op.
Overprikkeling en hooggevoeligheid
Overprikkeling en hooggevoeligheid. Tegenwoordig is er heel wat om te doen. Heel veel kinderen zijn hooggevoelig. Heel veel kinderen ook niet. Hooggevoeligheid krijgt gelukkig meer bekendheid maar net daarom krijgen we al sneller te maken met het “etiketje “.
Ik ben zelf hooggevoelig en coach heel veel kinderen die hooggevoelig zijn in de praktijk, maar ik ga het niet aanzien als een “etiket”.Hooggevoeligheid is een karaktertrek, geen ziekte. Ik word wild als ik hoor dat sommige mensen medicijnen voorgeschreven krijgen tegen hooggevoeligheid! Okay, dat je als volwassene ondersteuning wil, maar aan een kind medicijnen geven voor hooggevoeligheid? Hoe kan je medicijnen geven voor verlegenheid? Voor introvert zijn? Voor klein van gestalte te zijn? Voor stoer te zijn? Allemaal zaken waar er geen medicatie voor hoeft gegeven te worden.
Maar wat is hooggevoeligheid en overprikkeling nu juist? Is het een beetje moe zijn en boos worden? Is het teveel gepland hebben op korte tijd? Hoe kom je er dan uit?
Wel, buiten de lijst van kenmerken van hooggevoeligheid , de test die ik afneem, kunnen we zeggen dat het bij hooggevoeligheid net gaat om de extra prikkels en de overprikkeling en het belangrijkste om de overprikkeling te vermijden. Of als het te laat is, eruit komen.
Hooggevoelige mensen en kinderen hebben bij vermoeidheid extra prikkels die binnen komen; de geuren op school, geluid op straat, het zonlicht dat extra binnen komt bij ons, het gefluister van iemand, de geluiden van de natuur, die ene persoon die triest is, de andere die boos is,.. Er komen zoveel prikkels binnen en zo raken wij overprikkeld als we op die momenten geen rustpunt inlassen.
Wat dat rustpunt is, is voor iedere HSK/HSP anders. De ene kijkt gewoon TV en zet zo alle geluiden rond zich uit, de andere speelt even op zichzelf en zit zo in zijn bubbel, de andere zit 5 minuten op een bankje naar de natuur te kijken, een douche nemen, bloemen planten, in de tuin spelen,.. Er zijn zoveel rustpunten die ons eigen zijn, op DAT moment zelf.
Waarom zeg ik op DAT moment? Wel wij zijn moment-mensen. Wij voelen alles extra, dus wij voelen ook wat we op dat moment juist nodig hebben, en ja dat kan zijn dat dat niet hetzelfde is wat we gisteren nodig hadden.
Verwarrend voor de buitenwereld? Kan best zijn. Maar er kan al veel opgelost worden door ons gewoon te laten, wij kennen onszelf en wij voelen waar wij behoefte aan hebben. Laat ons maar, wij zoeken onze rust zelf wel.
Is dat moeilijk voor jullie ? Laat het zo zeggen, hoe sneller wij uit onze overprikkeling zijn, hoe sneller wij weer naar jou toe komen. Zowel bij kinderen als volwassenen is dat zo. Wij willen ons moment met rust en hoe meer deze verstoord zal worden, hoe meer prikkels we krijgen en hoe langer we overprikkeld zullen blijven.
Ik zeg niet dat de buitenwereld zich moet aanpassen aan ons, zeker niet. Ook al is het muziekje van de ijskar irritant en keiluid. Wij kunnen niet verwachten dat de ijsman zonder muziek zal rondrijden of dat alles om ons heen aangepast zal worden aan onze voelsprieten. Maar wat we wel kunnen en moeten leren is onszelf aan te voelen en het moment te voelen wanneer we weten dat het eraan komt: de overprikkeling. En dan ons rustpunt zoeken.Op dat moment kunnen we wel aan de mensen vragen om ons in onze bubbel even gerust te laten.
Want daar draait het om, de wereld hoeft zich niet aan ons aan te passen, wij weten zelf wel wat het is, wij passen onze hooggevoeligheid aan aan ons leven en wij kunnen perfect leven zonder dat iemand anders er echt rekening mee moet houden. Net zoals koffie drinken een gewoonte is, is hooggevoeligheid en hoe wij ermee omgaan ook een gewoonte, iets waar we niet meer hoeven bij na te denken. iets waar we kunnen van genieten.
Gooi het etiket weg, pas hooggevoeligheid in je leven toe en zoek je rustpunten, want hooggevoeligheid is zo een mooie karaktertrek. En aan de wereld rondom ons: je hoeft je niet aan te passen maar als we rust vragen, gun ons die ook, want anders komen we inderdaad aan het woord dat tegenwoordig alom is; overprikkeling.