Jullie weten dat ik regelmatig volgers hun verhaal laat vertellen.
Ik hoor dat veel mensen zich steeds in de verhalen herkennen.
Vandaag is het verhaal van een moedige mama:
Juli 2019… de vakantie is net begonnen, de 3 kinderen en ik zagen er naar uit.
Zorgeloos van het zonnetje en de vrije tijd genieten en lekker doen waar je zin in hebt.
Ware het niet dat exlief een bommetje liet vallen.
Hij vertrok. Het was gedaan.
Voor ik het wist stond er ineens politie aan de deur, ik zou hem bedreigd hebben.
Hij stond geniepig lachend te zeggen dat hij bang was, dat ik hem bedreigd had.
Hij vertrok zonder iets te zeggen tegen de kinderen. Liet ze gewoon staan.
Na meer dan een maand niks gehoord te hebben stuurde ik dan maar een berichtje dat de kinderen hem misten.
Alhoewel hij hiernaast verbleef, lekker chill bij de buurman, en de kinderen hem elke dag zagen aankomen en vertrekken, deed of zei hij niks, ook niet tegen hen.
Tot na mijn berichtje dus. Hij vroeg dadelijk te mogen afkomen, weende omdat hij zen jongens terug zag.
We praatten, ik vroeg natuurlijk of hij niet wilde terugkomen. De kinderen waren in shock, ik was in shock maar hij bleef zeggen dat het niet meer ging, dat het niet meer mogelijk was. Later bleek ook waarom.
We praatten uren en uren over hoe we alles gingen regelen, wat er moest gebeuren. Hij was wel lief toen, zei dat we in het huis mochten blijven wonen, dat hij het op mijn naam ging zetten, en dat het met de kinderen gemoedelijk ging zijn zonder al te veel ellende.
Dat was een mooie troostprijs voor een gebroken en depressief gezin.
Wat was het allemaal een hele grote hoop leugens…
Crisiscentrum -18 moest komen. De jongste had enorme problemen, kon het niet verwerken en dreigde met zelfmoord.
Papa was niet aanwezig.
Na het definitieve verslag te lezen, stond er in dat hij “begrip” toonde voor mijn OCD en dat de kinderen pas na een half jaar mee naar hem mochten, hij was ondertussen verhuisd naar een appartementje.
Ik was verbaasd dat hij het zo proper wou regelen, weer.
Tot na veel praten de aap uit de mouw kwam… Wel, een hele bende apen dan…
Hij was net na onze breuk al gaan samenwonen. So far dus de “eerlijkheid” waar ik om vroeg.
De kinderen mochten niet mee naar daar omdat dan zen geheim uitkwam.
Zijn advocaat (blijkbaar was hij al maanden aan het plannen) mailde die van mij, zeggende dat ik niet wou regelen en overeen komen (lees: ik wou niet dingen op papier zetten en ondertekenen zonder echt te weten waar het over ging. Hij wou ineens vaderschapserkenning na acht jaar, hij wou een bezoekregeling, hij wou zijn spullen terug die hij zomaar had achtergelaten) maar een regeling naar mij toe was er niet. Geen ondersteuning, geen geplande bezoeken die hij na kwam, hij kwam liever niet dan wel of viel in slaap op de zetel en vooral hetgeen we besproken hadden bestond ineens niet meer).
Na een paar bezoeken die hij had afgezegd, de kinderen meer en meer had teleurgesteld, was ik het zelf beu. Ik zei dat hij niet meer hoefde te komen tot zijn advocaat alles fatsoenlijk op papier had gezet, zoals was overeen gekomen.
De jongste was ondertussen opgenomen in een psychiatrisch centrum. Hij had het het moeilijkst van allemaal. Diagnose werd gesteld, autisme, adhd, regulatiestoornis en zelfmoordgedachten. En dit voor een kind van toen acht.
Ze hadden me ook aangeraden dat hij geen contact meer mocht hebben tot alles geregeld was, de kinderen leden te fel onder de onzekerheid. Ondertussen bleef ik hem wel foto’s sturen en liet ik hem, zonder die vaderschapserkenning, betrokken zijn bij de opvolging van de jongste.
Pas een dik half jaar later, ondertussen was corona uitgebroken, kreeg de jongste zijn diagnose eind mei 2020. In juni, als al het gerij en geregel achter de rug was, drie maanden onafgebroken elke dag op en af naar het centrum, viel de eerste brief van vele in de bus. Rechtzaak 1, erkenning van de 2 jongste kinderen dus.
Ik deed niet moeilijk, dacht nog altijd dat hij eerlijk zou zijn en doen wat hij beloofd had, heb ook geen probleem er van gemaakt in de rechtbank.
In augustus deed ik nog een laatste poging voor overeen te komen. Ze mochten een dagje naar daar. De kinderen kwamen volledig in shock terug thuis. Hij had gezegd het huis te verkopen, hij wou de kinderen bij hem want hij wou geen euro aan mij geven. De kinderen, ook al had de jongste een medicatie te nemen, kregen cornflakes als avondeten, taart en cola als ontbijt. Logisch dat ik ze niet meer liet gaan, hij bracht alles weer neer wat ik ondertussen met zoveel moeite had gestabiliseerd.
We springen even verder naar februari 2021 (in tussentijd was er dus niks contact, geen vraag, geen tegemoetkoming, niks).
De tweede rechtzaak in februari 2021. Hij wou uit onverdeeldheid treden. De beloftes waren dus niks geweest, een sussertje dat ik me stil zou houden. Nadat de markt ontploft was van onroerend goed, zag hij zijn kans schoon, hetgeen waar hij dus al even op had gewacht.
De beloftes die hij had gemaakt waren ondertussen vergeten. Niks stond op papier. Hij wou het ouderlijk huis verkopen, naar eigen zeggen had hij geld nodig.
Maart 2021 ging hij ineens voluit voor co ouderschap.
Wij waren hier natuurlijk niet mee akkoord.
Er was teveel gebeurd, de jongste zat ondertussen al op een bijzondere school, alles moest zo gebeuren dat er niet teveel schokken meer aan men kinderen werden gegeven. Alles moest terug eerst voorzichtig opgebouwd worden.
Er werd bemiddeling voorgesteld.
Er klopte iets niet. Een vrouw heeft een verhoogde intuïtie en ik voelde dat er meer aan de hand was.
Ik ging zelf op onderzoek uit en stootte op een post dat zijn vriendin gemaakt had, dat ze een heel zware zwangerschap had. Weer een shock. Niet zozeer omdat ze zwanger was, wel omdat hij dit zo fel verborgen had willen houden voor iedereen en vooral voor de rechtbank. Het was in het belang van mijn kinderen dat de rechtbank dit wist. Later werd ik aangeklaagd wegens valsheid in informatica door zijn vriendin… Stel je voor zeg…
Net voor de evaluatie op de rechtbank liet zijn advocaat de bemiddeling stop zetten.
De maandag die volgde dus weer rechtbank.
Daar werd besproken dat ondertussen de middenste in observatie moest.
De rechter ging wachten op dat verslag, ondertussen werd in november 2021 een deskundige aangesteld.
De middenste had ook een diagnose, autisme en adhd.
Het eerste gesprek van de deskundige volgde in maart 2022 waar die me ineens verbaal aanviel (uiteindelijk bleek dat die deskundige al meer klachten had gekregen maar ik kon hier niks aan doen, moest wachten op het verslag).
Ik zou de kinderen weghouden, werd beticht van ouderverstoting, en dit terwijl ik net degene was die men kinderen soepel wou houden en regelmatig vroeg of ze contact wilden.
Ze begonnen me aan te geven daar te gaan lopen (ondertussen waren ze 9), de ruiten in te gooien, borden kapot te gooien, noem maar op. Het psychiatrisch centrum had me gezegd niet meer te vragen of ze nog contact wilden, de kinderen waren teveel in shock, er mocht niet meer over gepraat worden.
Ondertussen is jeugdzorg hier al betrokken, waar de kinderen dit ook zelf aangeven dat ze geen contact meer willen, extra contextbegeleiding is opgestart om de kinderen te ondersteunen).
In al die tijd dus heeft hij zo rot gedaan, sneaky en achterbaks, alles willen verborgen houden.
Hij heeft geen 1 cent alimentatie of steun betaald voor de kinderen (hij is van het principe dat ik het dan “te goed” ging hebben op zijn kap.
Hij slaagt alle stabiliteit onder de voeten van de kinderen uit, niet beseffend dat hier kinderen nu zitten die een haat hebben gekweekt naar hem toe, door de leugens en het bedrog.
Hij stuurt zelfs geen verjaardagskaartje meer voor hun verjaardag.
Alles wat hij doet, beticht hij mij nu van.
Hij vergeet dat hij degene was die achter abortus vroeg.
Hij vergeet dat hij degene was die de kinderen opsloot als ik niet thuis was.
Hij vergeet dat hij niet alleen rechten maar ook plichten heeft naar zijn kinderen toe.
Hij vergeet dat ik eigenlijk 3 jaar begrip getoond heb voor het feit dat hij een nieuw leven had opgestart en dat onze kinderen daar geen deel van mogen uitmaken, aangezien hij nu een nieuw kindje heeft en dat alimentatie dit enorm zou bemoeilijken.
Hij blijft denken dat ik te dom en lomp ben en dat ik niks ga doen.
Wel, ik ga de stok in het kippenhok gooien binnenkort…
Wil jij ook jouw verhaal hier? Stuur een mail naar tamara@kindercoachtamara.be
Wil jij graag hulp in jouw situatie, neem snel contact op zodat we samen aan de slag kunnen.
Veel liefs
Tamara
Contact
Hoe kon het zo ver komen in België?
Sinds het artikel over Sofietje in HLN lijkt het alsof de mensen niet meer zwijgen. Gelukkig denk ik maar!
Velen hebben de redactie gecontacteerd, APACHE heeft een nieuw verhaal naar buiten gebracht, verschillende verhalen. … Allemaal zaken waar ouders en kinderen mee geconfronteerd worden in de rechtbank, in een schreeuw om hulp om hun kinderen te beschermen en waar dit zich tegen hen keerde.
Gisteren zag ik de film op Netflix, Take care of Maya. En dan denk je dat dit een ver van mijn bed show is. Maar helaas zie ik de laatste jaren zulke zaken ook hier in België gebeuren. Kinderen die onterecht geplaatst worden, waar er een vendetta tegen mama of papa loopt, waar ze mama of papa aan de schandpaal nagelen. Ik herinner me zo een een vrouw, jaren geleden is ze naar Zuid Afrika gaan wonen, haar kinderen waren geplaatst, ze mocht ze niet meer zien, heel kort op bezoek en onder begeleiding,.. Deze vrouw zat in een pestscheiding, ze hebben een beeld van haar opgehangen en België heeft dit mee opgenomen… Deze vrouw was zelf psychologe, ze hebben haar volledig gekraakt, is zelf “opgespoord” geweest op TV . Haar carrière was helemaal gedaan. Zij kon niet meer. Ik begreep het toen niet, het was mijn eerste verhaal dat ik toen hoorde. Nu, zoveel jaren later denk ik nog vaak aan haar… ze was opgejaagd wild, het was kwestie van tijd tot ze ging doen waartoe men haar ging drijven… gelukkig heeft ze haar rust gevonden… haar kinderen zijn hier nog…Haar trauma nam ze wel mee naar Zuid Afrika…. En hopelijk kan ze ooit haar kinderen wanneer ze meerderjarig zijn, dat duurt nu niet lang meer, wel in haar armen terug sluiten…
En dan met de berichten rond het VK en de andere instanties die naar boven komen denk ik, hoe kunnen we dit stoppen? Hoe kan het dat zo een systeem dat moet opkomen voor kinderen, zich kan inlaten in zulke onprofessionele gedachtegangen? In zulke vooroordelen? In zulk machtsvertoon?
Hulpverleners zijn ook maar mensen is het excuus dat er dan gegeven wordt. Tuurlijk zijn we allemaal maar mensen! Maar door vooroordelen en aannames ipv feitenonderzoeken gaan we die kinderen niet helpen. In Nederland wordt al meer met de MASIC methode gewerkt in rechtbanken. Omdat ze daar ook naar de feiten gaan kijken. En daar draait het om!
Hoe kan het VK 5 jaar zo verder gedaan hebben zonder dat ze werden tegengehouden? Moeten we ons dan niet eens gaan afvragen hoeveel macht we bepaalde personen geven in een dossier? Een dossier waar namen van kinderen achter schuilen, waar het gaat om kinderen! Moeten we ons eens niet gaan afvragen of justitie een andere aanpak kan invoeren?
En inderdaad vaak denk je bij een aanmelding; oh typisch geval van ouderverstoting. Maar het is aan ons als hulpverlener om daar neutraal bij te blijven, elk “dossier” los te koppelen van elkaar en de emoties opzij te zetten en met een eerlijk en klare bril elke situatie te bekijken. Dat is onze plicht als we met deze materie aan de slag gaan! Dat is onze plicht naar de toekomst van die kinderen toe!
Minister Crevits gaat het nu onderzoeken, heel goed, maar wat met de andere verhalen van wat er gebeurd? Want er zijn nog ontelbare verhalen… maar die vallen niet onder minister Crevits dus daar is ze niet toe bevoegd. Hoe blind blijven we? Is vrouwe justitia blind of wil ze het gewoon niet zien? Hoeveel meer moeten we nog met kinderleventjes spelen?
Natuurlijk zijn er wel mensen en organisaties die het wel zien, begrijp me niet verkeerd. Ik hoor heel wat succesverhalen ook. Maar het is triest dat parket en justitie bijvoorbeeld elkaar zo slecht opvolgen. Dat alles zo lang moet duren. Dat … dat het zo fout loopt ten koste van mensenlevens en kinderen hun leven en toekomst…
Ik ben vooral corona zowat afgestapt van de media,… maar deze verhalen mogen van mij door de media verder naar boven gehaald worden. Zulke verhalen moeten gewoon het daglicht blijven zien of het daglicht eindelijk eens zien. Zulke verhalen moeten gehoord worden, moeten een mond krijgen, een gezicht krijgen, zulke verhalen mogen niet meer gezwegen worden…
Zit jij met jouw verhaal? Kom ermee naar buiten!
Mijn belofte is dat ik elke aanmelding wel nuchter, klaar en zonder vooroordeel zal bekijken, voor zolang ik in deze materie werk…
Veel liefs en veel moed
Tamara
https://www.kindercoachtamara.be
Anonieme brief aan gescheiden ouders
Deze brief las ik doordat scheidingsexpert en relatiebemiddelaar Eric De Corte hem deelde.
De brief kwam anoniem in zijn bus en verwoordt perfect wat een conflictueuze echtscheiding betekent voor een kind, zelfs al denken de ouders goed met de situatie te zijn omgegaan.
Anonieme brief
“Lieve papa, lieve mama. Ja, dat zien jullie goed. Er staat niet lieve papa én mama boven deze brief. Jullie in één adem noemen, druist te veel in tegen mijn gevoelens. Want jullie zijn niet samen en wat mij betreft, zijn jullie dat nooit geweest. Ik was zes toen jullie scheidden, ondertussen 38 jaar geleden. Ik kan me niet eens herinneren dat jullie ooit een stel waren. Ik kan het me ook niet voorstellen. Jullie zijn zulke twee verschillende mensen. Het lijkt me schier onmogelijk dat jullie ooit van elkaar gehouden hebben. Maar goed, dat was ook niet zo, als ik papa moet geloven. Ik heb het hem vaak genoeg horen zeggen: ‘Van jouw moeder heb ik nooit echt gehouden’. Oké, bedankt papa. Dus ik ben niet eens in liefde verwekt en uit liefde geboren. Fijn om dat te weten.
Het was natuurlijk een andere tijd, 38 jaar geleden. Niemand scheidde. ‘We hoeven de vuile was niet buiten te hangen’, zei mama. Ze zei wel meer dingen: dat mijn vader haar toch echt wel heel slecht behandeld had bijvoorbeeld. Dat vertelden mijn tantes me ook regelmatig: ‘Wat jouw vader je moeder heeft aangedaan toen hij er met die sloerie vandoor ging…’ En papa was aan de andere kant van de lijn ook niet onverdeeld positief over mama. ‘Ze was altijd ontevreden’, zei hij dan. ‘Niks was ooit goed genoeg. Al dat gezeur, ik kon er niet meer tegen’. Ik ben jullie. Ik ben half-papa, half-mama. Er is een helft van mij die jullie afwijzen. Die jullie mijn hele jeugd verloochend hebben. Weet je hoe dat voelt? Als mijn man tegen mijn dochter zegt: ‘Wat lijk je toch op je moeder’, dan is dat positief. Als papa dat vroeger tegen me zei, kon ik wel door de grond zakken. Bij papa was ik te veel mama, bij mama te veel papa. Het is nog een meevaller dat ik er niet schizofreen van ben geworden.
‘Eigenlijk heb je nooit veel last van onze scheiding gehad’, beweren jullie af en toe. Pardon? Ik ben nooit met de vader van mijn kinderen getrouwd. Niet omdat ik het niet durfde, maar omdat ik niet wist hoe ik dat zou moeten regelen, zo’n bruiloft met een moeder en vader die elkaars bloed wel kunnen drinken. Ik lag te zweten in het kraambed uit angst dat jullie elkaar per ongeluk tegen het lijf zouden lopen. Kinderfeestjes, verjaardagen, we vieren alles zonder opa en oma. Want jullie samen in een kamer, dat gaat echt niet. En nu zijn jullie allebei begin zeventig. Binnenkort doet mijn oudste dochter eindexamen. ‘Ik wil er graag bij zijn’, zei de trotse opa. ‘Eva vindt het fijn als ik kom’, verkondigde oma. En jullie beweerden ook nog eens dat het na 38 jaar best kon, samen in één kamer. ‘Gezellig toch?’ Nee! Nee, dat vind ik dus niet gezellig. Dat vind ik hypocriet! 38 jaar geleden hadden jullie het ‘gezellig’ moeten regelen. Nu is het te laat. Het hoeft niet meer. Liefs, A.”
Wil jij het voor jouw kinderen anders doen?
Willen jullie eraan werken?
willen jullie ouders zijn voor jullie kinderen en ex partners?
Ik help jullie graag verder
Veel liefs
Tamara
https://www.kindercoachtamara.be
vechtscheidingen en zijn gevolgen
Vechtscheiding brengt een stress systeem van het kind in gang. Dit kan leiden tot problemen in de zich ontwikkelende hersenen.
Kinderen die opgroeien in vechtscheidingen kunnen te maken krijgen met volgende problemen:
LOYALITEITSCONFLICT
Als een kind niet openlijk loyaal kan zijn tegenover de ouders , dan spreken we van een loyaliteitsconflict. Loyaliteitsconflicten zijn er in verschillende gradaties.
Kinderen willen vaak de verwachtingen van de ouders invullen. Wanneer ouders in een vechtscheiding zitten is dit een bijzonder moeilijke opgave voor kinderen.
Wanneer er heel veel conflicten zijn tussen de ouders “moet” het kind eigenlijk kiezen voor de ene en tegen de andere. een kind kan en wil meestal niet kiezen maar voelt zich genoodzaakt om het wel te doen in het belang van de ouders.
HECHTING
Wanneer kinderen in een vechtscheiding opgroeien, kunnen ze ernstig beschadigd raken. Deze kinderen kunnen zich niet veilig hechten, omdat de ouders de signalen van angst en onbehaaglijkheid niet oppikken.
Onveilig gehechte kinderen dragen dit mee in latere relaties.
Kinderen leren om hun gevoelens weg te stoppen, vertonen negatief gedrag, gaan gaan pleasen,..
PAS OF OUDERVERSTOTINGSSYNDROOM
Van een ouderverstotingssyndroom is pas sprake als het contact met een ouder verbroken wordt als gevolg van loyaliteit jegens de andere ouder, waarbij die andere ouder daar ook daadwerkelijk een grote rol in speelt!
Kenmerken van het ouderverstotingssyndroom:
LOYALITEITSMISBRUIK
is het gebruiken van de emotionele toewijding van een persoon om die persoon dingen te laten doen die aan die persoon zelf of aan anderen schade toebrengen. Het woord ‘loyaliteitsmisbruik’ is een samenstelling van loyaliteiten misbruik (het gebruiken voor verkeerde doelen).
In het kader van de relatie tussen opvoeders en kinderen duidt de term loyaliteitsmisbruik op de situatie dat een ouder of opvoeder misbruik maakt van de, vaak vanzelfsprekende, loyaliteit van het afhankelijke kind, om het dingen te laten doen, die niet bedoeld zijn om het kind ten goede te komen. Met name wordt dit gebruikt als de ene ouder misbruik maakt van de liefde en trouw van een kind, om het ertoe te brengen een voormalige partner waarmee het kind een opvoedingsrelatie (dikwijls vader of moeder) had rücksichtslos te verstoten. Het kind wordt ingezet voor een partnerconflict of erger, een intrapersoonlijk conflict, geprojecteerd op een partnerconflict. Loyaliteitsmisbruik kan in dit specifieke geval worden gebruikt als de vertaling van het Engelse begrip Parental Alienation (ouderlijke vervreemding of verstoting; niet te verwarren met het begrip oudervervreemding). (bron wikipedia)
Dit is zeker niet te verwarren met oudervervreemding.
Hier wordt misbruik gemaakt van de loyaliteit die een kind heeft naar de andere ouder en wordt het kind ingezet als pion.
Veelvoorkomend is dat de ouder die dit toepast, hetzelfde in het verleden heeft meegemaakt.
Ook is er in hoogste waarschijnlijkheid sprak van geestelijke imperfecties (cluster B persoonlijkheidsstoornissen zoals Borderline, Narcisme,..)
Even nog een kanttekening.. In gevallen waarbij er daadwerkelijk sprake is van mishandeling en/of verwaarlozing van de betreffende ouder, kan het vijandschap terecht zijn. In dat geval is de categorisering ‘ouderverstotingssyndroom’ niet van toepassing!
Wil hij hier hulp bij voor jou of voor jouw kind?
Ik help jullie hier graag verder mee
Veel liefs
Tamara
https://www.kindercoachtamara.be
ordinaire vechtscheiding of is er meer aan de hand?
als ze die oude koeien niet begrijpen, kan men het niet door hebben en blijft het doorgaan! Waarom de MASIC Methode zo van belang is!
Daar zit ze dan, huilend in mijn zetel.
Ze had bezoek van een overheidsinstantie, opgelegd door de jeugdrechtbank. Ze wilden samen met haar de tijdslijn maken, maar steeds als ze begon over haar ex partner snoerden ze haar de mond want ‘dat waren oude koeien uit de gracht halen’ Ze mocht niets zeggen over haar ex partner, de papa van haar kinderen. Maar kon zich ook niet verdedigen, ze voelde zich in het nauw gedreven, werd boos en was … de boeman…
Maar ,…ging ze verder “als ze die oude koeien niet begrijpen, kan men het niet door hebben en blijft het doorgaan”
Het klopt! Het klopt volledig! Meestal is er in een toxische relatie al sprake van zulke zaken en deze gaan alleen maar verder na de scheiding. Maar omdat men vaak het klassieke boekje gaat volgen, en niet aan waarheidsbevindingen gaat doen, dan zien ze zulke zaken niet in de overheidsinstellingen. Men maakt dan al gauw een beeld op van de ouder die zich probeert te verdedigen en ondertussen blijft het “spel” maar doorgaan, ten koste van de kinderen! En dit terwijl de instanties net de kinderen willen beschermen in hun opzicht!
Met de MASIC methode, ontworpen door Prof Dr. Corine De Ruiter, is er een wetenschappelijk onderbouwende test waar we wel mee aan de slag gaan in de hulpverlening om zo wel een beeld te krijgen waar de pijnpunten zich bevinden en om zo te zorgen dat de kinderen wel uit de strijd gehaald worden, dat ze niet meer ingezet worden als pion of als strijdmiddel.
MASIC- Mediator’s Assessment of Safety Issues and Concerns
Dit is eigenlijk een feitenonderzoek, een wetenschappelijke onderbouwde methode, die ingezet worden bij scheidingen en is noodzakelijk om de meest geschikte aanpak te kiezen. Een van de belangrijkstee elementen hierin zijn inderdaad aan de slag gaan met bewijzen en van (mogelijk) partnergeweld, tijdens de relatie ,na de scheiding of in het afgelopen jaar.
In een groot aantal landen (o.a. Canada, Australië en een aantal staten van de VS) is screening op partnergeweld een verplicht onderdeel in een echtscheidingstraject. In Australië gelden sinds maart 2009 de Family Violence Best Practice Principles voor familierechters, die gebaseerd zijn op de wetenschappelijke kennis over huiselijk geweld (family violence). Bepaalde typen partnergeweld vormen een contra-indicatie voor gezamenlijke ouderschapsbemiddeling/mediation. (bron prof Dr Corine De Ruiter)
Bij de MASIC methode gaan we gaan kijken , tijdens een gestructureerd interview dat bij elke ouder apart afgenomen wordt naar verschillende vormen van partnergeweld. Dit kan op fysiek vlak zijn, op emotioneel vlak, stalking,.. Vervolgens ga ik aan de slag met informatie uit de twee interviews en aanvullende informatie zoals effectieve feiten en bewijzen. (politiegegevens, medische gegevens,…) Hier wordt dan een beoordeling van gemaakt
In Nederland wordt een pilot met de MASIC Methode bij Veilig Thuis, de Raad voor de Kinderbescherming en Sterk Huis uitgevoerd. De ervaringen met de MASIC zijn positief: professionals die ermee werken geven aan dat ze met de MASIC ontdekken wat er aan de hand is in de relatie tussen de ouders en in het type partnergeweld, waardoor duidelijker wordt of er maatregelen nodig zijn om de veiligheid in het gezin te vergroten en/of dat mediation niet geschikt is. Ook ouders zelf zijn positief over het uitgebreide interview; zij ervaren het onderzoek als zorgvuldig en zij krijgen soms groter inzicht in de redenen van de scheiding. (Bron; Prof Dr Corine De Ruiter)
Ik werk hier al een paar jaar nu mee en ik zie inderdaad dat ouders gerust gesteld worden, ze hoeven zich niet te verdedigen, ze hoeven geen zorgen te maken over het beeld dat over hen werd opgehangen… Ze kunnen me alles zeggen maar ik kan enkel rekening houden met hetgeen er effectief gebeurd is en net dat brengt ook de kinderen in een veilige positie want net dan kunnen we de juiste hulp bieden aan de kinderen EN aan de ouders!
Wil jij dit ook? Ik help jullie graag verder…
Veel liefs
Tamara
https://www.kindercoachtamara.be
wil jij met een online training aan de slag vanuit jouw veilige thuis?
https://kindercoachtamara.be/product/online-training-voor-ouders-die-scheiden-van-een-narcist-met-kinderen/
waarom kunnen familiedrama’s na een scheiding nog zoveel voorkomen?
Instanties kijken weg
Je hoort en leest het tegenwoordig iets teveel in de media…. de familiedrama’s waar de ex partner na de scheiding en voor de scheiding reeds ontelbare keren aangifte deed, waar er niets mee gedaan werd en dan komt de dag dat men de kranten haalt.
En toch doet men niets! En toch kan dit nog gebeuren! Instanties grijpen niet in, de klachten worden niet gebundeld, hulpverlening heeft er geen oor naar,…politie en parket hebben geen tijd of het moet iets ernstiger zijn alvorens ze iets kunnen doen,…
En dan… dan is de dag daar… iets ernstigs is gebeurd volgens hoe het “moet” om in te grijpen…maar wel te laat, te laat voor de kinderen, te laat voor de ex partner die al vaak aan de bel trok maar niet geloofd werd. Het begin (of einde) van iedere ouder zijn of haar nachtmerrie.
Vaak zitten ze ervoor ook al in een rechtszaak over de verblijfsregeling van de kinderen. Vaak is daar al een beeld geschetst, de angst uitgesproken, is er al mee gedreigd geweest, en toch, en toch en toch…kan dit nog steeds gebeuren!
Achter de schermen
De dwingende controle zet men om en zo kan men macht en controle uitoefenen op de ex-partner. Dit uit zich in manipulaties, intimideren, stalken, misleiding, ondermijnen.., dreigen met het financiële , lastercampagnes opzetten , samenklieken met hulpverleners / school,.., proberen de kinderen te vervreemden van de andere ouder,..
Hulpverlening die erin mee gaat omdat men er geen kennis van heeft of omdat men de inzichten niet heeft. Bij de ene ouder is dit dan met doel om de andere ouder in diskrediet te brengen waardoor deze nog meer in een slecht daglicht komt te staan terwijl het de andere ouder is die ondertussen verder zijn gangetje gaat. .
Emotionele , psychische en fysische mishandeling gaat na de scheiding vaak door
Uit verschillende onderzoeken is gebleken dat koppels waar er sprake is van emotionele, fysische en psychische mishandeling voor de scheiding, dit doorloopt na de scheiding.
Dit zijn geen gewone scheidingen en kunnen nooit behandelt worden als gewone scheidingen waar elke ouder het beste voor heeft met zijn of haar kind. Deze scheidingen zijn scheidingen die sowieso uitlopen in hoogconflictscheiding of zoals ik het vaak noem “pestscheidingen”.
Alles zal ook worden ingezet om het beeld af te schermen van wat er echt gebeurd achter de schermen
Onwetendheid
Over het onzichtbaar geweld zoals het wel eens genoemd wordt, bestaat nog veel onwetendheid. Hulpverlening weigert naar de feiten te gaan kijken. Gaat onbewust mee in verhalen,..
Ook onderschat men het vaak. Het zal wel niet zo erg zijn, het zal wel wat aangedikt zijn…. het is allemaal onderdeel van het conflict, het zijn valse beschuldigingen… allemaal aannames die gemaakt worden als de professionals en hulpverlening er geen kaas van gegeten heeft.
MASIC
Ik ga hier in de praktijk aan de slag met de MASIC methode, deze methode van prof Dr De Ruiter legt op deze manier zulke situaties bloot en kan men hier wel rekening mee gaan houden. Met de MASIC kijken we niet naar aannames maar naar feiten.
Wil jij verder gesterkt worden hoe je sterk kan staan in deze situatie, dan kan je dit in alle privacy en veiligheid thuis doen met mijn online training; scheiden van een narcist met kinderen (of toxisch persoon).
Deze kan je aankopen via de de volgende link: https://kindercoachtamara.be/product/online-training-voor-ouders-die-scheiden-van-een-narcist-met-kinderen/
Ik wens jullie veel veiligheid en gauw een positief einde aan jullie eigen nachtmerrie…
Veel liefs
Tamara
https://www.kindercoachtamara.be
Gastblog:ex lief liet een bommetje vallen.
Jullie weten dat ik regelmatig volgers hun verhaal laat vertellen.
Ik hoor dat veel mensen zich steeds in de verhalen herkennen.
Vandaag is het verhaal van een moedige mama:
Juli 2019… de vakantie is net begonnen, de 3 kinderen en ik zagen er naar uit.
Zorgeloos van het zonnetje en de vrije tijd genieten en lekker doen waar je zin in hebt.
Ware het niet dat exlief een bommetje liet vallen.
Hij vertrok. Het was gedaan.
Voor ik het wist stond er ineens politie aan de deur, ik zou hem bedreigd hebben.
Hij stond geniepig lachend te zeggen dat hij bang was, dat ik hem bedreigd had.
Hij vertrok zonder iets te zeggen tegen de kinderen. Liet ze gewoon staan.
Na meer dan een maand niks gehoord te hebben stuurde ik dan maar een berichtje dat de kinderen hem misten.
Alhoewel hij hiernaast verbleef, lekker chill bij de buurman, en de kinderen hem elke dag zagen aankomen en vertrekken, deed of zei hij niks, ook niet tegen hen.
Tot na mijn berichtje dus. Hij vroeg dadelijk te mogen afkomen, weende omdat hij zen jongens terug zag.
We praatten, ik vroeg natuurlijk of hij niet wilde terugkomen. De kinderen waren in shock, ik was in shock maar hij bleef zeggen dat het niet meer ging, dat het niet meer mogelijk was. Later bleek ook waarom.
We praatten uren en uren over hoe we alles gingen regelen, wat er moest gebeuren. Hij was wel lief toen, zei dat we in het huis mochten blijven wonen, dat hij het op mijn naam ging zetten, en dat het met de kinderen gemoedelijk ging zijn zonder al te veel ellende.
Dat was een mooie troostprijs voor een gebroken en depressief gezin.
Wat was het allemaal een hele grote hoop leugens…
Crisiscentrum -18 moest komen. De jongste had enorme problemen, kon het niet verwerken en dreigde met zelfmoord.
Papa was niet aanwezig.
Na het definitieve verslag te lezen, stond er in dat hij “begrip” toonde voor mijn OCD en dat de kinderen pas na een half jaar mee naar hem mochten, hij was ondertussen verhuisd naar een appartementje.
Ik was verbaasd dat hij het zo proper wou regelen, weer.
Tot na veel praten de aap uit de mouw kwam… Wel, een hele bende apen dan…
Hij was net na onze breuk al gaan samenwonen. So far dus de “eerlijkheid” waar ik om vroeg.
De kinderen mochten niet mee naar daar omdat dan zen geheim uitkwam.
Zijn advocaat (blijkbaar was hij al maanden aan het plannen) mailde die van mij, zeggende dat ik niet wou regelen en overeen komen (lees: ik wou niet dingen op papier zetten en ondertekenen zonder echt te weten waar het over ging. Hij wou ineens vaderschapserkenning na acht jaar, hij wou een bezoekregeling, hij wou zijn spullen terug die hij zomaar had achtergelaten) maar een regeling naar mij toe was er niet. Geen ondersteuning, geen geplande bezoeken die hij na kwam, hij kwam liever niet dan wel of viel in slaap op de zetel en vooral hetgeen we besproken hadden bestond ineens niet meer).
Na een paar bezoeken die hij had afgezegd, de kinderen meer en meer had teleurgesteld, was ik het zelf beu. Ik zei dat hij niet meer hoefde te komen tot zijn advocaat alles fatsoenlijk op papier had gezet, zoals was overeen gekomen.
De jongste was ondertussen opgenomen in een psychiatrisch centrum. Hij had het het moeilijkst van allemaal. Diagnose werd gesteld, autisme, adhd, regulatiestoornis en zelfmoordgedachten. En dit voor een kind van toen acht.
Ze hadden me ook aangeraden dat hij geen contact meer mocht hebben tot alles geregeld was, de kinderen leden te fel onder de onzekerheid. Ondertussen bleef ik hem wel foto’s sturen en liet ik hem, zonder die vaderschapserkenning, betrokken zijn bij de opvolging van de jongste.
Pas een dik half jaar later, ondertussen was corona uitgebroken, kreeg de jongste zijn diagnose eind mei 2020. In juni, als al het gerij en geregel achter de rug was, drie maanden onafgebroken elke dag op en af naar het centrum, viel de eerste brief van vele in de bus. Rechtzaak 1, erkenning van de 2 jongste kinderen dus.
Ik deed niet moeilijk, dacht nog altijd dat hij eerlijk zou zijn en doen wat hij beloofd had, heb ook geen probleem er van gemaakt in de rechtbank.
In augustus deed ik nog een laatste poging voor overeen te komen. Ze mochten een dagje naar daar. De kinderen kwamen volledig in shock terug thuis. Hij had gezegd het huis te verkopen, hij wou de kinderen bij hem want hij wou geen euro aan mij geven. De kinderen, ook al had de jongste een medicatie te nemen, kregen cornflakes als avondeten, taart en cola als ontbijt. Logisch dat ik ze niet meer liet gaan, hij bracht alles weer neer wat ik ondertussen met zoveel moeite had gestabiliseerd.
We springen even verder naar februari 2021 (in tussentijd was er dus niks contact, geen vraag, geen tegemoetkoming, niks).
De tweede rechtzaak in februari 2021. Hij wou uit onverdeeldheid treden. De beloftes waren dus niks geweest, een sussertje dat ik me stil zou houden. Nadat de markt ontploft was van onroerend goed, zag hij zijn kans schoon, hetgeen waar hij dus al even op had gewacht.
De beloftes die hij had gemaakt waren ondertussen vergeten. Niks stond op papier. Hij wou het ouderlijk huis verkopen, naar eigen zeggen had hij geld nodig.
Maart 2021 ging hij ineens voluit voor co ouderschap.
Wij waren hier natuurlijk niet mee akkoord.
Er was teveel gebeurd, de jongste zat ondertussen al op een bijzondere school, alles moest zo gebeuren dat er niet teveel schokken meer aan men kinderen werden gegeven. Alles moest terug eerst voorzichtig opgebouwd worden.
Er werd bemiddeling voorgesteld.
Er klopte iets niet. Een vrouw heeft een verhoogde intuïtie en ik voelde dat er meer aan de hand was.
Ik ging zelf op onderzoek uit en stootte op een post dat zijn vriendin gemaakt had, dat ze een heel zware zwangerschap had. Weer een shock. Niet zozeer omdat ze zwanger was, wel omdat hij dit zo fel verborgen had willen houden voor iedereen en vooral voor de rechtbank. Het was in het belang van mijn kinderen dat de rechtbank dit wist. Later werd ik aangeklaagd wegens valsheid in informatica door zijn vriendin… Stel je voor zeg…
Net voor de evaluatie op de rechtbank liet zijn advocaat de bemiddeling stop zetten.
De maandag die volgde dus weer rechtbank.
Daar werd besproken dat ondertussen de middenste in observatie moest.
De rechter ging wachten op dat verslag, ondertussen werd in november 2021 een deskundige aangesteld.
De middenste had ook een diagnose, autisme en adhd.
Het eerste gesprek van de deskundige volgde in maart 2022 waar die me ineens verbaal aanviel (uiteindelijk bleek dat die deskundige al meer klachten had gekregen maar ik kon hier niks aan doen, moest wachten op het verslag).
Ik zou de kinderen weghouden, werd beticht van ouderverstoting, en dit terwijl ik net degene was die men kinderen soepel wou houden en regelmatig vroeg of ze contact wilden.
Ze begonnen me aan te geven daar te gaan lopen (ondertussen waren ze 9), de ruiten in te gooien, borden kapot te gooien, noem maar op. Het psychiatrisch centrum had me gezegd niet meer te vragen of ze nog contact wilden, de kinderen waren teveel in shock, er mocht niet meer over gepraat worden.
Ondertussen is jeugdzorg hier al betrokken, waar de kinderen dit ook zelf aangeven dat ze geen contact meer willen, extra contextbegeleiding is opgestart om de kinderen te ondersteunen).
In al die tijd dus heeft hij zo rot gedaan, sneaky en achterbaks, alles willen verborgen houden.
Hij heeft geen 1 cent alimentatie of steun betaald voor de kinderen (hij is van het principe dat ik het dan “te goed” ging hebben op zijn kap.
Hij slaagt alle stabiliteit onder de voeten van de kinderen uit, niet beseffend dat hier kinderen nu zitten die een haat hebben gekweekt naar hem toe, door de leugens en het bedrog.
Hij stuurt zelfs geen verjaardagskaartje meer voor hun verjaardag.
Alles wat hij doet, beticht hij mij nu van.
Hij vergeet dat hij degene was die achter abortus vroeg.
Hij vergeet dat hij degene was die de kinderen opsloot als ik niet thuis was.
Hij vergeet dat hij niet alleen rechten maar ook plichten heeft naar zijn kinderen toe.
Hij vergeet dat ik eigenlijk 3 jaar begrip getoond heb voor het feit dat hij een nieuw leven had opgestart en dat onze kinderen daar geen deel van mogen uitmaken, aangezien hij nu een nieuw kindje heeft en dat alimentatie dit enorm zou bemoeilijken.
Hij blijft denken dat ik te dom en lomp ben en dat ik niks ga doen.
Wel, ik ga de stok in het kippenhok gooien binnenkort…
Wil jij ook jouw verhaal hier? Stuur een mail naar tamara@kindercoachtamara.be
Wil jij graag hulp in jouw situatie, neem snel contact op zodat we samen aan de slag kunnen.
Veel liefs
Tamara
Contact
Waarom solo parallel ouderschap?
“Ik ben het zoooooo moe, ik ben doodop, zo hoeft het voor mij niet meer! Wat ik ook doe, het maakt het nog erger. Ik wil ook gewoon los komen van mijn ex! Ik ben voor een reden weg gegaan”
Deze hoor ik hier zo vaak in de praktijk…ouders gaan scheiden en nemen zich voor om er het beste van te maken, toch zijn er nog zaken te regelen, emoties te verwerken en voor ze het weten zitten ze ineens in een situatie waar ze geen eind meer aan zien en waar iedereen de dupe van is.
Solo-Parallel-Ouderschap
Kenmerkend voor het solo parallel ouderschap is dat de beide gezinnen los van elkaar staan . Het contact is tot een minimum vervormt en er wordt enkel nog gecommuniceerd over de zaken die wel van belang zijn; de kinderen! Maar dit gaat dan voornamelijk over gezondheid, schoolse zaken,.. de zaken waar je als ouder moet over blijven communiceren.
De communicatie verloopt op een korte manier en beknopt, to the point, waarover het gaat. Er zijn duidelijk omlijnde afspraken en weinig flexibiliteit. Iedere ouder kijkt naar de bubbel van zijn eigen gezin. Los van elkaar maar wel beiden op een manier die steun zal bieden aan de kinderen.
Uiteraard is het altijd beter van een vlot contact te hebben waar iedereen overeen komt en waar al eens flexibel kan opgetreden worden, maar sommige situaties escaleren zo snel dat het soms beter is om even een rust in te plannen en de focus op je eigen gezin te zetten.
Wanneer zetten we solo parallel ouderschap in?
Solo Parallel ouderschap kan een oplossing zijn voor ouders waarbij de conflicten blijven aanhouden na de scheiding. Wanneer je “alles al probeerde en jullie nog meer tegenover mekaar staan”. Ondanks alle adviezen en opgelegde trajecten die jullie al moesten volgen.
Adviezen over hoe je “mooi” moet scheiden, hoe jullie samen als ouders naast mekaar moeten staan,en alles in het belang van het kind moeten gaan doen en het kind nu eens op de eerste plaats zetten. Trajecten waar jullie samen door moeten maar waardoor het nog meer op een mijnenveld lijkt en je emotioneel uitgeput raakt.
Bij een scheiding heb je steeds een eerste beslisser en een tweede beslisser en soms kan de emotie bij de tweede beslisser nog iets langer blijven hangen. Dan is het steeds bij elk goed bedoeld advies, of elk verplicht opgelegde contact steeds maar eens een vulkaan die los barst onder die korst. Zelfs na jaren nog.
Wat je ook doet het blijft escaleren, het draait in feite niet meer om het kind dan.
De goed bedoelde adviezen van vrienden “probeer toch nog eens te praten, je weet nooit” monden uit in frustratie en teleurstelling wanneer blijkt dat dit net nog olie op het vuur blijkt..
Conflict verhogend
Uit studies zijn bewezen dat veel van de hulpprogramma’s die vanuit de overheid verplicht worden zelfs conflict verhogend kunnen werken. Net omdat ouders samen aan de slag moeten gaan. Ze worden daar gewezen op elkaar terwijl dat net het punt is, mensen die in de rechtbank verschijnen lukt meestal niet “met elkaar”. Mocht dit lukken zouden die mensen zich ook niet in de rechtbank bevinden. Want zij zitten namelijk in het grote conflict!
Als je met ouders in solo parallel ouderschap aan de slag gaat zie je dat elke ouder zich wil inzetten voor het kind maar dat deze door de adviezen, verplichte hulpverlening en tussenkomsten, zich teveel op de andere ouder gaat richten en zo het conflict gaat verhogen.
Eerste stap Naar Solo Parallel Ouderschap
Het is tijd voor jou om de verantwoordelijkheid te nemen voor jouw eigen ouderrol en de ander de verantwoordelijkheid te laten voor zijn ouderrol! Elke ouder is verantwoordelijk voor zijn gezin en zijn rol en zijn band.
Waar ga ik mee moeten leren omgaan?
Loslaten van verwachtingen
Je kan niets meer verwachten van de andere ouder. jullie zijn geen kerngezin meer en elke persoon is in zijn eigen zijn. Stel geen verwachtingen naar de andere ouder toe.
Ga zelf als ouder aan de slag
Jij bent nu de ouder. de ouder die jij wil zijn!
Let wel op: er zijn wel nog zaken die met elkaar moeten gecommuniceerd worden…
Daar is het anders!
Daar is het inderdaad anders. Jullie waren al anders als kerngezin. En jullie zijn uit elkaar gegaan, dus jullie staan niet zo hard achter de andere zijn gedachten maar dat hoeft ook niet! Laat los! Zorg dat het kind zelf aangeeft wat hij of zij leuk vindt en niet leuk vindt. Ook hier leren zij veel uit.
Wat als mijn kind niet meer wil gaan?
Dankzij de extra uitgebreide opleiding rond MASIC ga ik hier kijken of er effectief sprak is van ouderverstoting, oudervervreemding of de loyaliteit die maakt dat kinderen in zo een conflict voor de zwakste ouder gaan kiezen. Soms is dit voor even, soms is dit langer. Het is belangrijk dat het kind zich terug op zichzelf kan focussen en op zijn eigen ontwikkeling.
Ouders kunnen ook hierin een verantwoordelijkheid hebben. Neem jouw verantwoordelijkheid ook als ouder op en ga kijken waarom je kind niet meer bij jou wil komen.
Wanneer je geen contact meer hebt…
Je leven stopt, je voelt alsof er een deel van jezelf uit je lichaam genomen is. niet meer zien voelt als een amputatie. Je kind groeit op zonder jou. Je mist vele jaren, vele momenten. Vergeet niet dat je kind hier niet niet vrijwillig voor gekozen heeft, maar dat het niet anders kan! Soms uit verdediging, soms uit andere reden..
“dat mijn papa mij nu de ruimte laat om alles te verwerken en ik even geen contact hoef te hebben voel als rust aan, ik hoop na de zomer het contact terug op te nemen. Ik ben er zeker van dat ik me dan beter ga voelen maar wil dit nog niet uitspreken want ik geniet van geen druk erbij te hebben. Nu in de zomer zou ik zelf eens een uurtje willen gaan basketballen met mijn papa ” Deze jongeman werd zo heen en weer gesleurd en voelde heel veel druk van zijn papa waardoor hij niet meer naar de papa wou gaan. Door hier aan de slag te gaan en beiden de ruimte te geven, kreeg ik deze week van de jongeman deze woorden zelf te horen! Net door het niet aandringen gaat de zoon terug op zijn tempo en met hun afspraken! Zoon en papa blij!
Laat mij wel duidelijk zijn, ik ben zeker voorstander van een goede communicatie tussen twee ouders na de scheiding!
Ik zal ook steeds hier voorrang aan geven maar wanneer dit echt niet meer mogelijk is, of de situatie is al zo geëscaleerd, dan kan solo parallel ouderschap de rust in jouw leven brengen.
Herken je zelf ook de conflicten? Wil je zelf ook rust in jouw gezin?
Neem snel contact op zodat jij snel de rust terug kan brengen.
Veel liefs
Tamara
https://www.kindercoachtamara.be
tamara@kindercoachtamara.be
De weg naar de zomervakantie met nieuwe samengestelde gezinnen en gescheiden gezinnen.
Sinds een aantal weken overvalt me regelmatig een gevoel van stress, ongerustheid en frustratie.
Het is weer “die tijd”.
Het moment om de zomervakantie regeling voor de kindjes vast te leggen.
Vastleggen met mijn eigenste lieverd, met mijn ex en met de ex van mijn lieverd.
Dat dat geen cadeau is lijkt me vrij logisch.
De voorbije jaren liep het nochtans relatief vlotjes. (wat je vlotjes noemt natuurlijk)
Dit jaar echter heeft mijn ex beslist om zijn vakantie al maar te boeken vooraleer met mij te overleggen welke weken de kinderen bij hem zouden zijn. (??!!)
Toen ik dat las wist ik even niet meer waar ik het had.
Omdat ik toch voorstander ben van communicatie stelde ik voor om samen te komen en alles eens te bekijken.
Tot 2 keer toe heb ik dat ge-opperd maar dat was niet nodig voor hem.
Via whatsapp en mail dan maar.
Ik ben beleefd gebleven maar mijn humeur is naar het nulpunt gezakt en toen ik het voorstel zag bij mijn ventje en zijn ex verbeterde dat niet echt.
Ik ga jullie de details besparen maar het zou erop neer komen dat we met ons gezin welgeteld 1 week zouden samen zijn, dat onze 3 kinderen er telkens op andere momenten zouden zijn en dat we nul komma nul tijd met ons tweetjes zouden hebben.
Uren aan een stuk heeft mijn wederhelft tabellen en tegenvoorstellen zitten maken op de pc, netjes in kolommetjes, elk met zijn eigen kleurtje…
Ik werd er gek van want ik ben niet goed in tabelletjes lezen op de computer.
Ik ben nog een ouderwetse mama met een volgeschreven papieren agenda.
Na veel gediscussieer en ook tranen van de stress kunnen we nu eindelijk zeggen dat we eruit geraakt zijn.
Het is niet optimaal, maar dat zal het nooit zijn.
Lieve mama’s en papa’s, 9 weken is veel om op een fijne manier gevuld te krijgen voor je kind, dat weet ik.
Maar ik wou dat ik nog eens 9 zorgeloze weken met hen zou kunnen doorbrengen.
Wil jij ook hier graag jouw verhaal/emotie delen met andere ouders? stuur zeker jouw mailtje naar tamara@kindercaochtamara.be
Veel liefs,
Kindercoach Tamara
Single mama en het taboe of is het het plezier?
Ik ben al jaren een alleenstaande mama.
ieder jaar hoor ik weer de kerststress bij de vriendinnen. Wat moet ik kopen voor mijn partner? Zou hij dat leuk vinden? En de schoonfamilie? Ik heb geen zin in schoonfamilie, moet ik even gaan doen alsof.
Als ik dit allemaal rond mij hoor, mag ik dan heel even stiekem blij zijn dat ik alleenstaande mama ben? Hier hoef ik dit jaar nu eens niet aan te denken, oef al een stress minder. En de rest van het jaar? Ik kan en mag mij richten op mijn kinderen, ik kan s avonds languit in de zetel liggen, ik kan kijken naar wat ik wil op TV, nergens verantwoording voor hoeven af te leggen. Ik ga sporten in mijn eigen tijd. Heerlijk toch? Mensen vragen mij vaak of het dan niet zwaar is zo alleen met de kinderen en dan ook nog omdat ik ze fulltime heb? Als ik eerlijk mag zijn, nee in feite niet.
Of mag ik dat niet zeggen misschien, want dan zie je de mensen mij dadelijk heel raar aankijken alsof ik iets verschrikkelijks gezegd heb. Nee het is niet zwaar, het is heerlijk zelfs. Maar dat kan ik niet uitroepen, dan zouden ze helemaal gechoqueerd zijn. Het lijkt wel een taboe, single mama en gelukkig.
Ik heb zelfs meer vrije tijd dan vroeger, alles loopt gesmeerd, ik heb een planning voor de kinderen en die volgen we gewoon. Ik vraag me af wat de mensen daarmee dan bedoelen? Waar zou het moeilijk moeten zijn? Dan we geen tweeverdieners meer zijn? Dat was ook mijn angst toen ik wegging maar je doet uiteindelijk naar wat je hebt dus wij redden ons wel ook al kunnen we ons niet alles veroorloven. Ik durf het soms niet te zeggen maar als ik mijn vriendinnen hoor denk ik wel heel vaak stiekem, ook al wil ik het op die momenten uitschreeuwen, maar ik denk het gewoon stiekem… wat ben ik blij dat ik een single mom ben!
Wil jij ook graag jouw gevoelens even kwijt, jouw verhaal, gewoon jouw situatie?
een hart onder de riem steken bij andere ouders?Dit mag zeker anoniem!
Stuur me dit zeker per mail naar tamara@kindercaochtamara.be
En wie weet staat jouw verhaal hier binnenkort wel
Veel liefs
Tamara