Helicoptermama’s en hun kinderen

Jaren geleden werden we helicoptermama’s genoemd; mama’s die boven hun kinderen vliegeren en zo hun proberen te beschermen tegen de wereld.

Ik heb zelf wel iets van een helicoptermama in mij zitten maar doordat ik zelf een tweeling heb, heb ik uit noodzaak toch maar moeten opteren om onze kinderen zo snel mogelijk alles aan te leren. En ja dat was met vallen en opstaan.

Sommige ouders kijken alsof het iets vies is. Je kinderen zo willen beschermen.Ik moet toegeven dat ik  een helicoptermama wel een compliment vind.Zo met je kind bezig zijn, non stop, en maar doorgaan ook al ben je moe.

Maar net die ouders krijg ik hier soms te zien in de praktijk, want na een paar jaar zijn de ouders moe, opgebrand. Het steeds “nee  niet doen want “, “pas op want “, op voorhand gaan uitvliegen om te zien wat er gaat gebeuren, op voorhand bedenken wat er kan gebeuren. Ik kan me inbeelden dat het heel vermoeiend moet zijn.

Wat leren we onze kinderen dan bij? Wanneer mogen ze eens fouten maken en wat leren ze uit hun fouten? Hoe leren ze hen terug recht te zetten na een teleurstelling? Hoe leren ze hun veerkracht op te bouwen voor het latere leven?

De kinderen kennen een faalangst, hebben moeite met fouten maken, met verliezen, met omgang met anderen. Ze leren natuurlijk dat hun ouders heel veel liefde voor hun hebben maar dat alles wel rechtgetrokken zal worden als ze eens een fout maken. Als jong volwassenen zullen ze dan ook geneigd zijn om anderen hun problemen te laten oplossen, of ze krijgen ineens een vrijheid dat ze dan ook aan een maximum zullen opnemen. Je ziet dat jongvolwassen op dat moment de lessen moeten krijgen, dat ze ooit als kind hadden moeten krijgen. Dit loopt soms heel erg uit de hand spijtig genoeg.

Ik ga zeker niet zeggen dat je je kind moet harden voor de wereld en het “de lessen van het leven moet laten voelen”  Absoluut niet.  Maar zouden we al onze energie niet richten op de kusjes en de bemoedigende woorden achteraf, op het troosten nadat ze gevallen zijn en ons richten op hun te helpen om hen weer recht te veren . Zouden we in de plaats  niet zelf het voorbeeld kunnen geven?

Zo leer je een kind dat het wel ok is om een fout te maken. Dat je gewoon je fout moet rechtzetten en eruit leren. Dat empathie iets is wat het leven zo mooi maakt. Dat een arm rond je, een extra steun kan zijn om er terug tegenaan te gaan.

Want zeg nu zelf, een volwassen persoon die fouten durft te maken, deze recht zet en terug overeind krabbelt , een volwassen persoon die de personen  rond hem zou troosten en helpen zonder zichzelf uit het oog te verliezen, iemand die neen durft te zeggen (en ja ) wanneer het nodig is. Is dat nu net niet datgene dat we onze kinderen toewensen?

Elk kind is een held en elk kind heeft een held als voorbeeld! 

Ben jij opgebrand? Wil jij graag eens een kijk van buitenaf? Neem gerust verder contact met me op.

[contact-form][contact-field label=”Name” type=”name” required=”1″ /][contact-field label=”Email” type=”email” required=”1″ /][contact-field label=”Website” type=”url” /][contact-field label=”Comment” type=”textarea” required=”1″ /][/contact-form]