Jullie weten dat ik regelmatig volgers hun verhaal laat vertellen.
Ik hoor dat veel mensen zich steeds in de verhalen herkennen.
Vandaag is het verhaal van een moedige mama:
Juli 2019… de vakantie is net begonnen, de 3 kinderen en ik zagen er naar uit.
Zorgeloos van het zonnetje en de vrije tijd genieten en lekker doen waar je zin in hebt.
Ware het niet dat exlief een bommetje liet vallen.
Hij vertrok. Het was gedaan.
Voor ik het wist stond er ineens politie aan de deur, ik zou hem bedreigd hebben.
Hij stond geniepig lachend te zeggen dat hij bang was, dat ik hem bedreigd had.
Hij vertrok zonder iets te zeggen tegen de kinderen. Liet ze gewoon staan.
Na meer dan een maand niks gehoord te hebben stuurde ik dan maar een berichtje dat de kinderen hem misten.
Alhoewel hij hiernaast verbleef, lekker chill bij de buurman, en de kinderen hem elke dag zagen aankomen en vertrekken, deed of zei hij niks, ook niet tegen hen.
Tot na mijn berichtje dus. Hij vroeg dadelijk te mogen afkomen, weende omdat hij zen jongens terug zag.
We praatten, ik vroeg natuurlijk of hij niet wilde terugkomen. De kinderen waren in shock, ik was in shock maar hij bleef zeggen dat het niet meer ging, dat het niet meer mogelijk was. Later bleek ook waarom.
We praatten uren en uren over hoe we alles gingen regelen, wat er moest gebeuren. Hij was wel lief toen, zei dat we in het huis mochten blijven wonen, dat hij het op mijn naam ging zetten, en dat het met de kinderen gemoedelijk ging zijn zonder al te veel ellende.
Dat was een mooie troostprijs voor een gebroken en depressief gezin.
Wat was het allemaal een hele grote hoop leugens…
Crisiscentrum -18 moest komen. De jongste had enorme problemen, kon het niet verwerken en dreigde met zelfmoord.
Papa was niet aanwezig.
Na het definitieve verslag te lezen, stond er in dat hij “begrip” toonde voor mijn OCD en dat de kinderen pas na een half jaar mee naar hem mochten, hij was ondertussen verhuisd naar een appartementje.
Ik was verbaasd dat hij het zo proper wou regelen, weer.
Tot na veel praten de aap uit de mouw kwam… Wel, een hele bende apen dan…
Hij was net na onze breuk al gaan samenwonen. So far dus de “eerlijkheid” waar ik om vroeg.
De kinderen mochten niet mee naar daar omdat dan zen geheim uitkwam.
Zijn advocaat (blijkbaar was hij al maanden aan het plannen) mailde die van mij, zeggende dat ik niet wou regelen en overeen komen (lees: ik wou niet dingen op papier zetten en ondertekenen zonder echt te weten waar het over ging. Hij wou ineens vaderschapserkenning na acht jaar, hij wou een bezoekregeling, hij wou zijn spullen terug die hij zomaar had achtergelaten) maar een regeling naar mij toe was er niet. Geen ondersteuning, geen geplande bezoeken die hij na kwam, hij kwam liever niet dan wel of viel in slaap op de zetel en vooral hetgeen we besproken hadden bestond ineens niet meer).
Na een paar bezoeken die hij had afgezegd, de kinderen meer en meer had teleurgesteld, was ik het zelf beu. Ik zei dat hij niet meer hoefde te komen tot zijn advocaat alles fatsoenlijk op papier had gezet, zoals was overeen gekomen.
De jongste was ondertussen opgenomen in een psychiatrisch centrum. Hij had het het moeilijkst van allemaal. Diagnose werd gesteld, autisme, adhd, regulatiestoornis en zelfmoordgedachten. En dit voor een kind van toen acht.
Ze hadden me ook aangeraden dat hij geen contact meer mocht hebben tot alles geregeld was, de kinderen leden te fel onder de onzekerheid. Ondertussen bleef ik hem wel foto’s sturen en liet ik hem, zonder die vaderschapserkenning, betrokken zijn bij de opvolging van de jongste.
Pas een dik half jaar later, ondertussen was corona uitgebroken, kreeg de jongste zijn diagnose eind mei 2020. In juni, als al het gerij en geregel achter de rug was, drie maanden onafgebroken elke dag op en af naar het centrum, viel de eerste brief van vele in de bus. Rechtzaak 1, erkenning van de 2 jongste kinderen dus.
Ik deed niet moeilijk, dacht nog altijd dat hij eerlijk zou zijn en doen wat hij beloofd had, heb ook geen probleem er van gemaakt in de rechtbank.
In augustus deed ik nog een laatste poging voor overeen te komen. Ze mochten een dagje naar daar. De kinderen kwamen volledig in shock terug thuis. Hij had gezegd het huis te verkopen, hij wou de kinderen bij hem want hij wou geen euro aan mij geven. De kinderen, ook al had de jongste een medicatie te nemen, kregen cornflakes als avondeten, taart en cola als ontbijt. Logisch dat ik ze niet meer liet gaan, hij bracht alles weer neer wat ik ondertussen met zoveel moeite had gestabiliseerd.
We springen even verder naar februari 2021 (in tussentijd was er dus niks contact, geen vraag, geen tegemoetkoming, niks).
De tweede rechtzaak in februari 2021. Hij wou uit onverdeeldheid treden. De beloftes waren dus niks geweest, een sussertje dat ik me stil zou houden. Nadat de markt ontploft was van onroerend goed, zag hij zijn kans schoon, hetgeen waar hij dus al even op had gewacht.
De beloftes die hij had gemaakt waren ondertussen vergeten. Niks stond op papier. Hij wou het ouderlijk huis verkopen, naar eigen zeggen had hij geld nodig.
Maart 2021 ging hij ineens voluit voor co ouderschap.
Wij waren hier natuurlijk niet mee akkoord.
Er was teveel gebeurd, de jongste zat ondertussen al op een bijzondere school, alles moest zo gebeuren dat er niet teveel schokken meer aan men kinderen werden gegeven. Alles moest terug eerst voorzichtig opgebouwd worden.
Er werd bemiddeling voorgesteld.
Er klopte iets niet. Een vrouw heeft een verhoogde intuïtie en ik voelde dat er meer aan de hand was.
Ik ging zelf op onderzoek uit en stootte op een post dat zijn vriendin gemaakt had, dat ze een heel zware zwangerschap had. Weer een shock. Niet zozeer omdat ze zwanger was, wel omdat hij dit zo fel verborgen had willen houden voor iedereen en vooral voor de rechtbank. Het was in het belang van mijn kinderen dat de rechtbank dit wist. Later werd ik aangeklaagd wegens valsheid in informatica door zijn vriendin… Stel je voor zeg…
Net voor de evaluatie op de rechtbank liet zijn advocaat de bemiddeling stop zetten.
De maandag die volgde dus weer rechtbank.
Daar werd besproken dat ondertussen de middenste in observatie moest.
De rechter ging wachten op dat verslag, ondertussen werd in november 2021 een deskundige aangesteld.
De middenste had ook een diagnose, autisme en adhd.
Het eerste gesprek van de deskundige volgde in maart 2022 waar die me ineens verbaal aanviel (uiteindelijk bleek dat die deskundige al meer klachten had gekregen maar ik kon hier niks aan doen, moest wachten op het verslag).
Ik zou de kinderen weghouden, werd beticht van ouderverstoting, en dit terwijl ik net degene was die men kinderen soepel wou houden en regelmatig vroeg of ze contact wilden.
Ze begonnen me aan te geven daar te gaan lopen (ondertussen waren ze 9), de ruiten in te gooien, borden kapot te gooien, noem maar op. Het psychiatrisch centrum had me gezegd niet meer te vragen of ze nog contact wilden, de kinderen waren teveel in shock, er mocht niet meer over gepraat worden.
Ondertussen is jeugdzorg hier al betrokken, waar de kinderen dit ook zelf aangeven dat ze geen contact meer willen, extra contextbegeleiding is opgestart om de kinderen te ondersteunen).
In al die tijd dus heeft hij zo rot gedaan, sneaky en achterbaks, alles willen verborgen houden.
Hij heeft geen 1 cent alimentatie of steun betaald voor de kinderen (hij is van het principe dat ik het dan “te goed” ging hebben op zijn kap.
Hij slaagt alle stabiliteit onder de voeten van de kinderen uit, niet beseffend dat hier kinderen nu zitten die een haat hebben gekweekt naar hem toe, door de leugens en het bedrog.
Hij stuurt zelfs geen verjaardagskaartje meer voor hun verjaardag.
Alles wat hij doet, beticht hij mij nu van.
Hij vergeet dat hij degene was die achter abortus vroeg.
Hij vergeet dat hij degene was die de kinderen opsloot als ik niet thuis was.
Hij vergeet dat hij niet alleen rechten maar ook plichten heeft naar zijn kinderen toe.
Hij vergeet dat ik eigenlijk 3 jaar begrip getoond heb voor het feit dat hij een nieuw leven had opgestart en dat onze kinderen daar geen deel van mogen uitmaken, aangezien hij nu een nieuw kindje heeft en dat alimentatie dit enorm zou bemoeilijken.
Hij blijft denken dat ik te dom en lomp ben en dat ik niks ga doen.
Wel, ik ga de stok in het kippenhok gooien binnenkort…
Wil jij ook jouw verhaal hier? Stuur een mail naar tamara@kindercoachtamara.be
Wil jij graag hulp in jouw situatie, neem snel contact op zodat we samen aan de slag kunnen.
Veel liefs
Tamara
Contact
opgroeien met een narcistische ouder
Wanneer een kind opgroeit met een narcistische ouder krijgt die veel te verduren , moeten veel ondergaan.
Meestal heeft het kind niet echt door wat er aan de hand is. Ze hebben wel een gevoel dat hun ouder anders is dan de andere ouders maar kunnen het nog niet benoemen. Soms weten ze niet beter. Maar ergens hebben ze wel een gevoel dat er iets niet klopt, dat hun ouder anders is dan andere ouders, het voelt anders aan, niet goed,…
Alleen is het lastig om als kind hier tegenin te gaan. Misschien is het kind hier wel al tegenin gegaan, maar bleek dit tot niets te leiden, of werd er zelfs agressie gebruikt of wordt het kind niet geloofd..waardoor het kind besloten heeft om er nu niet meer tegenin te gaan en het gewoon te ondergaan.
Dus naarmate de tijd en situatie gaat het kind het opgeven , zichzelf aanpassen naar de narcistische ouder toe of de situatie.
Het gaat meedoen om te overleven.
Waaraan kan je merken dat je kind zich kan gaan aanpassen aan de narcistische ouder?
Twijfelen
Een narcistisch persoon kan heel impulsief zijn en doet zelfs bij zijn/haar kinderen aan gaslighten. De verhalen gaan verdraaien, herinneringen gaan aanpassen,.. Hierdoor gaat het kind aan zichzelf gaan twijfelen, niet meer weten wat ze moeten doen of wat er van hen nu juist verwacht zou worden.
Gehoorzamen, hoe het hoort!
De emotionele of agressieve uitbarstingen van de narcistische ouder, waarvan je niet weet wanneer deze zal komen, probeert het kind te voorkomen. Het kind denkt dat het zijn/haar fout is en probeert op zijn/haar manier te zijn hoe de narcistische ouder het wenst, op eieren te lopen, te zeggen wat juist is naar de narcistische ouder toe, zichzelf wegcijferen.
Het kind zet een masker op, dat masker gaat af wanneer ze niet meer in de buurt zijn van de narcistische ouder en mensen die de narcistische ouder kent.
Het gouden kind
Wanneer er meerdere kinderen zijn dan kiest de narcistische ouder één kind tot het gouden kind.
Soms kan de narcistische ouder ook in periodes afwisselen wie het gouden kind is.
Het kind is dan enerzijds opgelucht omdat het kan ademen maar anderzijds wordt het kind weggeduwd en blijft het over met een gevoel van “niet genoeg te zijn”, afgewezen te worden.
De narcistische kleurplaat en de manipulaties
Een narcistische ouder zit meestal vast in zijn of haar eigen verhaal, spoken, demonen, paranoia,..
Ze zijn er ook rots van overtuigd dat dit zo is en kunnen dit ook meegeven aan het kind.
Wikken en wegen
De emotionele wisselvalligheid van een narcistische ouder maakt dat het kind zijn woorden gaat wikken en wegen.
Angst om bepaalde zaken te zeggen en te denken hoe ze het best kunnen overbrengen.
Gedrag
Kinderen kunnen vaak in de clinch liggen met de narcistische ouder eens ze ouder worden. Gedrag, schreeuwen, hun eigen gang gaan, afzijdig blijven, ziek worden omdat ze hun gevoelens opkroppen..
Er niet meer over praten omdat niemand het toch ziet en hen toch niet geloofd, waardoor ze nog meer geïsoleerd raken van de rest.
In dit stadium kunnen veel lichamelijke kwaaltjes voorkomen door opgekropte woede en/of verdriet.
Zelfspot
De narcistische ouder kan heel pijnlijke opmerkingen maken: “dat kan je nooit”, “je bent niet goed genoeg”, “de andere is beter dan jou”, … waardoor het kind van zichzelf deze opmerkingen al kan gaan zeggen.
Het is pijnlijk voor het kind maar er op die manier mee omgaan, maakt dat de ouder misschien wel zelf stopt ermee.
Bij een narcistische ouder kan en mag het kind zichzelf niet zijn.
Het kind staat dan ook steeds onbewust in een angst modus.
Deze angst controleert het kind zijn/haar leven.
Wanneer het kind bij de niet-narcistische ouder komt, kan het kind terug adem halen.
Maar het kind blijft in verwarring want een ouder moet onvoorwaardelijke liefde hebben en voelt bij de narcistische ouder dat dit hier niet van toepassing is.
Herken jij jouw situatie hierin?
Wil jij jouw kind helpen?
Ik help jullie graag verder, neem contact via volgende link ;Kindercoach Tamara
Veel liefs
Tamara
Gastblog:ex lief liet een bommetje vallen.
Jullie weten dat ik regelmatig volgers hun verhaal laat vertellen.
Ik hoor dat veel mensen zich steeds in de verhalen herkennen.
Vandaag is het verhaal van een moedige mama:
Juli 2019… de vakantie is net begonnen, de 3 kinderen en ik zagen er naar uit.
Zorgeloos van het zonnetje en de vrije tijd genieten en lekker doen waar je zin in hebt.
Ware het niet dat exlief een bommetje liet vallen.
Hij vertrok. Het was gedaan.
Voor ik het wist stond er ineens politie aan de deur, ik zou hem bedreigd hebben.
Hij stond geniepig lachend te zeggen dat hij bang was, dat ik hem bedreigd had.
Hij vertrok zonder iets te zeggen tegen de kinderen. Liet ze gewoon staan.
Na meer dan een maand niks gehoord te hebben stuurde ik dan maar een berichtje dat de kinderen hem misten.
Alhoewel hij hiernaast verbleef, lekker chill bij de buurman, en de kinderen hem elke dag zagen aankomen en vertrekken, deed of zei hij niks, ook niet tegen hen.
Tot na mijn berichtje dus. Hij vroeg dadelijk te mogen afkomen, weende omdat hij zen jongens terug zag.
We praatten, ik vroeg natuurlijk of hij niet wilde terugkomen. De kinderen waren in shock, ik was in shock maar hij bleef zeggen dat het niet meer ging, dat het niet meer mogelijk was. Later bleek ook waarom.
We praatten uren en uren over hoe we alles gingen regelen, wat er moest gebeuren. Hij was wel lief toen, zei dat we in het huis mochten blijven wonen, dat hij het op mijn naam ging zetten, en dat het met de kinderen gemoedelijk ging zijn zonder al te veel ellende.
Dat was een mooie troostprijs voor een gebroken en depressief gezin.
Wat was het allemaal een hele grote hoop leugens…
Crisiscentrum -18 moest komen. De jongste had enorme problemen, kon het niet verwerken en dreigde met zelfmoord.
Papa was niet aanwezig.
Na het definitieve verslag te lezen, stond er in dat hij “begrip” toonde voor mijn OCD en dat de kinderen pas na een half jaar mee naar hem mochten, hij was ondertussen verhuisd naar een appartementje.
Ik was verbaasd dat hij het zo proper wou regelen, weer.
Tot na veel praten de aap uit de mouw kwam… Wel, een hele bende apen dan…
Hij was net na onze breuk al gaan samenwonen. So far dus de “eerlijkheid” waar ik om vroeg.
De kinderen mochten niet mee naar daar omdat dan zen geheim uitkwam.
Zijn advocaat (blijkbaar was hij al maanden aan het plannen) mailde die van mij, zeggende dat ik niet wou regelen en overeen komen (lees: ik wou niet dingen op papier zetten en ondertekenen zonder echt te weten waar het over ging. Hij wou ineens vaderschapserkenning na acht jaar, hij wou een bezoekregeling, hij wou zijn spullen terug die hij zomaar had achtergelaten) maar een regeling naar mij toe was er niet. Geen ondersteuning, geen geplande bezoeken die hij na kwam, hij kwam liever niet dan wel of viel in slaap op de zetel en vooral hetgeen we besproken hadden bestond ineens niet meer).
Na een paar bezoeken die hij had afgezegd, de kinderen meer en meer had teleurgesteld, was ik het zelf beu. Ik zei dat hij niet meer hoefde te komen tot zijn advocaat alles fatsoenlijk op papier had gezet, zoals was overeen gekomen.
De jongste was ondertussen opgenomen in een psychiatrisch centrum. Hij had het het moeilijkst van allemaal. Diagnose werd gesteld, autisme, adhd, regulatiestoornis en zelfmoordgedachten. En dit voor een kind van toen acht.
Ze hadden me ook aangeraden dat hij geen contact meer mocht hebben tot alles geregeld was, de kinderen leden te fel onder de onzekerheid. Ondertussen bleef ik hem wel foto’s sturen en liet ik hem, zonder die vaderschapserkenning, betrokken zijn bij de opvolging van de jongste.
Pas een dik half jaar later, ondertussen was corona uitgebroken, kreeg de jongste zijn diagnose eind mei 2020. In juni, als al het gerij en geregel achter de rug was, drie maanden onafgebroken elke dag op en af naar het centrum, viel de eerste brief van vele in de bus. Rechtzaak 1, erkenning van de 2 jongste kinderen dus.
Ik deed niet moeilijk, dacht nog altijd dat hij eerlijk zou zijn en doen wat hij beloofd had, heb ook geen probleem er van gemaakt in de rechtbank.
In augustus deed ik nog een laatste poging voor overeen te komen. Ze mochten een dagje naar daar. De kinderen kwamen volledig in shock terug thuis. Hij had gezegd het huis te verkopen, hij wou de kinderen bij hem want hij wou geen euro aan mij geven. De kinderen, ook al had de jongste een medicatie te nemen, kregen cornflakes als avondeten, taart en cola als ontbijt. Logisch dat ik ze niet meer liet gaan, hij bracht alles weer neer wat ik ondertussen met zoveel moeite had gestabiliseerd.
We springen even verder naar februari 2021 (in tussentijd was er dus niks contact, geen vraag, geen tegemoetkoming, niks).
De tweede rechtzaak in februari 2021. Hij wou uit onverdeeldheid treden. De beloftes waren dus niks geweest, een sussertje dat ik me stil zou houden. Nadat de markt ontploft was van onroerend goed, zag hij zijn kans schoon, hetgeen waar hij dus al even op had gewacht.
De beloftes die hij had gemaakt waren ondertussen vergeten. Niks stond op papier. Hij wou het ouderlijk huis verkopen, naar eigen zeggen had hij geld nodig.
Maart 2021 ging hij ineens voluit voor co ouderschap.
Wij waren hier natuurlijk niet mee akkoord.
Er was teveel gebeurd, de jongste zat ondertussen al op een bijzondere school, alles moest zo gebeuren dat er niet teveel schokken meer aan men kinderen werden gegeven. Alles moest terug eerst voorzichtig opgebouwd worden.
Er werd bemiddeling voorgesteld.
Er klopte iets niet. Een vrouw heeft een verhoogde intuïtie en ik voelde dat er meer aan de hand was.
Ik ging zelf op onderzoek uit en stootte op een post dat zijn vriendin gemaakt had, dat ze een heel zware zwangerschap had. Weer een shock. Niet zozeer omdat ze zwanger was, wel omdat hij dit zo fel verborgen had willen houden voor iedereen en vooral voor de rechtbank. Het was in het belang van mijn kinderen dat de rechtbank dit wist. Later werd ik aangeklaagd wegens valsheid in informatica door zijn vriendin… Stel je voor zeg…
Net voor de evaluatie op de rechtbank liet zijn advocaat de bemiddeling stop zetten.
De maandag die volgde dus weer rechtbank.
Daar werd besproken dat ondertussen de middenste in observatie moest.
De rechter ging wachten op dat verslag, ondertussen werd in november 2021 een deskundige aangesteld.
De middenste had ook een diagnose, autisme en adhd.
Het eerste gesprek van de deskundige volgde in maart 2022 waar die me ineens verbaal aanviel (uiteindelijk bleek dat die deskundige al meer klachten had gekregen maar ik kon hier niks aan doen, moest wachten op het verslag).
Ik zou de kinderen weghouden, werd beticht van ouderverstoting, en dit terwijl ik net degene was die men kinderen soepel wou houden en regelmatig vroeg of ze contact wilden.
Ze begonnen me aan te geven daar te gaan lopen (ondertussen waren ze 9), de ruiten in te gooien, borden kapot te gooien, noem maar op. Het psychiatrisch centrum had me gezegd niet meer te vragen of ze nog contact wilden, de kinderen waren teveel in shock, er mocht niet meer over gepraat worden.
Ondertussen is jeugdzorg hier al betrokken, waar de kinderen dit ook zelf aangeven dat ze geen contact meer willen, extra contextbegeleiding is opgestart om de kinderen te ondersteunen).
In al die tijd dus heeft hij zo rot gedaan, sneaky en achterbaks, alles willen verborgen houden.
Hij heeft geen 1 cent alimentatie of steun betaald voor de kinderen (hij is van het principe dat ik het dan “te goed” ging hebben op zijn kap.
Hij slaagt alle stabiliteit onder de voeten van de kinderen uit, niet beseffend dat hier kinderen nu zitten die een haat hebben gekweekt naar hem toe, door de leugens en het bedrog.
Hij stuurt zelfs geen verjaardagskaartje meer voor hun verjaardag.
Alles wat hij doet, beticht hij mij nu van.
Hij vergeet dat hij degene was die achter abortus vroeg.
Hij vergeet dat hij degene was die de kinderen opsloot als ik niet thuis was.
Hij vergeet dat hij niet alleen rechten maar ook plichten heeft naar zijn kinderen toe.
Hij vergeet dat ik eigenlijk 3 jaar begrip getoond heb voor het feit dat hij een nieuw leven had opgestart en dat onze kinderen daar geen deel van mogen uitmaken, aangezien hij nu een nieuw kindje heeft en dat alimentatie dit enorm zou bemoeilijken.
Hij blijft denken dat ik te dom en lomp ben en dat ik niks ga doen.
Wel, ik ga de stok in het kippenhok gooien binnenkort…
Wil jij ook jouw verhaal hier? Stuur een mail naar tamara@kindercoachtamara.be
Wil jij graag hulp in jouw situatie, neem snel contact op zodat we samen aan de slag kunnen.
Veel liefs
Tamara
Contact
Waarom solo parallel ouderschap?
“Ik ben het zoooooo moe, ik ben doodop, zo hoeft het voor mij niet meer! Wat ik ook doe, het maakt het nog erger. Ik wil ook gewoon los komen van mijn ex! Ik ben voor een reden weg gegaan”
Deze hoor ik hier zo vaak in de praktijk…ouders gaan scheiden en nemen zich voor om er het beste van te maken, toch zijn er nog zaken te regelen, emoties te verwerken en voor ze het weten zitten ze ineens in een situatie waar ze geen eind meer aan zien en waar iedereen de dupe van is.
Solo-Parallel-Ouderschap
Kenmerkend voor het solo parallel ouderschap is dat de beide gezinnen los van elkaar staan . Het contact is tot een minimum vervormt en er wordt enkel nog gecommuniceerd over de zaken die wel van belang zijn; de kinderen! Maar dit gaat dan voornamelijk over gezondheid, schoolse zaken,.. de zaken waar je als ouder moet over blijven communiceren.
De communicatie verloopt op een korte manier en beknopt, to the point, waarover het gaat. Er zijn duidelijk omlijnde afspraken en weinig flexibiliteit. Iedere ouder kijkt naar de bubbel van zijn eigen gezin. Los van elkaar maar wel beiden op een manier die steun zal bieden aan de kinderen.
Uiteraard is het altijd beter van een vlot contact te hebben waar iedereen overeen komt en waar al eens flexibel kan opgetreden worden, maar sommige situaties escaleren zo snel dat het soms beter is om even een rust in te plannen en de focus op je eigen gezin te zetten.
Wanneer zetten we solo parallel ouderschap in?
Solo Parallel ouderschap kan een oplossing zijn voor ouders waarbij de conflicten blijven aanhouden na de scheiding. Wanneer je “alles al probeerde en jullie nog meer tegenover mekaar staan”. Ondanks alle adviezen en opgelegde trajecten die jullie al moesten volgen.
Adviezen over hoe je “mooi” moet scheiden, hoe jullie samen als ouders naast mekaar moeten staan,en alles in het belang van het kind moeten gaan doen en het kind nu eens op de eerste plaats zetten. Trajecten waar jullie samen door moeten maar waardoor het nog meer op een mijnenveld lijkt en je emotioneel uitgeput raakt.
Bij een scheiding heb je steeds een eerste beslisser en een tweede beslisser en soms kan de emotie bij de tweede beslisser nog iets langer blijven hangen. Dan is het steeds bij elk goed bedoeld advies, of elk verplicht opgelegde contact steeds maar eens een vulkaan die los barst onder die korst. Zelfs na jaren nog.
Wat je ook doet het blijft escaleren, het draait in feite niet meer om het kind dan.
De goed bedoelde adviezen van vrienden “probeer toch nog eens te praten, je weet nooit” monden uit in frustratie en teleurstelling wanneer blijkt dat dit net nog olie op het vuur blijkt..
Conflict verhogend
Uit studies zijn bewezen dat veel van de hulpprogramma’s die vanuit de overheid verplicht worden zelfs conflict verhogend kunnen werken. Net omdat ouders samen aan de slag moeten gaan. Ze worden daar gewezen op elkaar terwijl dat net het punt is, mensen die in de rechtbank verschijnen lukt meestal niet “met elkaar”. Mocht dit lukken zouden die mensen zich ook niet in de rechtbank bevinden. Want zij zitten namelijk in het grote conflict!
Als je met ouders in solo parallel ouderschap aan de slag gaat zie je dat elke ouder zich wil inzetten voor het kind maar dat deze door de adviezen, verplichte hulpverlening en tussenkomsten, zich teveel op de andere ouder gaat richten en zo het conflict gaat verhogen.
Eerste stap Naar Solo Parallel Ouderschap
Het is tijd voor jou om de verantwoordelijkheid te nemen voor jouw eigen ouderrol en de ander de verantwoordelijkheid te laten voor zijn ouderrol! Elke ouder is verantwoordelijk voor zijn gezin en zijn rol en zijn band.
Waar ga ik mee moeten leren omgaan?
Loslaten van verwachtingen
Je kan niets meer verwachten van de andere ouder. jullie zijn geen kerngezin meer en elke persoon is in zijn eigen zijn. Stel geen verwachtingen naar de andere ouder toe.
Ga zelf als ouder aan de slag
Jij bent nu de ouder. de ouder die jij wil zijn!
Let wel op: er zijn wel nog zaken die met elkaar moeten gecommuniceerd worden…
Daar is het anders!
Daar is het inderdaad anders. Jullie waren al anders als kerngezin. En jullie zijn uit elkaar gegaan, dus jullie staan niet zo hard achter de andere zijn gedachten maar dat hoeft ook niet! Laat los! Zorg dat het kind zelf aangeeft wat hij of zij leuk vindt en niet leuk vindt. Ook hier leren zij veel uit.
Wat als mijn kind niet meer wil gaan?
Dankzij de extra uitgebreide opleiding rond MASIC ga ik hier kijken of er effectief sprak is van ouderverstoting, oudervervreemding of de loyaliteit die maakt dat kinderen in zo een conflict voor de zwakste ouder gaan kiezen. Soms is dit voor even, soms is dit langer. Het is belangrijk dat het kind zich terug op zichzelf kan focussen en op zijn eigen ontwikkeling.
Ouders kunnen ook hierin een verantwoordelijkheid hebben. Neem jouw verantwoordelijkheid ook als ouder op en ga kijken waarom je kind niet meer bij jou wil komen.
Wanneer je geen contact meer hebt…
Je leven stopt, je voelt alsof er een deel van jezelf uit je lichaam genomen is. niet meer zien voelt als een amputatie. Je kind groeit op zonder jou. Je mist vele jaren, vele momenten. Vergeet niet dat je kind hier niet niet vrijwillig voor gekozen heeft, maar dat het niet anders kan! Soms uit verdediging, soms uit andere reden..
“dat mijn papa mij nu de ruimte laat om alles te verwerken en ik even geen contact hoef te hebben voel als rust aan, ik hoop na de zomer het contact terug op te nemen. Ik ben er zeker van dat ik me dan beter ga voelen maar wil dit nog niet uitspreken want ik geniet van geen druk erbij te hebben. Nu in de zomer zou ik zelf eens een uurtje willen gaan basketballen met mijn papa ” Deze jongeman werd zo heen en weer gesleurd en voelde heel veel druk van zijn papa waardoor hij niet meer naar de papa wou gaan. Door hier aan de slag te gaan en beiden de ruimte te geven, kreeg ik deze week van de jongeman deze woorden zelf te horen! Net door het niet aandringen gaat de zoon terug op zijn tempo en met hun afspraken! Zoon en papa blij!
Laat mij wel duidelijk zijn, ik ben zeker voorstander van een goede communicatie tussen twee ouders na de scheiding!
Ik zal ook steeds hier voorrang aan geven maar wanneer dit echt niet meer mogelijk is, of de situatie is al zo geëscaleerd, dan kan solo parallel ouderschap de rust in jouw leven brengen.
Herken je zelf ook de conflicten? Wil je zelf ook rust in jouw gezin?
Neem snel contact op zodat jij snel de rust terug kan brengen.
Veel liefs
Tamara
https://www.kindercoachtamara.be
tamara@kindercoachtamara.be
De weg naar de zomervakantie met nieuwe samengestelde gezinnen en gescheiden gezinnen.
Sinds een aantal weken overvalt me regelmatig een gevoel van stress, ongerustheid en frustratie.
Het is weer “die tijd”.
Het moment om de zomervakantie regeling voor de kindjes vast te leggen.
Vastleggen met mijn eigenste lieverd, met mijn ex en met de ex van mijn lieverd.
Dat dat geen cadeau is lijkt me vrij logisch.
De voorbije jaren liep het nochtans relatief vlotjes. (wat je vlotjes noemt natuurlijk)
Dit jaar echter heeft mijn ex beslist om zijn vakantie al maar te boeken vooraleer met mij te overleggen welke weken de kinderen bij hem zouden zijn. (??!!)
Toen ik dat las wist ik even niet meer waar ik het had.
Omdat ik toch voorstander ben van communicatie stelde ik voor om samen te komen en alles eens te bekijken.
Tot 2 keer toe heb ik dat ge-opperd maar dat was niet nodig voor hem.
Via whatsapp en mail dan maar.
Ik ben beleefd gebleven maar mijn humeur is naar het nulpunt gezakt en toen ik het voorstel zag bij mijn ventje en zijn ex verbeterde dat niet echt.
Ik ga jullie de details besparen maar het zou erop neer komen dat we met ons gezin welgeteld 1 week zouden samen zijn, dat onze 3 kinderen er telkens op andere momenten zouden zijn en dat we nul komma nul tijd met ons tweetjes zouden hebben.
Uren aan een stuk heeft mijn wederhelft tabellen en tegenvoorstellen zitten maken op de pc, netjes in kolommetjes, elk met zijn eigen kleurtje…
Ik werd er gek van want ik ben niet goed in tabelletjes lezen op de computer.
Ik ben nog een ouderwetse mama met een volgeschreven papieren agenda.
Na veel gediscussieer en ook tranen van de stress kunnen we nu eindelijk zeggen dat we eruit geraakt zijn.
Het is niet optimaal, maar dat zal het nooit zijn.
Lieve mama’s en papa’s, 9 weken is veel om op een fijne manier gevuld te krijgen voor je kind, dat weet ik.
Maar ik wou dat ik nog eens 9 zorgeloze weken met hen zou kunnen doorbrengen.
Wil jij ook hier graag jouw verhaal/emotie delen met andere ouders? stuur zeker jouw mailtje naar tamara@kindercaochtamara.be
Veel liefs,
Kindercoach Tamara
Single mama en het taboe of is het het plezier?
Ik ben al jaren een alleenstaande mama.
ieder jaar hoor ik weer de kerststress bij de vriendinnen. Wat moet ik kopen voor mijn partner? Zou hij dat leuk vinden? En de schoonfamilie? Ik heb geen zin in schoonfamilie, moet ik even gaan doen alsof.
Als ik dit allemaal rond mij hoor, mag ik dan heel even stiekem blij zijn dat ik alleenstaande mama ben? Hier hoef ik dit jaar nu eens niet aan te denken, oef al een stress minder. En de rest van het jaar? Ik kan en mag mij richten op mijn kinderen, ik kan s avonds languit in de zetel liggen, ik kan kijken naar wat ik wil op TV, nergens verantwoording voor hoeven af te leggen. Ik ga sporten in mijn eigen tijd. Heerlijk toch? Mensen vragen mij vaak of het dan niet zwaar is zo alleen met de kinderen en dan ook nog omdat ik ze fulltime heb? Als ik eerlijk mag zijn, nee in feite niet.
Of mag ik dat niet zeggen misschien, want dan zie je de mensen mij dadelijk heel raar aankijken alsof ik iets verschrikkelijks gezegd heb. Nee het is niet zwaar, het is heerlijk zelfs. Maar dat kan ik niet uitroepen, dan zouden ze helemaal gechoqueerd zijn. Het lijkt wel een taboe, single mama en gelukkig.
Ik heb zelfs meer vrije tijd dan vroeger, alles loopt gesmeerd, ik heb een planning voor de kinderen en die volgen we gewoon. Ik vraag me af wat de mensen daarmee dan bedoelen? Waar zou het moeilijk moeten zijn? Dan we geen tweeverdieners meer zijn? Dat was ook mijn angst toen ik wegging maar je doet uiteindelijk naar wat je hebt dus wij redden ons wel ook al kunnen we ons niet alles veroorloven. Ik durf het soms niet te zeggen maar als ik mijn vriendinnen hoor denk ik wel heel vaak stiekem, ook al wil ik het op die momenten uitschreeuwen, maar ik denk het gewoon stiekem… wat ben ik blij dat ik een single mom ben!
Wil jij ook graag jouw gevoelens even kwijt, jouw verhaal, gewoon jouw situatie?
een hart onder de riem steken bij andere ouders?Dit mag zeker anoniem!
Stuur me dit zeker per mail naar tamara@kindercaochtamara.be
En wie weet staat jouw verhaal hier binnenkort wel
Veel liefs
Tamara
Ik ben een plus mama, ik kreeg er eentje bij.
Tamara, wanneer stel ik mijn nieuwe partner voor aan de kinderen?
Aangezien ik mij verder gespecialiseerd heb in het begeleiden van kinderen waarvan de ouders gescheiden zijn, is dit natuurlijk een veelgestelde vraag.
Wel, het is natuurlijk afhankelijk van kind tot kind en elke situatie is anders maar ik zeg steeds: Wees geduldig!
Hoeveel keer zeggen we niet tegen een kind: “heb eens geduld!” Wel in de praktijk mag ik dit ook tegen de ouders zeggen: “Heb geduld!”
Je hebt kinderen die dadelijk rouwen om een scheiding en je hebt kinderen die uitgesteld rouwen om een scheiding.
Een kind moet sowieso alle stadia van de rouw doorlopen. Dit is de natuur. Om zo alles te kunnen plaatsen en verder te gaan.
Kom je meteen op de proppen met jouw nieuwe liefde? Wees er dan op voorbereid dat dit een grote impact kan hebben op jouw kind en op de verwerking van de scheiding.
Waar ze in hun rouwproces nog hun plaatsje moeten zoeken in hun nieuwe thuis, moeten ze dadelijk ook nog rekening houden met anderen.
Zijn er nog kinderen bij betrokken? Dan is het nog eens zo moeilijk. Want waar staat jouw kind?
Wil jij het jouw kind makkelijk maken? Dan suggereer ik steeds dat jullie zes volle maanden samen zijn en dan heel langzaam elkaar beginnen voor te stellen.
Niet meteen met een overvol weekend met de hele bende samen weg. Neen, een korte kennismaking langzaam opbouwend.
Praat eens over jouw nieuwe partner, heel kort, niet teveel informatie ineens. Bouw op en spreek eens half uurtje alleen af, niet dadelijk met de kinderen erbij indien er nog andere kinderen zijn. Bouw langzaam op, laat de kinderen wennen aan de situatie, verplicht hen tot niets.
De koppels die mijn raad opgevolgd hebben, hebben ofwel de relatie stopgezet voor de zes maand en zo de onnodige pijn van weer afscheid te moeten nemen bij hun kind kunnen afweren, of, hebben na zes maand hun nieuwe partner heel traag geïntroduceerd aan hun kinderen en zijn nu nog steeds gelukkig samen als nieuw samengesteld gezin.
Er wordt hier veel te weinig bij stil gestaan. Je bent verliefd en wil dit met de hele wereld delen. Maar liefde maakt blind schijnt op dat moment ook naar de kinderen door. De blik en de gevoelens van het kind zien de ouders op dat moment ook niet. Kinderen die rouwen om een scheiding, zitten met vragen en als de mama of papa al heel gauw met een nieuwe partner aan komt walsen kunnen ze vragen hebben zoals deze vragen. Deze vragen krijg ik van kinderen van alle leeftijden te horen: ” Zal ik later ook iemand vinden die zo blij is dat hij/zij van me af is?” , ” waarom zou ik ooit trouwen Tamara, ik hoorde mijn papa zeggen dat mijn mama hem zo gelukkig maakte maar toch is hij weg gegaan”
Vergeet niet dat wij het voorbeeld aan de kinderen moeten geven over wat liefde is en hoe we met liefde moeten omgaan.
Als wij dit maar heel slordig gaan doen heeft dit zeker gevolgen op de relaties van de kinderen als jongvolwassenen en volwassenen.
Is de band niet goed met de stiefouder? Waarschijnlijk zit de speedversnelling er van in het begin voor iets tussen.
Jonge kinderen zijn veerkrachtig genoeg hoor ik vaak. Klopt maar jonge kinderen worden tieners en tieners hebben hun eigen beeld en rekenen af.
Een goede raad; neem jullie tijd! Maak tijd voor jouw kinderen en hun plaats en al de rest komt later wel. Leg die puzzel stukje per stukje en als jullie zeker zijn, dan hoeven jullie jullie nergens in te haasten. Leef op jullie roze wolk maar blijf realistisch met jullie kinderen erbij.
“Heb nu eens vijf minuten geduld” zal vanaf nu ook in jouw leven een hele andere betekenis hebben.
Heb je graag hulp bij het voorstellen van jouw nieuwe partner? Bij het aanpakken ervan? Het opvangen van jouw kinderen? Of als stiefouder?
Ik help jullie graag hierin verder
Veel liefs
Tamara
www.kindercoachtamara.be
Verschil hooggevoeligheid en overgevoeligheid
Wat is nou net het verschil tussen hooggevoeligheid en overgevoeligheid.
Is er überhaupt wel een verschil?
Hoewel deze twee termen vaak door elkaar gehaald worden, zijn hooggevoeligheid en overgevoeligheid toch echt twee verschillende dingen.
Overgevoeligheid staat gelijk aan emotionele kwetsbaarheid en is een manier van omgaan met de dingen die jou in het leven overkomen.
Hooggevoeligheid is een genetische bepaalde eigenschap.
We kunnen zeggen dat iemand overgevoelig is, omdat die persoon een reactie kan hebben waar je op dat moment helemaal niet weet wat je moet mee aanvangen. Overreageren.
Iemand die dan hooggevoelig is, gaat zich dan weer meer bekommeren over de emoties van anderen, als er iets gebeurd in zijn leven.
Hooggevoeligheid
Hooggevoelig zijn is dus genetisch bepaald en is een eigenschap dat in feite maar weinig met emoties te maken heeft. Dit is vooral het reageren op bepaalde prikkels. Het is een karaktereigenschap en net als vele andere biologische factoren, is hooggevoeligheid complex en grotendeels afhankelijk van iemands omgeving.
Je kunt hooggevoelig zijn zonder overgevoelig te zijn. Je kan hooggevoelig zijn en emotioneel heel sterk zijn. Hooggevoelige mensen hebben het namelijk ontzettend snel in de gaten of de emotionele staat van een ander oprecht is of niet. Als hooggevoelige kan je ene geweldige steun zijn voor anderen, kan je je bekommeren om het welzijn van anderen. Kan je er zijn voor anderen.
overgevoeligheid
Overgevoeligheid is meestal het resultaat van ervaringen en opvoeding. Als iemand niet kon rekenen op de emotionele steun die hij nodig had om sterk te worden en de vaardigheden te ontwikkelen om de wereld aan te kunnen, zal hij uiteindelijk ontzettend gevoelig zijn voor de meningen van anderen.
Wat zijn dan net de verschillen?
Overgevoelige mensen:
Hooggevoelige mensen:
Wat ze met elkaar gemeen hebben
Zowel Hooggevoelige mensen als overgevoelige mensen reageren emotioneel. Overgevoeligheid kun je veranderen door nieuwe vaardigheden aan te leren die je zullen helpen om beter om te gaan met bepaalde situaties in het leven. Hooggevoeligheid zit in je genen en kun je weliswaar niet veranderen, maar je kunt er wel mee leren omgaan.
Of je nu hooggevoelig bent of overgevoelig, hoe je ermee omgaat bepaald hoe jij het kan ervaren.
Er zijn voor overgevoelige mensen geweldige cursussen als assertiviteit, ..
Hooggevoelige mensen kunnen jullie steeds verder in coaching of in mijn online training
https://kindercoachtamara.be/online-store/
Ben je zelf hooggevoelig, laat je begeleiden door iemand die zelf ook hooggevoelig is. Die het verschil ook weet en ziet en samen met jou naar de gepaste oefeningen gaat kijken.
Veel liefs,
Tamara
Verschil tussen ADHD en HSP
Zelfs vandaag de dag nog krijgen we nog veel te maken met verwarring tussen HSP en ADHD.
Graag zet ik even de overeenkomsten en verschillen voor jullie op een rijtje
Wat is juist ADHD
ADHD staat voor Attention Deficit Hyperactivity Disorder en is een term die afkomstig is uit het DSM-IV classificatiemodel, het classificatiesysteem waarmee in de psychiatrie wordt gewerkt. In het DSM-IV model worden drie kernsymptomen van ADHD genoemd: concentratiestoornissen (vergeetachtigheid, niet kunnen luisteren, snel afgeleid zijn), impulsiviteit (eerst doen en dan nadenken, dingen eruit flappen, voor zijn beurt spreken) en hyperactiviteit (een continue gevoel van onrust, veel friemelen, opstaan en bewegen, gespannenheid).
Enkele criteria voor ADHD zoals ze in het DSM-IV model genoemd staan:
Er kan alleen van ADHD gesproken worden indien een bepaald aantal symptomen in minimaal twee hoofddomeinen gedurende minstens een halfjaar voorkomt en deels moeten ze al voor het zevende jaar begonnen zijn en tot belemmeringen in het functioneren hebben geleid. Een ander criterium is dat de symptomen in meer dan één milieu (thuis, school, vrienden/werk) tot uiting komen .
Wat is juist hooggevoeligheid?
Een hooggevoelig persoon heeft veel sterkere zintuigen, ervaart alles veel heftiger dan een ‘gemiddeld persoon’ en voelt zich daardoor vaak overprikkeld. Klachten die daarbij horen zijn onder andere: extreme vermoeidheid, waas in het hoofd, opgejaagd gevoel, last van spanningen (ook van die van anderen), slecht kunnen concentreren, moeite met je geheugen.
Wat is dan eerst en vooral het verschil?
ADHD kunnen we in DSM-IV classificatiemodel gaan terugvinden en is dus een aandoening/ stoornis.
HSP komt hierin niet voor en is enkel en alleen maar een karaktereigenschap.
Wat zijn de zichtbare verschillen?
Beiden kunnen snel afgeleid worden omdat hen weinig ontgaat. ADHD is echter een afwijking, bepaalde sturingsfuncties werken niet goed zoals: beslissingen nemen, plannen, reflecteren en focussen. Wanneer een hooggevoelig kind niet overweldigd is, is dit kind hierin juist zeer goed. Om onduidelijke redenen weten ADHD-kinderen erg slecht prioriteiten te stellen en de aandacht te blijven richten op waar ze mee bezig zijn. Dit hebben hooggevoelige kinderen onder normale omstandigheden niet
Wat zijn dan nog extra kenmerken van hooggevoelige kinderen die we bij kinderen met ADHD niet waarnemen ?
De overeenkomsten tussen hoogsensitief zijn en ADHD
Zo zal een hooggevoelig kind al snel problemen krijgen op school omdat het moeite heeft zich te concentreren wanneer er te veel lawaai is in de klas. Een kind met ADHD kan zich nooit goed concentreren, maar het verschil is niet altijd even makkelijk te maken. ADHD betekent ook dat iemand hyperactief zal zijn. Een hooggevoelig iemand zal dit het meest van de tijd niet zijn, maar sommige kinderen die hooggevoelig zijn, zijn ook sensatiezoekers. Dit is een minderheid, de meeste hooggevoelige kinderen zijn introvert en eerder rustig, maar wanneer een hooggevoelig kind ook een sensatiezoeker is, is de verwarring met ADHD niet ver weg.
Het verwarren van ADHD met het hooggevoelig zijn, gebeurt het vaakst met een bepaalde vorm van ADHD, het ADHD-1 type, beter bekend onder de naam ADD. Bij ADD is de hyperactiviteit zoek, maar is er vooral een concentratieprobleem.
Er zijn dus duidelijke verschillen tussen ADHD en hooggevoelig zijn. Het is dus niet moeilijk te begrijpen dat ADHD en hooggevoelig zijn ook een volledig andere aanpak vragen.
Wat als hooggevoeligheid met ADHD verward wordt
Als hooggevoelig zijn met ADHD verward wordt, dan is de kans groot dat de hooggevoeligheid ten onrechte met medicatie ‘behandeld’ wordt. Dit zal een hooggevoelig persoon of kind niet verder helpen.
De hooggevoeligheid moet herkend en ook erkend worden, maar medicatie is niet nodig en heeft zeker geen enkele nut.
Ik leer de hooggevoelige kinderen omgaan met hun voelsprieten, waar zij het moeilijk mee hebben en hoe zij hiermee kunnen omgaan zodat het niet zo storend meer voor hen is.
Hier leren ze dat het een kracht is, iets positiefs en geen belemmering.
Via workshops of info boost voor de ouders leer ik kinderen al van hele jong aan om dit iets natuurlijks in hun leven te maken. Wil je meer weten neem gerust een kijkje in de agenda, je zal zeker voor jezelf of jouw kind er iets tussen vinden.
https://kindercoachtamara.be/agenda/
Veel liefs
Tamara
Hooggevoelige kinderen en knuffels
Mijn hooggevoelige kind wil geen dag zeggen of geen knuffels geven aan anderen.
Mijn hooggevoelige kind wil geen knuffel geven aan iedereen.
Maar ze zijn net zo gevoelig dus dan zouden ze toch net naar iedereen moeten toe gaan?
Neen, hooggevoelige kinderen voelen! Ze hebben de eerste tien minuten de “hey wie ben jij en wat heb ik aan jou” houding. Eens de klik gemaakt is, dan gaan ze pas beginnen te ontdooien. Hooggevoelige kinderen gaan met gevolg ook niet zomaar tegen iedereen gaan beginnen te praten. Ze gaan op hun gevoel afgaan. Ze hebben je graag of ze hebben je niet graag. Ze gaan het doen of ze gaan het niet doen.
Ben jij als ouder beschaamd dat je kind geen dag wil zeggen of geen knuffel wil geven?Zeker niet zijn!
Het is ok, ze kunnen ook gewoon een handje geven, een high five. Verplicht hen niet om het te doen. Hoe meer je er de focus gaat op leggen, hoe langer het gaat durven want hoe meer ze hun gevoel gaan afwegen.
Willen ze niet iedereen knuffelen? Wees er trots op! Knuffels houden ze voor die hele speciale personen, jullie als ouder. Als ze ooit een liefje vinden gaan ze echt wel knuffelen 😉 Net omdat ze die personen toelaten. Omdat ze van hen houden. Knuffels en kusjes zijn voor hun uitverkorenen
Gevolgen van verplichten
Ik weet het, het is zo beleefd een kind die mooi dag zegt tegen iedereen en die iedereen zoen gaat geven.
Maar zoals ik al zei, hooggevoelige kinderen voelen en volgen hun gevoel. Als jij hen gaat verplichten, verplicht je hen om hun gevoel opzij te zetten. Om te luisteren naar wat anderen van hen verwachten. En net dat is een gevoelig punt bij hooggevoelige kinderen, Ze moeten de ruimte krijgen om te ontdekken wat ze voelen en wie ze zijn. Voor wat ze staan. Wat voor hen belangrijk is. Ze mogen zelf beslissen, luisterend naar hun gevoel.
Moeten ze de beleefdheid dan wegslaan?
Neen! Maar zoentjes en knuffels hoeven niet aan iedereen. Je wil toch dat je dochter op haar 16de tegen ene jongen neen zegt omdat haar gevoel zegt neen ik wil niet zoenen in plaats van ok hij wil dat dus ik zal het maar doen.
Soms kijken we graag 10 jaar verder en kijken we hoe we kinderen dan graag zouden zien.
wees gerust, het is ok 🙂
Willen jullie aan jullie kind laten weten dat het ok is? Samen zoeken dat hij of zij ok is, dan help ik jullie graag mee.
Veel liefs Tamara
ps; ik wil wel even vermelden dat de temperamentvolle hooggevoelige kinderen wel juist iedereen heel enthousiast gaan tegemoet gaan. Maar dit komt aan bod in een volgende blog 😉