We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met onze website, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze website en de services die we bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken. Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn, kunt u ze niet weigeren zonder de werking van onze site te beïnvloeden. U kunt ze blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek op onze site volgen, kunt u tracking in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen worden van kracht zodra u de pagina opnieuw laadt.
Google Webfont instellingen:
Google Map instellingen:
Vimeo & Youtube video insluiten:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Privacybeleid
De smartphone die in het zwembad belandde
Daar zat ik, in het warme zwembad te spelen met mijn kinderen. Ik had hen beloofd dat ik mijn agenda zou wegleggen en de GSM thuis laten. Gewoon even tijd met hen doorbrengen. Ook al was het moeilijk want ik wil toch wel goed bereikbaar blijven, ik beloofde het hen.
Lees meer
Stop het pesten
Wat is dat tegenwoordig toch allemaal? Pesten is een activiteit dat spijtig genoeg al veel te lang bestaat maar wat een berichten lees ik de afgelopen weken ???? Hoeveel jongeren moeten er nog sterven, zichzelf van het leven beroven? Hoe ver kunnen jullie gaan? Hoe kan het zo ver komen?
Jij daar bullebak, denk je wel eens aan de gevolgen? Voor de ouders, familie, vrienden? Ik weet vanuit mijn beroep waarom jij pest, maar zou jij graag hebben dat jouw foto zo overal verstuurd zou worden? Dat ze jouw mama en papa dit nieuws moeten gaan melden? Het is aanvallen voor jij aangevallen zal worden, maar is het echt nodig? Kan het niet op andere manieren? Ik denk het wel he!
Lees meer
Moet de maatschappij zich aanpassen?
Urenlange discussies hebben we al onder collega’s hierover gehad. Moeten wij, hooggevoelige personen ,ons aanpassen aan de maatschappij of moet de maatschappij zich aanpassen aan ons?
Lees meer
Stop het pesten
Wat is dat tegenwoordig toch allemaal? Pesten is een activiteit dat spijtig genoeg al veel te lang bestaat maar wat een berichten lees ik de afgelopen weken 🙁 Hoeveel jongeren moeten er nog sterven, zichzelf van het leven beroven? Hoe ver kunnen jullie gaan? Hoe kan het zo ver komen?
Jij daar bullebak, denk je wel eens aan de gevolgen? Voor de ouders, familie, vrienden? Ik weet vanuit mijn beroep waarom jij pest, maar zou jij graag hebben dat jouw foto zo overal verstuurd zou worden? Dat ze jouw mama en papa dit nieuws moeten gaan melden? Het is aanvallen voor jij aangevallen zal worden, maar is het echt nodig? Kan het niet op andere manieren? Ik denk het wel he!
Het is niet dat kinderen zwakker zijn, het is dat pesten harder geworden is
Met de sociale media gaat pesten verder dan vroeger. Daardoor is het ook harder tegenwoordig. Het is niet dat de kinderen zwakker zijn, het is gewoon dat het pesten veel harder is. Vroeger stopte dit als de kinderen thuis kwamen, nu gaat de pester nog verder.
Elke keer als ik zag dat iemand gepest werd, kromp mijn hartje al in elkaar. Ik was, zolang ik me herinner, degene die opkwam voor de kinderen die gepest werden. In het kleuterklasje, eind jaren 70, was een kindje van Afrikaanse origine, mijn vriendje. Daar ging ik ook naast staan op de klasfoto. Dat meisje dat in de lagere school nergens uitgenodigd werd, mocht zeker naar mijn feestje komen.
Ook in de middelbare school probeerde ik hier mijn steentje toe bij te dragen. Ik probeerde klasgenootjes op mijn manier een hart onder de riem te steken, ze alles te laten relativeren, ze in de groep te laten opnemen.
Het is vanzelfsprekend dat toen ik als Kindercoach begon, dit zonder nadenken één van mijn stokpaardjes zou worden natuurlijk.
Gaat het pesten zo stoppen? Gaan de pestkoppen zo van de wereldbol verdwijnen? Neen spijtig genoeg niet. Maar ik leer wel jouw kind voor zichzelf of te komen of alles te relativeren. We zoeken samen wat bij zijn of haar karakter past. En waardoor jouw kind zich weer beter in zijn vel zal gaan voelen.
Deze zomer staan er sowieso tijdens de vakantie workshops tegen pesten en om weerbaarder te worden op het programma. Check zeker mijn website https://www.kindercoachtamara.be/page/workshops
Net als vroeger ga ik 200% tegen pesten, dus samen pakken we jullie eigen bullebakken aan, laat het niet te ver komen.
Vele lieve groetjes
Kindercoach Tamara
De smartphone die in het zwembad belandde
Daar zat ik, in het warme zwembad te spelen met mijn kinderen. Ik had hen beloofd dat ik mijn agenda zou wegleggen en de GSM thuis laten. Gewoon even tijd met hen doorbrengen. Ook al was het moeilijk want ik wil toch wel goed bereikbaar blijven, ik beloofde het hen.
Wij waren aan het spelen , toen ik van de stoeltjes waar wij zaten, veel geroep en geween hoorde. Het zoontje dat naast ons zat, werd door zijn mama hard geslagen, met de vuist nog wel. Niemand deed iets, iedereen zat er met open mond naar te staren. Ik hoorde haar zelfs roepen dat ze hem zo hard haatte! Ik kreeg er de tranen van in mijn ogen, ik moest even wegkijken vooraleer ik zou ingrijpen.
Maar laten we eerst een uurtje terug gaan. We kwamen aan en de mama lag te genieten op haar stoeltje met haar smartphone. Haar zoontje speelde in het zwembad, alleen. Een uurtje later lag de mama nog steeds in dezelfde positie op haar stoeltje, met haar smartphone.
Na ongeveer anderhalf uur denk ik, stond de mama op om naar toilet te gaan. De jongen zag zijn kans en ging snel het zwembad uit. In haar handtas nam hij haar smartphone…. EN GOOIDE HET RECHT IN HET VERWARMDE ZWEMBAD!
Toen mama terug kwam, zag ze natuurlijk haar lievelingsobject aan de bodem. Niet meer te gebruiken. Vandaar dat ze zo een uitbarsting kreeg. Begrijpelijk dat ze zo boos is, maar ik denk dat de jongen zijn boodschap wel heel klaar en duidelijk was!
Ik moet zeggen, de rest van de dag was mama met haar zoontje wel in het zwembad aan het spelen, ze had niets anders te doen 😉
Met de vakantie dat eraan zit te komen, lieve ouders, als jullie op vakantie gaan of een dagje tussenuit trekken, neem dan ook tijd voor jullie gezin. We zijn als ouders steeds druk met druk zijn. We moeten doorgaan. Maar onze kinderen worden groot en dan hebben ze ons niet meer nodig. dan zitten zij op hun smartphone en willen wij dat ding in het zwembad gooien!
Ik moet zeggen ook voor mij was het die dag afkicken. Maar toen de kinderen sliepen, na een fantastische dag van bommetjes plaatsen, tot duiken tot zeemeerminnen-zwemslag, had ik met een grote lach op mijn gezicht de tijd om mijn agenda bij te vullen, mails te antwoorden etc. En die nacht, toeval of niet, heb ik heel goed geslapen.
Als jullie gaan genieten van elkaar, veel plezier zou ik zeggen.
Veel liefs
Kindercoach Tamara
www.kindercoachtamara.be
Aan mijn zoon en dochter, dat jullie mogen opgroeien in een tijd net zoals waar ik in opgroeide
Mijn lieve dochter en mijn stoere zoon ,
deze zomer zullen jullie zes jaar worden. Toen ik zes was, liep ik rond in Italië en moest ik aan niets denken behalve hoe ik op de foto kon staan waardoor het leek alsof ik kon zwemmen. Of hoeveel ijsjes ik nog kon eten alvorens buikpijn te krijgen. Of na mijn vakantie hoe ik me kon wegstoppen achter een struik in de hoop om in Italië te blijven. Ik was ervan overtuigd dat ik daar kon blijven.En ja hoor nonno en oma hadden me gezien en stonden al lachend foto’s te nemen. Ik ben dan maar terug mee gekomen in mijn witte Heidi shirt met mijn naam op.
Nu plannen we onze vakantie en kijken we waar het veilig zou kunnen zijn, vragen jullie mij waar de IS zal zijn. Jullie willen naar het leuke hotelletje van vorig jaar maar jullie hebben gehoord dat het nu beter is om niet naar daar af te reizen.
Vroeger had ik een oranje pasje rond mijn hals en hadden we geen papieren nodig om te bewijzen dat iemand aan kinderontvoering deed.
Tegenwoordig vinden jullie het normaal om “de legermannen” (zoals jullie het zeggen) te groeten. Natuurlijk, we leren om dag te zeggen maar het erge is dat jullie al begrijpen waarom ze in het straatbeeld rondlopen. Het is al een gewoonte geworden. Buiten spelen, op straat fietsen, bij vriendjes gaan spelen, dat zou een gewoonte moeten zijn!
Ik kan jullie in elke training mee nemen dat ik geef als kindercoach. Jullie weten perfect wat te doen als ze jullie willen mee nemen, jullie werken aan jullie zelfbeeld, jullie durven uit te komen voor jullie mening, jullie leren van mij uit de praktijk ook dat het OK is om anders te zijn. Dat iedereen gewaardeerd moet worden voor wie hij is. Jullie horen me constant in de praktijk zeggen “ik stop niemand in hokjes”. Ik geef jullie zo een basis mee dat jullie wel zelfzekere tieners zullen worden. Maar hoe kan ik jullie in godsnaam wapenen tegen gekken die met messen langs komen (ok dat kan ik nog ergens gaan zoeken 😉 ) , maar laat staan tegen de bommen of gekken die in het rond beginnen te schieten?
Wat anders kan ik antwoorden op de vraag; “mama waarom staan die personen met jou op de foto? “. Sorry lieve schatten voor mijn open mond gedurende minuten en het gestamel daarna. Je mama staat niet zo gauw met een mond vol tanden maar toen deden jullie het wel. Ik viel uit de lucht ” heum dat zijn mijn vrienden uit de Dominicaanse, uit Marokko, uit USA, uit Nepal, uit …. ! ” Nu ben ik hiervan op mijn pootjes terecht gekomen en wil ik zeggen ” Wel lieve schatten, hoe raar het ook is, er was ooit een tijd waar we keken wie leuk was en niet wie de juiste kleur of overtuiging had”. Maar ook dat heb ik jullie ondertussen uitgelegd en jullie zijn trots dat jullie dat nu weten en dat mama een Marokkaanse vriend had die op de sofa bleef slapen omdat het te laat was. Foto’s van mama die aan het werk was met haar Dominicaanse collega’s, van haar Zuid Afrikaanse vrienden..
Maar lieve schatten, hoe spijtig is het van dit gevoel niet meer te kunnen hebben, hoe spijtig is het om op jullie leeftijd zo ver te moeten denken. dan vraag ik me af wat jullie allemaal horen want het nieuws komt hier niet meer in de huiskamer, ik heb er zelf genoeg van.
Hoe kan ik jullie verder nog laten genieten van jullie ongedwongen jeugd als jullie nu op deze leeftijd al horen dat jullie niet mogen eten omdat het een periode is waar sommige mensen pas na zonsondergang mogen eten. Hoe leg ik jullie uit wat onze tradities zijn en dat iedere cultuur zijn tradities heeft. Dat het OK is om tradities te hebben zonder deze op te leggen aan anderen? Zoals ik jullie leer om jullie snelgroeiende en soms nogal ferme wil niet op te leggen aan anderen?
Mijn wens naar jullie toe is dat jullie net zoals jullie mama, mogen opgroeien met reizen en genieten van al deze zaken in het leven. Dat jullie werelddelen mogen zien en andere culturen mogen leren kennen, die jullie zullen verrijken in jullie leven en dat jullie net als ik, de beste waarden van alles wat je tegenkomt, in je leven mee neemt en dat je daaruit elke dag mag verder leven. Dat jullie hechte vriendschappen zullen maken waar ieder zijn mening zal worden gerespecteerd. Dat jullie ook mogen trots zijn op onze tradities en onze roots.
Jullie mama
(Kindercoach) Tamara
ps:
Mijn stoere zoon, ga jij je tweelingzusje beschermen als er toch zo een gek zal zijn?
Mijn lieve dochter, ga jij erop toe zien dat er toch geen gek je tweelingbroer zal mee nemen en hem brainwashen zodat hij van een zachte stoere leuke jongen naar een meeloper zal gaan ?
15 tips om de examenperiode samen door te komen
2.zorg voor regelmaat in voeding. Goede benzine zal de motor optimaal laten draaien!
3. zoek een goede plek uit waar je kind wil en kan studeren.
4. moedig je kind aan op tijd te stoppen. Je kind kan blijven studeren en zo in paniek raken.
5. spanning is normaal, maar laat je kind zeker weten dat hij er klaar voor is, hij heeft tenslotte al hard geleerd.
6.laat je kind s’morgens zijn nota’s niet meer doorlezen, maak in de plaats grapjes zodat je kind rustig op de examen aan komt en beter kan presteren.
7. moedig geen pepmiddelen aan om te studeren, ook al zijn ze homeopatisch. je kind kan het echt wel uit zichzelf.
8. Vraag van je kind niet meer, blijf je kind ook niet ondervragen. Moedig in de plaats zijn kunnen aan.
9. maak eventueel een studieplanning samen met je kind. Let erop dat je kind er ook niet teveel op zet (of jij 😉 )
10. Laat de omgeving weten dat het examens zijn. Zo kunnen ze er rekening mee houden
11. zorg voor genoeg ontspanning. Het is niet omdat het examens zijn dat je kind niet naar de vereniging kan. Afleiding en ontspanning maken dat ze daarna beter zullen presteren.
12. Zorg dat je kind op tijd op het examen zal zijn, geen uren op voorhand. De stress van de medestudenten kan wel eens fataal worden.
13. Zorg voor een rustige studieplek. We leren de kinderen op te ruimen maar een bureau die netjes is, en waar mama of papa het glas toch even mee genomen heeft, is altijd heel leuk en een motivering.
14. Zorg voor een leuke sfeer in huis tijdens de examens zodat je kind zioch nergens zorgen over hoeft te maken.
15. Luister naar je kind en stel je kind gerust. ga niet mee in zijn angsten als hij het zogezegd niet kan. Desnoods vraag je je kind op en laat je hem zien dat hij het dus echt wel goed zal doen.
Mijn tiener wil enkel hangen!
Het einde van het schooljaar is in zicht maar eerst zijn er nog die zware examens, studeren terwijl het buiten zonnig is, terwijl je gewoon liever een terrasje zou gaan doen met vrienden. Waarom hebben we onze studie nodig? Het is toch allemaal niet eerlijk. Wie heeft dat stomme vak nu nodig later?
Maar toch moeten we erdoor, anders komen onze ouders zagen en klagen.
Juni is stressmaand voor tieners
Juni komt eraan, de gedachte van de tieners beginnen vormen aan te nemen, de angst om te falen, de schrik om het wel aan te kunnen, de druk om goede cijfers te hebben. Moeten ze hun vakantie opgeven om herexamen te gaan doen? Of gaan ze kunnen genieten?
Het einde van het schooljaar en de resultaten zijn binnen. Na lang zwoegen hebben de jongeren hun attest gaan halen. Sommigen al beter dan anderen maar de druk valt weg. Tijd om aan andere dingen te denken, maar nu eerst even uitrusten.
Maar dat is buiten de ouders geteld
Heel vaak krijg ik in het begin van de vakantie aanmeldingen over het hanggedrag van de tieners. Tieners hangen er maar wat, willen ook niet naar buiten, willen gewoon hangen en hun ding doen.
Wel lieve ouders, ik kan jullie gerust stellen, dat dit een zeer natuurlijk gedrag is! Vergelijk het even met jezelf, een gans jaar ga je aan het werken, moe ben je, aftellen naar die welverdiende vakantie.
Wat doen wij tijdens de eerste dagen? Uitrusten! Inderdaad, niets moet alles kan! Om daarna wel actief iets te gaan doen tijdens onze vakantie , maar eerst hebben we dat nodig, tot rust komen, eerst hebben we dat nodig om ook even niets te doen. Ons lichaam vraagt daar ook naar. En dat kan je vergelijken met je tiener die in de zetel ligt te hangen. Ook zij hebben het even nodig om hun lichaam en geest tot rust te laten komen.
Dus volgende keer als je je tiener ziet hangen, laat hem even tot rust komen 😉
Veel liefs
Kindercoach Tamara
ps: blijft hij toch nog te lang hangen, kan je me nog steeds weten te vinden en help ik je graag verder
www.kindercoachtamara.be
De droom van een toekomstige ouder
Elke ouder herkent het wel. Onze droom die we hebben als we een baby verwachten. We zijn zwanger en zien onszelf al heel liefdevol staan met onze baby in onze armen. Zachtjes in bed leggen en naar elkaar even glimlachen, want wat een wondertje ligt er daar. Lekker gaan slapen en ’s morgens zie je een lachend kindje die je staat op te wachten in zijn bedje .
We dromen verder, onze kapoenen die streken uithalen, en waar we stilletjes om moeten lachen. Waar we dan vooral samen om kunnen lachen. We kunnen spelen en lachen en samen genieten. Samen lekker aan tafel eten, samen leuke dingen doen.
Maar dan komen de eerste weken, neen we zien er niet zo goed uit na al die slapeloze nachten. Wie had dat gedacht dat we zo moe kunnen zijn en toch doorgaan. Dat kindje die aan het lachen is ’s morgens, is het kindje die om 2 uur ’s nachts aan het lachen is. Die glimlach van jouw dromen ,komt er nadat je je kind na de tiende keer wenen eindelijk in slaap ligt. Of als hij toch naast jou ligt omdat je het niet meer volhield en hem bij je in bed nam.Zo kan je tenminste ook wat rusten.
De maanden gaan verder, niemand zegt over de eerste papjes dat de wortelen tot achter je oren kunnen vliegen. Waarom is de tupperware uithalen zo leuk? De terrible two, de fase waar alles neen is, ook al zeggen ze ja. Wat kan je nog goed doen? Het is toch steeds neen?
We gaan door maar de fratsen zijn niet zo leuk als voorgesteld, de nachten zijn niet zo lang als gehoopt.
En dan, dan begin je te panikeren, waar zijn die dromen heen? Doe je het wel goed? Waarom loopt het bij andere gezinnen zo perfect? Waarom zien andere mama’s er niet zo moe uit? Waarom zijn hun kinderen engeltjes en die van jou bengeltjes?
Wel lieve ouders, net zoals jullie zijn die andere ouders ook uit hun bubbel geslagen. Die engeltjes van hen zijn thuis ook soms bengeltjes. Net als jouw kinderen moeten zij ook hun eigen persoonlijkheid gaan zoeken en ontwikkelen.
Maar weet je wat het leukste is? Binnen een paar jaar, als alles wat rustiger is en ze hun eigen weg gaan, kijk je met heel veel liefde en een heel warm hart op deze tijd terug en met die glimlach waar je toen van droomde .
Geniet van elkaar,
veel liefs
Kindercoach Tamara
Mama, papa, we worden zo snel groot!
Kinderen gaan naar school, ze leren alles zelf te doen. Ze zijn kleine mini -volwassenen. Zo schattig om te zien, een kleine jongen die zijn veters al kan strikken, die kleine meid dat haar eigen haartjes kan vlechten.
Net zoals vele andere ouders, is het een stress moment om ’s morgens op tijd op het werk te zijn, een stress moment om de kinderen op tijd van school te halen, of op tijd van de opvang voor hij gaat sluiten. Thuisgekomen gaan de kinderen snel aan hun huiswerk want dat moet op hun leeftijd toch echt wel al alleen lukken. Wij maken ondertussen het eten klaar . Samen eten, snel bad in, tanden poetsen, een snel verhaaltje, een vluchtig kusje en een dikke knuffel en hup naar beneden want de mails moeten nog gecheckt worden, de betalingen nog uitgevoerd worden, er moet nog opgeruimd worden, er moet nog , en er moet nog, en er moet nog,… tot we uitgeput in slaap vallen.
Soms merken we dat die kleine volwassenen boos zijn, waarom? Dat weten ze zelf niet. Maar onbewust is hun emmertje leeg. Hun emmertje met aandacht.
Zonder dat je het zelf merkt als ouder, vragen deze mini mensjes er zelf om; “mama, mag ik mee helpen koken? Neen lieve schat, ik ga het snel doen dat we snel aan tafel kunnen.” ” Papa mag ik mee het gras af doen? Neen grote man, is te gevaarlijk!”
“Mama kijk ik ben net zoals jou aan het poetsen!” Dan denken we allemaal bij onszelf aaarghhh meer opruimwerk!
Maar de volgende keer dat je aan de poets gaat, geef je mini meisje ook een vod, laat ze helpen. Maak van het kook moment een gezellig moment, je kind zal veel beter eten en als hij daarna huiswerk zal maken, samen met jou, zal alles nog veel sneller gaan!Ook jij zal ’s avonds veel rustiger gaan slapen.
Het zijn zelfs die kleine momenten die de emmertjes kunnen opvullen, samen koken, samen gras afrijden, samen eens gewoon filmpje kijken (laat die vaat maar wachten), je kind zijn agenda samen bekijken, samen leuke kleine dingen doen, een spelletje spelen,…
Al deze kleine momenten zijn onvervangbaar. Je hoort onze ouders steeds zeggen dat kinderen groot zijn voor we het beseffen. Klopt! Het gaat zo snel! Hoe lang hebben ze hun papa en mama nodig? Hun hele leven klopt, maar hoe lang genieten zij van de kleine momenten met aandacht? Als tiener willen ze niet meer met je in de auto, willen ze geen zoentjes en liedjes meer, willen ze niet samen eten. En dan gaan wij als ouders als gekken achter hen aan lopen.
Ook al wil je terug op je werk presteren, ook al wil je met je partner rust, ook al wil je je eigen leven leiden, geniet van de kleine momenten, hoe druk we het ook mogen hebben.
De volgende keer als je dochter komt vragen om samen te koken, kijk niet naar het uurwerk, maar kijk naar haar glimlach als je ja zegt. Kijk naar je stoere kleine man zijn houding en zelfvertrouwen als je zegt dat hij mag helpen met zijn papa.
Als hun emmertje vol aandacht zit, zie je zelfzekere, gelukkige, liefdevolle kinderen die later weten dat ze gesteund worden.
Ik wens jullie veel gezellige momenten met elkaar 🙂
Veel liefs
Kindercoach Tamara
www.kindercoachtamara.be