Jullie weten dat ik regelmatig volgers hun verhaal laat vertellen.
Ik hoor dat veel mensen zich steeds in de verhalen herkennen.
Vandaag is het verhaal van een moedige mama:
Juli 2019… de vakantie is net begonnen, de 3 kinderen en ik zagen er naar uit.
Zorgeloos van het zonnetje en de vrije tijd genieten en lekker doen waar je zin in hebt.
Ware het niet dat exlief een bommetje liet vallen.
Hij vertrok. Het was gedaan.
Voor ik het wist stond er ineens politie aan de deur, ik zou hem bedreigd hebben.
Hij stond geniepig lachend te zeggen dat hij bang was, dat ik hem bedreigd had.
Hij vertrok zonder iets te zeggen tegen de kinderen. Liet ze gewoon staan.
Na meer dan een maand niks gehoord te hebben stuurde ik dan maar een berichtje dat de kinderen hem misten.
Alhoewel hij hiernaast verbleef, lekker chill bij de buurman, en de kinderen hem elke dag zagen aankomen en vertrekken, deed of zei hij niks, ook niet tegen hen.
Tot na mijn berichtje dus. Hij vroeg dadelijk te mogen afkomen, weende omdat hij zen jongens terug zag.
We praatten, ik vroeg natuurlijk of hij niet wilde terugkomen. De kinderen waren in shock, ik was in shock maar hij bleef zeggen dat het niet meer ging, dat het niet meer mogelijk was. Later bleek ook waarom.
We praatten uren en uren over hoe we alles gingen regelen, wat er moest gebeuren. Hij was wel lief toen, zei dat we in het huis mochten blijven wonen, dat hij het op mijn naam ging zetten, en dat het met de kinderen gemoedelijk ging zijn zonder al te veel ellende.
Dat was een mooie troostprijs voor een gebroken en depressief gezin.
Wat was het allemaal een hele grote hoop leugens…
Crisiscentrum -18 moest komen. De jongste had enorme problemen, kon het niet verwerken en dreigde met zelfmoord.
Papa was niet aanwezig.
Na het definitieve verslag te lezen, stond er in dat hij “begrip” toonde voor mijn OCD en dat de kinderen pas na een half jaar mee naar hem mochten, hij was ondertussen verhuisd naar een appartementje.
Ik was verbaasd dat hij het zo proper wou regelen, weer.
Tot na veel praten de aap uit de mouw kwam… Wel, een hele bende apen dan…
Hij was net na onze breuk al gaan samenwonen. So far dus de “eerlijkheid” waar ik om vroeg.
De kinderen mochten niet mee naar daar omdat dan zen geheim uitkwam.
Zijn advocaat (blijkbaar was hij al maanden aan het plannen) mailde die van mij, zeggende dat ik niet wou regelen en overeen komen (lees: ik wou niet dingen op papier zetten en ondertekenen zonder echt te weten waar het over ging. Hij wou ineens vaderschapserkenning na acht jaar, hij wou een bezoekregeling, hij wou zijn spullen terug die hij zomaar had achtergelaten) maar een regeling naar mij toe was er niet. Geen ondersteuning, geen geplande bezoeken die hij na kwam, hij kwam liever niet dan wel of viel in slaap op de zetel en vooral hetgeen we besproken hadden bestond ineens niet meer).
Na een paar bezoeken die hij had afgezegd, de kinderen meer en meer had teleurgesteld, was ik het zelf beu. Ik zei dat hij niet meer hoefde te komen tot zijn advocaat alles fatsoenlijk op papier had gezet, zoals was overeen gekomen.
De jongste was ondertussen opgenomen in een psychiatrisch centrum. Hij had het het moeilijkst van allemaal. Diagnose werd gesteld, autisme, adhd, regulatiestoornis en zelfmoordgedachten. En dit voor een kind van toen acht.
Ze hadden me ook aangeraden dat hij geen contact meer mocht hebben tot alles geregeld was, de kinderen leden te fel onder de onzekerheid. Ondertussen bleef ik hem wel foto’s sturen en liet ik hem, zonder die vaderschapserkenning, betrokken zijn bij de opvolging van de jongste.
Pas een dik half jaar later, ondertussen was corona uitgebroken, kreeg de jongste zijn diagnose eind mei 2020. In juni, als al het gerij en geregel achter de rug was, drie maanden onafgebroken elke dag op en af naar het centrum, viel de eerste brief van vele in de bus. Rechtzaak 1, erkenning van de 2 jongste kinderen dus.
Ik deed niet moeilijk, dacht nog altijd dat hij eerlijk zou zijn en doen wat hij beloofd had, heb ook geen probleem er van gemaakt in de rechtbank.
In augustus deed ik nog een laatste poging voor overeen te komen. Ze mochten een dagje naar daar. De kinderen kwamen volledig in shock terug thuis. Hij had gezegd het huis te verkopen, hij wou de kinderen bij hem want hij wou geen euro aan mij geven. De kinderen, ook al had de jongste een medicatie te nemen, kregen cornflakes als avondeten, taart en cola als ontbijt. Logisch dat ik ze niet meer liet gaan, hij bracht alles weer neer wat ik ondertussen met zoveel moeite had gestabiliseerd.
We springen even verder naar februari 2021 (in tussentijd was er dus niks contact, geen vraag, geen tegemoetkoming, niks).
De tweede rechtzaak in februari 2021. Hij wou uit onverdeeldheid treden. De beloftes waren dus niks geweest, een sussertje dat ik me stil zou houden. Nadat de markt ontploft was van onroerend goed, zag hij zijn kans schoon, hetgeen waar hij dus al even op had gewacht.
De beloftes die hij had gemaakt waren ondertussen vergeten. Niks stond op papier. Hij wou het ouderlijk huis verkopen, naar eigen zeggen had hij geld nodig.
Maart 2021 ging hij ineens voluit voor co ouderschap.
Wij waren hier natuurlijk niet mee akkoord.
Er was teveel gebeurd, de jongste zat ondertussen al op een bijzondere school, alles moest zo gebeuren dat er niet teveel schokken meer aan men kinderen werden gegeven. Alles moest terug eerst voorzichtig opgebouwd worden.
Er werd bemiddeling voorgesteld.
Er klopte iets niet. Een vrouw heeft een verhoogde intuïtie en ik voelde dat er meer aan de hand was.
Ik ging zelf op onderzoek uit en stootte op een post dat zijn vriendin gemaakt had, dat ze een heel zware zwangerschap had. Weer een shock. Niet zozeer omdat ze zwanger was, wel omdat hij dit zo fel verborgen had willen houden voor iedereen en vooral voor de rechtbank. Het was in het belang van mijn kinderen dat de rechtbank dit wist. Later werd ik aangeklaagd wegens valsheid in informatica door zijn vriendin… Stel je voor zeg…
Net voor de evaluatie op de rechtbank liet zijn advocaat de bemiddeling stop zetten.
De maandag die volgde dus weer rechtbank.
Daar werd besproken dat ondertussen de middenste in observatie moest.
De rechter ging wachten op dat verslag, ondertussen werd in november 2021 een deskundige aangesteld.
De middenste had ook een diagnose, autisme en adhd.
Het eerste gesprek van de deskundige volgde in maart 2022 waar die me ineens verbaal aanviel (uiteindelijk bleek dat die deskundige al meer klachten had gekregen maar ik kon hier niks aan doen, moest wachten op het verslag).
Ik zou de kinderen weghouden, werd beticht van ouderverstoting, en dit terwijl ik net degene was die men kinderen soepel wou houden en regelmatig vroeg of ze contact wilden.
Ze begonnen me aan te geven daar te gaan lopen (ondertussen waren ze 9), de ruiten in te gooien, borden kapot te gooien, noem maar op. Het psychiatrisch centrum had me gezegd niet meer te vragen of ze nog contact wilden, de kinderen waren teveel in shock, er mocht niet meer over gepraat worden.
Ondertussen is jeugdzorg hier al betrokken, waar de kinderen dit ook zelf aangeven dat ze geen contact meer willen, extra contextbegeleiding is opgestart om de kinderen te ondersteunen).
In al die tijd dus heeft hij zo rot gedaan, sneaky en achterbaks, alles willen verborgen houden.
Hij heeft geen 1 cent alimentatie of steun betaald voor de kinderen (hij is van het principe dat ik het dan “te goed” ging hebben op zijn kap.
Hij slaagt alle stabiliteit onder de voeten van de kinderen uit, niet beseffend dat hier kinderen nu zitten die een haat hebben gekweekt naar hem toe, door de leugens en het bedrog.
Hij stuurt zelfs geen verjaardagskaartje meer voor hun verjaardag.
Alles wat hij doet, beticht hij mij nu van.
Hij vergeet dat hij degene was die achter abortus vroeg.
Hij vergeet dat hij degene was die de kinderen opsloot als ik niet thuis was.
Hij vergeet dat hij niet alleen rechten maar ook plichten heeft naar zijn kinderen toe.
Hij vergeet dat ik eigenlijk 3 jaar begrip getoond heb voor het feit dat hij een nieuw leven had opgestart en dat onze kinderen daar geen deel van mogen uitmaken, aangezien hij nu een nieuw kindje heeft en dat alimentatie dit enorm zou bemoeilijken.
Hij blijft denken dat ik te dom en lomp ben en dat ik niks ga doen.
Wel, ik ga de stok in het kippenhok gooien binnenkort…
Wil jij ook jouw verhaal hier? Stuur een mail naar tamara@kindercoachtamara.be
Wil jij graag hulp in jouw situatie, neem snel contact op zodat we samen aan de slag kunnen.
Veel liefs
Tamara
Contact
welk effect heeft een narcistische ouder op het kind?
Thuis moet een plaats van comfort, veiligheid en onvoorwaardelijke liefde zijn.
Thuis is waar kinderen leren, groeien en zichzelf ontwikkelen. Idealiter zouden ze zich daar gesteund en gekoesterd moeten voelen door hun familie.
Bij kinderen met een narcistische ouder is de omgeving giftig. Voelt het als ene gevangenis, ook al lijkt het van buitenaf een sprookje. En wanneer thuis zo onveilig aanvoelt, zijn kinderen vatbaar voor ongunstige ervaringen die hen de rest van hun leven kunnen beïnvloeden.
Gebrek aan veilige hechting
Wanneer wij op deze wereld komen als baby zijn wij volledig weerloos. We rekenen op onze verzorgers voor onze basisbehoeften omdat we het zelf niet kunnen. We vertrouwen op onze zorgverleners om in deze basisbehoeften te voorzien. In de vroege kinderjaren is er dus niets dat de band tussen de verzorger en het kind echt kan vervangen.
In gezonde en liefdevolle huizen zijn onze zorgverleners gevoelig en afgestemd op onze behoeften. Ze geven ons bevestiging. Ze beantwoorden aan onze fysieke behoeften zoals luiers verschonen, eten geven, zorg als we ziek zijn,.. maar ook stemmen ze af op de emotionele behoeften, wanneer we verdrietig zijn, …
Spijtig genoeg is er in een toxische ouder niet genoeg aanwezig om te voldoen aan de behoeften van het kind. Veel mensen denken onmiddellijk aan fysieke verwaarlozing en ja dat kan zeer ernstig zijn, maar de emotionele verwaarlozing kan veel verraderlijker en gevaarlijk zijn. Het kind krijgt niet de steun die hij of zij nodig heeft omdat de narcistische ouder vooral naar zijn/haar eigen behoeften kijkt.
Als gevolg hiervan kan het kind opgroeien met een gevoel van onzekerheid, angst of zelfs verlatenheid. Hij of zij kan wantrouwen in anderen ervaren. Dit gebrek aan veilige gehechtheid maakt het voor kinderen een uitdaging om het gevoel te hebben dat ze er veilig op kunnen vertrouwen dat mensen er echt voor hen zijn in tijden van nood.
Grenzen
Structuur is de hoeksteen van een gezonde groei en alle kinderen hebben grenzen nodig. Ze moeten hun grenzen kennen , maar ook hun grenzen aangeven.
In een gezonde omgeving volgen ouders passende grenzen voor hun kinderen. Deze grenzen zijn niet bedoeld als bestraffend of hatelijk. Goede grenzen zijn gemaakt met liefde, intentie en bescherming. Ze zijn duidelijk en worden gevolgd. Niet toxische ouders blijven hier consistent in. Zo leren kinderen ook rekening te houden met behoeftes van anderen en met hun eigen behoeftes.
In giftige huizen zijn grenzen meestal niet aanwezig of enorm inconsistent. Het kind weet niet in welke stemming de ouder die dag zal zijn. Op een dag zal er een regel gelden. De volgende zal het niet meer zo zijn.
Slecht voorbeeld van gezonde relaties
Als we denken aan ongunstige ervaringen uit onze kindertijd, denken we vaak aan openlijke uitingen van misbruik of andere fysieke gebeurtenissen. Wanneer kinderen gelukkige en gezonde ouders observeren, leren ze over de kernprincipes van respect en liefde. Ze nemen op hoe volwassenen elkaar zouden moeten behandelen, zelfs in tijden van stress of conflicten. Ouders spelen een cruciale rol bij het direct en indirect modelleren van hoe volwassenen met elkaar moeten communiceren en omgaan.
Maar wat als de ouders altijd ruzie maken of elkaar beledigen? Wat gebeurt er als een ouder fysiek of emotioneel giftig is? Wat als kinderen opgroeien met voortdurende kritiek, verwijten en intense conflicten?
Ze hebben de neiging om zelf te worstelen in intieme relaties. Deze ongunstige jeugdervaring zorgt er vaak voor dat kinderen deze lelijke cycli in hun volwassen leven herhalen. Ze zullen vaak partners kiezen die op een of meer van hun toxische verzorgers lijken. Ze kunnen misbruikers of slachtoffers van misbruik worden.
Stunted identiteitsontwikkeling
Kinderen beginnen al op jonge leeftijd met het verkennen van hun voorkeuren en passies. Dit wisselt van dag tot dag. Dit experimenteren is normaal. Kinderen vinden het leuk om zichzelf uit te drukken , ze reageren nieuwsgierig en met inzicht op de wereld om hen heen.
In gezonde gezinnen moedigen ouders deze verkenning aan, ze tonen interesse in het leven van hun kind. Ze stellen vragen zonder oordeel. Hoewel het normaal is bepaalde voorkeuren te hebben voor wat uw kind wel en niet doet, forceren deze ouders deze verwachtingen niet.
In toxische omgevingen kunnen een of beide ouders echter hard zijn tegenover hun kinderen. Ze hebben vaste ideeën over wat het kind wel en niet zal doen. Ze kunnen het kind bekritiseren, uitlachen, weigeren om bepaalde interesses na te streven. Als het kind belangen nastreeft die buiten de harde regels vallen, kunnen ouders reageren met vijandigheid en bedreigingen .
Deze hardheid kan nadelig zijn voor de identiteitsvorming van het kind. Kinderen kunnen een enorm gevoel van schaamte en een laag zelfbeeld ervaren. Het kind kan opgroeien terwijl het probeert de toxische ouder een plezier te doen. Hij of zij kan ook moeite hebben om individuele behoeften te onderscheiden van de behoeften van anderen. Hij of zij kan het moeilijk hebben op te komen voor zijn of haar mening en zijn of haar grens aan geven.
Gebroken vertrouwen
Zonder vertrouwen is het thuis niet veilig. Het wordt een plaats om te overleven in plaats van een plaats van koestering. Dus bij toxische omgevingen worden kinderen geleerd om gene vertrouwen te hebben.
Kinderen moeten hun ouders kunnen vertrouwen, zowel impliciet als expliciet. Ze zijn immers afhankelijk van hun ouders voor hun basislevensbehoeften. Ze moeten het gevoel hebben dat ze op hen kunnen vertrouwen. Zelfs als kinderen ouder worden, is dit vertrouwen nog steeds belangrijk. Tieners moeten weten dat hun ouders van hen houden, zelfs als ze rebelleren, uit elkaar drijven of meer tijd met vrienden doorbrengen.
In toxische gezinnen vertrouwen mensen elkaar niet. Ouders vertrouwen hun kinderen niet, kinderen vertrouwen hun ouders niet en ouders vertrouwen elkaar vaak niet. Het is een constante cyclus van schaamte, angst en wrok.
Kinderen in deze gezinnen groeien vaak op met het gevoel verwaarloosd en onbemind te zijn. Ze zijn misschien wanhopig op zoek naar goedkeuring voor anderen.
Uw kinderen beschermen tijdens hun kindertijd
Als ouder wil je het goed doen met je kinderen. Je houdt van ze en je wilt ze het best mogelijke leven geven.
Wanneer u er echter voor kiest om bij een gewelddadige of toxische partner te blijven, brengt u de veiligheid en integriteit van uw kind in gevaar. Je kiest ervoor om het negatieve, afschuwelijke gedrag te accepteren. En die keuze kan verwoestende gevolgen hebben voor uw kinderen.
Hoewel het misschien eng lijkt, kan de beste keuze zijn om te overwegen om uit de relatie te stappen.
Ja, uw exitstrategie kan tijd en planning vergen. Ja, het kan pijnlijk en verwoestend aanvoelen. Als ouder heb je echter de plicht om je kinderen zo goed mogelijk te beschermen en lief te hebben. Hoe langer je ziek blijft, hoe meer risico je loopt om de mensen van wie je het meest houdt te kwetsen.
Maar hoe bescherm ik dan mijn kinderen als ik weg ga uit de relatie? Wel, door het voorbeeld te geven dat zulk gedrag niet aanvaardt kan worden, geef jij eigenlijk al het voorbeeld hoe het wel moet. ben jij al bezig met de juiste modellering. Je kind zal hierin ook groeien, je kind zal hierin ook zijn grenzen leren aangeven, je kind zal hierin leren wat onvoorwaardelijke liefde is. Op deze manier komt jouw kind later ook minder snel in een toxische relatie terecht.
Opgroeien bij ene narcist heeft gevolgen, sowieso. Maar een gezonde thuis creëren kan ervoor zorgen dat deze gevolgen miniem kunnen zijn, dat de cirkel wel doorbroken kan worden en terug leren vertrouwen hebben.
Herken jij jezelf of jouw kind in deze situatie?
Is jouw partner of ex partner narcistisch en wil je aan de slag met jezelf of je kinderen?
Boek snel jouw afspraak. https://www.kindercoachtamara.be
Veel liefs
Tamara
Stop met te verwachten dat de narcist een goede ouder zal zijn als die het nooit geweest is
Ik had onlangs nog met een vriendin een gesprek hierover.
Ze blijft ergens hoop houden dat haar ex man zich toch gaat “herpakken” en dat hij toch een goede vader zal worden.
Ik zei het ook tegen haar; Stop met verwachten dat de narcist een goede ouder is!!!
Dat is het eerste stap!
In mijn praktijk vraag ik vaak aan mijn cliënten :als hij /zij niet wil communiceren, verhuisd is, wat verwacht je dan echt dat er op dit moment zal gebeuren?
Als ze geen ondersteuning hebben geboden of niet meegeholpen hebben de laatste tijd (of zelfs in de relatie) ,waarom denkt je dan dat ze nu wel plotseling zullen veranderen en een standup-ouder zullen worden?
We moeten stoppen met te verwachten dat de narcist plotseling zal veranderen en ineens toch een goede ouder zal worden of het zal inzien en ineens alles anders zal willen doen, uit liefde voor zijn/haar kind.
De meeste narcisten hebben zelf een narcistische ouder. Alles wat ze weten is disfunctioneren, gebrek aan verantwoordelijkheid, gebrek aan empathie,..
Als we ons ervan bewust zijn dat we te maken hebben met een narcistisch individu, moeten we stoppen met te verwachten dat ze zich op een andere manier gedragen dan een narcistisch individu.
de narcist en zijn kind
Als we weten dat we te maken hebben met een narcistisch persoon moeten we eigenlijk alle verwachtingen los laten en er niet meer vanuit gaan dat ze zorgzaam, verantwoordelijk, empathisch, correct,.. zullen zijn. Narcisten zijn onvoorspelbaar. Wij moeten degene zijn die stabiliteit geven aan de kinderen en de kinderen wel de voorspelbaarheid geven (de goede dan 😉 )
Want voorspelbaarheid kan een narcist wel aan zijn/haar kinderen geven: de negatieve voorspelbaarheid naar geen zorg, naar het wispelturige, naar de agressie, naar het moeten boeten ,.. Maar wat we de kinderen willen tonen is dat er een onvoorwaardelijke liefde is, iets dat ze bij de narcist niet kunnen vinden…en nooit zullen vinden…
Daarom hoef jij dat uiteraard niet te gaan verkondigen aan je kind(eren) want we willen natuurlijk niet dat jij hen gaat beïnvloeden met jouw ideeën maar wat wel belangrijk is, is om het kind niet teveel van de ouder te laten verwachten. Zo raakt het kind niet steeds teleurgesteld.
Ik zei onlangs nog op mijn pagina dat een papa vroeg dat zijn dochter “hem zou aanvaarden als hij is”. Klopt…. en die boodschap heb ik ook gebracht. En daar begint het bij de kinderen mee. Want net zoals jij als ouder die een verwachting heeft naar de narcist, heeft jouw kind ook verwachtingen. Door de verwachtingen los te knippen, kan je daar ook niet meer teleurgesteld in worden.
Laat je kind zelf nadenken over wat er gebeurd. Laat je kind zelf naar jou komen en wees er dan voor jouw kind. Laat jouw kind die inzichten krijgen zodat jouw kind later niet in de val loopt bij andere narcisten waar men in het leven sowieso nog zullen mee te maken hebben.
Laat je kind zijn of haar grens aangeven! Iets wat een kind van een narcist niet mag en kan doen. Leer het dat het belangrijk is om je grens aan te geven. jij als gezonde ouder kan dit. Jij kan jouw kind hiermee wel bijstaan door gewoon in jouw eigen opvoeding naar hen grenzen te stellen en die ook van hen te respecteren.
Kinderen kunnen bij narcisten moeilijk zichzelf ontwikkelen. Laag zelfbeeld, donkere gedachten, geen keuzes kunnen maken,anorexia, krassen, verkeerde vrienden, slechte schoolresultaten, .. allemaal zaken die kunnen voortvloeien van een narcistische opvoeding.
De goedbedoelde adviezen die allemaal maar kwaad aanrichten
Heel vaak krijgt men de raad om toch maar verder te gaan in het belang van het kind en de “strijd” op te geven. Welbedoelde, maar schadelijke, adviezen die niet helpen met het scheiden van een narcist. Ik leg dit ook in mijn trainingen uit: https://kindercoachtamara.be/product/online-training-voor-ouders-die-scheiden-van-een-narcist-met-kinderen/
Wat we wel kunnen doen is werken volgens het solo parallel ouderschap. Je gaat daar ook bij jezelf gaan kijken, jouw eigen “bubbel” te gaan stellen. we hoeven geen manipulerende beledigende en controlerende mensen in ons leven te houden. We moeten wel ouder zijn. Wij gaan wel de verantwoordelijkheid aan want narcisten doen het niet. Wij laten de cyclus van het misbruik los en gaan verder als een nieuw gezin ; jij en jouw kinderen!
Als je een kind deelt met een narcist, vraag jezelf dan af: wat verwacht je? En waarom zou je verwachten dat de narcist anders is?
De ouder als voorbeeld en vorming van onze kinderen hun zijn.
Afstand nemen en afstand houden van de narcist houdt een zekere mate van aanvaarding in. Het gaat om het loslaten van de oude overtuigingen van een intact gezin. Ook al lijkt dit een intact gezin, dit is het nooit geweest want als er sprake is van (emotioneel) misbruik en verwaarlozing, heb je geen intact gezin!
Proberen de narcist te dwingen een goede ouder te zijn, bewijst niemand een dienst, vooral onze kinderen niet. We moeten die oude paradigma’s doorbreken om eraan vast te houden in het belang van het gezin of in het belang van de kinderen, terwijl het hen in werkelijkheid schade berokkent. Als we betrokken zijn bij narcisten en we proberen hen te dwingen goede ouders te zijn of hen te dwingen om op de een of andere manier in ons leven te blijven, moeten we kijken naar de schade die het aanricht zowel bij de kinderen als bij ons. Als we jonge kinderen en tieners hebben die zelfmoord plegen vanwege hun narcistische ouder vanwege gevoelens van hulpeloosheid, moeten we iets anders doen omdat onze kinderen de klap op zich nemen….
De relatie die we hebben met onze ouders is de basis van ons interpersoonlijk leren. Hoe we als kinderen worden verzorgd en opgevoed, heeft rechtstreeks invloed op hoe we onszelf, de wereld om ons heen en onze plaats daarin zien.
Als het gaat om het reguleren van onze stemmingen, het vormen van relaties met anderen en het beheersen van onze emoties, zijn onze ouders onze belangrijkste rolmodellen. Hoe we met anderen communiceren en persoonlijke relaties aangaan, draait rechtstreeks om onze ervaringen met onze ouders tijdens onze vormingsjaren. We kijken naar onze ouders voor steun, aanmoediging, begeleiding en liefde. Maar wat gebeurt er met ons als onze ouder niet in staat is een emotioneel verbonden relatie met ons aan te gaan?
Een narcistische ouder zal door hun kinderen heen leven terwijl ze tegelijkertijd hun successen minimaliseren. Narcistische ouders zullen graag bij anderen opscheppen over hun kinderen en de eer opstrijken voor hun prestaties, maar zullen zich innerlijk bedreigd voelen door de individuele ontwikkeling van hun kinderen. Narcistische ouders hebben de neiging erg kritisch te zijn over hun kinderen en stellen onrealistische verwachtingen aan hen door ze te manipuleren, door hen te laten boeten, door hen te kleineren.
Als kind kunnen we niet weten wat narcisme is, hoe ze te werk gaan. Maar is het wel belangrijk ergens erkenning te krijgen in de verwarrong die ze voelen. Het niet mogen zijn, het niet kunnen zijn… In dit proces kan heel veel pijn en verdriet tot uiting komen. Mocht je dit in je kind herkennen, laat jouw kind best begeleiden door een professional MET kennis van narcisme!
Het beste geschenk dat u uw kinderen kunt geven, is uw eigen genezing en het loskomen van de narcist
Ouders zijn een rolmodel schreef ik zonet al, maar ook jij als ouder kan jouw kind tonen dat je geen angst meer hebt, dat je je niet meer laat bedreigen, niet meer laat manipuleren, niet meer laat beliegen en je zelf jouw grenzen kan trekken en jouw leven zelf onder controle hebt en kan hebben.
Ook al ben je niet meer samen, toch kan jij op dat vlak veel voor jouw kind(eren ) betekenen.
Wanneer je zelf niet meer in het web van een narcist zit, ga je ook niet zozeer mee in de emotie die erbij komt kijken en kan je je kind bijstaan op een neutrale en nuchtere manier.
Wil jij zelf sterk staan zodat je je kinderen kan bijstaan?
Ik help jou daar graag bij…
Veel liefs
Veel moed
Tamara
ordinaire vechtscheiding of is er meer aan de hand?
als ze die oude koeien niet begrijpen, kan men het niet door hebben en blijft het doorgaan! Waarom de MASIC Methode zo van belang is!
Daar zit ze dan, huilend in mijn zetel.
Ze had bezoek van een overheidsinstantie, opgelegd door de jeugdrechtbank. Ze wilden samen met haar de tijdslijn maken, maar steeds als ze begon over haar ex partner snoerden ze haar de mond want ‘dat waren oude koeien uit de gracht halen’ Ze mocht niets zeggen over haar ex partner, de papa van haar kinderen. Maar kon zich ook niet verdedigen, ze voelde zich in het nauw gedreven, werd boos en was … de boeman…
Maar ,…ging ze verder “als ze die oude koeien niet begrijpen, kan men het niet door hebben en blijft het doorgaan”
Het klopt! Het klopt volledig! Meestal is er in een toxische relatie al sprake van zulke zaken en deze gaan alleen maar verder na de scheiding. Maar omdat men vaak het klassieke boekje gaat volgen, en niet aan waarheidsbevindingen gaat doen, dan zien ze zulke zaken niet in de overheidsinstellingen. Men maakt dan al gauw een beeld op van de ouder die zich probeert te verdedigen en ondertussen blijft het “spel” maar doorgaan, ten koste van de kinderen! En dit terwijl de instanties net de kinderen willen beschermen in hun opzicht!
Met de MASIC methode, ontworpen door Prof Dr. Corine De Ruiter, is er een wetenschappelijk onderbouwende test waar we wel mee aan de slag gaan in de hulpverlening om zo wel een beeld te krijgen waar de pijnpunten zich bevinden en om zo te zorgen dat de kinderen wel uit de strijd gehaald worden, dat ze niet meer ingezet worden als pion of als strijdmiddel.
MASIC- Mediator’s Assessment of Safety Issues and Concerns
Dit is eigenlijk een feitenonderzoek, een wetenschappelijke onderbouwde methode, die ingezet worden bij scheidingen en is noodzakelijk om de meest geschikte aanpak te kiezen. Een van de belangrijkstee elementen hierin zijn inderdaad aan de slag gaan met bewijzen en van (mogelijk) partnergeweld, tijdens de relatie ,na de scheiding of in het afgelopen jaar.
In een groot aantal landen (o.a. Canada, Australië en een aantal staten van de VS) is screening op partnergeweld een verplicht onderdeel in een echtscheidingstraject. In Australië gelden sinds maart 2009 de Family Violence Best Practice Principles voor familierechters, die gebaseerd zijn op de wetenschappelijke kennis over huiselijk geweld (family violence). Bepaalde typen partnergeweld vormen een contra-indicatie voor gezamenlijke ouderschapsbemiddeling/mediation. (bron prof Dr Corine De Ruiter)
Bij de MASIC methode gaan we gaan kijken , tijdens een gestructureerd interview dat bij elke ouder apart afgenomen wordt naar verschillende vormen van partnergeweld. Dit kan op fysiek vlak zijn, op emotioneel vlak, stalking,.. Vervolgens ga ik aan de slag met informatie uit de twee interviews en aanvullende informatie zoals effectieve feiten en bewijzen. (politiegegevens, medische gegevens,…) Hier wordt dan een beoordeling van gemaakt
In Nederland wordt een pilot met de MASIC Methode bij Veilig Thuis, de Raad voor de Kinderbescherming en Sterk Huis uitgevoerd. De ervaringen met de MASIC zijn positief: professionals die ermee werken geven aan dat ze met de MASIC ontdekken wat er aan de hand is in de relatie tussen de ouders en in het type partnergeweld, waardoor duidelijker wordt of er maatregelen nodig zijn om de veiligheid in het gezin te vergroten en/of dat mediation niet geschikt is. Ook ouders zelf zijn positief over het uitgebreide interview; zij ervaren het onderzoek als zorgvuldig en zij krijgen soms groter inzicht in de redenen van de scheiding. (Bron; Prof Dr Corine De Ruiter)
Ik werk hier al een paar jaar nu mee en ik zie inderdaad dat ouders gerust gesteld worden, ze hoeven zich niet te verdedigen, ze hoeven geen zorgen te maken over het beeld dat over hen werd opgehangen… Ze kunnen me alles zeggen maar ik kan enkel rekening houden met hetgeen er effectief gebeurd is en net dat brengt ook de kinderen in een veilige positie want net dan kunnen we de juiste hulp bieden aan de kinderen EN aan de ouders!
Wil jij dit ook? Ik help jullie graag verder…
Veel liefs
Tamara
https://www.kindercoachtamara.be
wil jij met een online training aan de slag vanuit jouw veilige thuis?
https://kindercoachtamara.be/product/online-training-voor-ouders-die-scheiden-van-een-narcist-met-kinderen/
waarom kunnen familiedrama’s na een scheiding nog zoveel voorkomen?
Instanties kijken weg
Je hoort en leest het tegenwoordig iets teveel in de media…. de familiedrama’s waar de ex partner na de scheiding en voor de scheiding reeds ontelbare keren aangifte deed, waar er niets mee gedaan werd en dan komt de dag dat men de kranten haalt.
En toch doet men niets! En toch kan dit nog gebeuren! Instanties grijpen niet in, de klachten worden niet gebundeld, hulpverlening heeft er geen oor naar,…politie en parket hebben geen tijd of het moet iets ernstiger zijn alvorens ze iets kunnen doen,…
En dan… dan is de dag daar… iets ernstigs is gebeurd volgens hoe het “moet” om in te grijpen…maar wel te laat, te laat voor de kinderen, te laat voor de ex partner die al vaak aan de bel trok maar niet geloofd werd. Het begin (of einde) van iedere ouder zijn of haar nachtmerrie.
Vaak zitten ze ervoor ook al in een rechtszaak over de verblijfsregeling van de kinderen. Vaak is daar al een beeld geschetst, de angst uitgesproken, is er al mee gedreigd geweest, en toch, en toch en toch…kan dit nog steeds gebeuren!
Achter de schermen
De dwingende controle zet men om en zo kan men macht en controle uitoefenen op de ex-partner. Dit uit zich in manipulaties, intimideren, stalken, misleiding, ondermijnen.., dreigen met het financiële , lastercampagnes opzetten , samenklieken met hulpverleners / school,.., proberen de kinderen te vervreemden van de andere ouder,..
Hulpverlening die erin mee gaat omdat men er geen kennis van heeft of omdat men de inzichten niet heeft. Bij de ene ouder is dit dan met doel om de andere ouder in diskrediet te brengen waardoor deze nog meer in een slecht daglicht komt te staan terwijl het de andere ouder is die ondertussen verder zijn gangetje gaat. .
Emotionele , psychische en fysische mishandeling gaat na de scheiding vaak door
Uit verschillende onderzoeken is gebleken dat koppels waar er sprake is van emotionele, fysische en psychische mishandeling voor de scheiding, dit doorloopt na de scheiding.
Dit zijn geen gewone scheidingen en kunnen nooit behandelt worden als gewone scheidingen waar elke ouder het beste voor heeft met zijn of haar kind. Deze scheidingen zijn scheidingen die sowieso uitlopen in hoogconflictscheiding of zoals ik het vaak noem “pestscheidingen”.
Alles zal ook worden ingezet om het beeld af te schermen van wat er echt gebeurd achter de schermen
Onwetendheid
Over het onzichtbaar geweld zoals het wel eens genoemd wordt, bestaat nog veel onwetendheid. Hulpverlening weigert naar de feiten te gaan kijken. Gaat onbewust mee in verhalen,..
Ook onderschat men het vaak. Het zal wel niet zo erg zijn, het zal wel wat aangedikt zijn…. het is allemaal onderdeel van het conflict, het zijn valse beschuldigingen… allemaal aannames die gemaakt worden als de professionals en hulpverlening er geen kaas van gegeten heeft.
MASIC
Ik ga hier in de praktijk aan de slag met de MASIC methode, deze methode van prof Dr De Ruiter legt op deze manier zulke situaties bloot en kan men hier wel rekening mee gaan houden. Met de MASIC kijken we niet naar aannames maar naar feiten.
Wil jij verder gesterkt worden hoe je sterk kan staan in deze situatie, dan kan je dit in alle privacy en veiligheid thuis doen met mijn online training; scheiden van een narcist met kinderen (of toxisch persoon).
Deze kan je aankopen via de de volgende link: https://kindercoachtamara.be/product/online-training-voor-ouders-die-scheiden-van-een-narcist-met-kinderen/
Ik wens jullie veel veiligheid en gauw een positief einde aan jullie eigen nachtmerrie…
Veel liefs
Tamara
https://www.kindercoachtamara.be
opgroeien met een narcistische ouder
Wanneer een kind opgroeit met een narcistische ouder krijgt die veel te verduren , moeten veel ondergaan.
Meestal heeft het kind niet echt door wat er aan de hand is. Ze hebben wel een gevoel dat hun ouder anders is dan de andere ouders maar kunnen het nog niet benoemen. Soms weten ze niet beter. Maar ergens hebben ze wel een gevoel dat er iets niet klopt, dat hun ouder anders is dan andere ouders, het voelt anders aan, niet goed,…
Alleen is het lastig om als kind hier tegenin te gaan. Misschien is het kind hier wel al tegenin gegaan, maar bleek dit tot niets te leiden, of werd er zelfs agressie gebruikt of wordt het kind niet geloofd..waardoor het kind besloten heeft om er nu niet meer tegenin te gaan en het gewoon te ondergaan.
Dus naarmate de tijd en situatie gaat het kind het opgeven , zichzelf aanpassen naar de narcistische ouder toe of de situatie.
Het gaat meedoen om te overleven.
Waaraan kan je merken dat je kind zich kan gaan aanpassen aan de narcistische ouder?
Twijfelen
Een narcistisch persoon kan heel impulsief zijn en doet zelfs bij zijn/haar kinderen aan gaslighten. De verhalen gaan verdraaien, herinneringen gaan aanpassen,.. Hierdoor gaat het kind aan zichzelf gaan twijfelen, niet meer weten wat ze moeten doen of wat er van hen nu juist verwacht zou worden.
Gehoorzamen, hoe het hoort!
De emotionele of agressieve uitbarstingen van de narcistische ouder, waarvan je niet weet wanneer deze zal komen, probeert het kind te voorkomen. Het kind denkt dat het zijn/haar fout is en probeert op zijn/haar manier te zijn hoe de narcistische ouder het wenst, op eieren te lopen, te zeggen wat juist is naar de narcistische ouder toe, zichzelf wegcijferen.
Het kind zet een masker op, dat masker gaat af wanneer ze niet meer in de buurt zijn van de narcistische ouder en mensen die de narcistische ouder kent.
Het gouden kind
Wanneer er meerdere kinderen zijn dan kiest de narcistische ouder één kind tot het gouden kind.
Soms kan de narcistische ouder ook in periodes afwisselen wie het gouden kind is.
Het kind is dan enerzijds opgelucht omdat het kan ademen maar anderzijds wordt het kind weggeduwd en blijft het over met een gevoel van “niet genoeg te zijn”, afgewezen te worden.
De narcistische kleurplaat en de manipulaties
Een narcistische ouder zit meestal vast in zijn of haar eigen verhaal, spoken, demonen, paranoia,..
Ze zijn er ook rots van overtuigd dat dit zo is en kunnen dit ook meegeven aan het kind.
Wikken en wegen
De emotionele wisselvalligheid van een narcistische ouder maakt dat het kind zijn woorden gaat wikken en wegen.
Angst om bepaalde zaken te zeggen en te denken hoe ze het best kunnen overbrengen.
Gedrag
Kinderen kunnen vaak in de clinch liggen met de narcistische ouder eens ze ouder worden. Gedrag, schreeuwen, hun eigen gang gaan, afzijdig blijven, ziek worden omdat ze hun gevoelens opkroppen..
Er niet meer over praten omdat niemand het toch ziet en hen toch niet geloofd, waardoor ze nog meer geïsoleerd raken van de rest.
In dit stadium kunnen veel lichamelijke kwaaltjes voorkomen door opgekropte woede en/of verdriet.
Zelfspot
De narcistische ouder kan heel pijnlijke opmerkingen maken: “dat kan je nooit”, “je bent niet goed genoeg”, “de andere is beter dan jou”, … waardoor het kind van zichzelf deze opmerkingen al kan gaan zeggen.
Het is pijnlijk voor het kind maar er op die manier mee omgaan, maakt dat de ouder misschien wel zelf stopt ermee.
Bij een narcistische ouder kan en mag het kind zichzelf niet zijn.
Het kind staat dan ook steeds onbewust in een angst modus.
Deze angst controleert het kind zijn/haar leven.
Wanneer het kind bij de niet-narcistische ouder komt, kan het kind terug adem halen.
Maar het kind blijft in verwarring want een ouder moet onvoorwaardelijke liefde hebben en voelt bij de narcistische ouder dat dit hier niet van toepassing is.
Herken jij jouw situatie hierin?
Wil jij jouw kind helpen?
Ik help jullie graag verder, neem contact via volgende link ;Kindercoach Tamara
Veel liefs
Tamara
Gastblog:ex lief liet een bommetje vallen.
Jullie weten dat ik regelmatig volgers hun verhaal laat vertellen.
Ik hoor dat veel mensen zich steeds in de verhalen herkennen.
Vandaag is het verhaal van een moedige mama:
Juli 2019… de vakantie is net begonnen, de 3 kinderen en ik zagen er naar uit.
Zorgeloos van het zonnetje en de vrije tijd genieten en lekker doen waar je zin in hebt.
Ware het niet dat exlief een bommetje liet vallen.
Hij vertrok. Het was gedaan.
Voor ik het wist stond er ineens politie aan de deur, ik zou hem bedreigd hebben.
Hij stond geniepig lachend te zeggen dat hij bang was, dat ik hem bedreigd had.
Hij vertrok zonder iets te zeggen tegen de kinderen. Liet ze gewoon staan.
Na meer dan een maand niks gehoord te hebben stuurde ik dan maar een berichtje dat de kinderen hem misten.
Alhoewel hij hiernaast verbleef, lekker chill bij de buurman, en de kinderen hem elke dag zagen aankomen en vertrekken, deed of zei hij niks, ook niet tegen hen.
Tot na mijn berichtje dus. Hij vroeg dadelijk te mogen afkomen, weende omdat hij zen jongens terug zag.
We praatten, ik vroeg natuurlijk of hij niet wilde terugkomen. De kinderen waren in shock, ik was in shock maar hij bleef zeggen dat het niet meer ging, dat het niet meer mogelijk was. Later bleek ook waarom.
We praatten uren en uren over hoe we alles gingen regelen, wat er moest gebeuren. Hij was wel lief toen, zei dat we in het huis mochten blijven wonen, dat hij het op mijn naam ging zetten, en dat het met de kinderen gemoedelijk ging zijn zonder al te veel ellende.
Dat was een mooie troostprijs voor een gebroken en depressief gezin.
Wat was het allemaal een hele grote hoop leugens…
Crisiscentrum -18 moest komen. De jongste had enorme problemen, kon het niet verwerken en dreigde met zelfmoord.
Papa was niet aanwezig.
Na het definitieve verslag te lezen, stond er in dat hij “begrip” toonde voor mijn OCD en dat de kinderen pas na een half jaar mee naar hem mochten, hij was ondertussen verhuisd naar een appartementje.
Ik was verbaasd dat hij het zo proper wou regelen, weer.
Tot na veel praten de aap uit de mouw kwam… Wel, een hele bende apen dan…
Hij was net na onze breuk al gaan samenwonen. So far dus de “eerlijkheid” waar ik om vroeg.
De kinderen mochten niet mee naar daar omdat dan zen geheim uitkwam.
Zijn advocaat (blijkbaar was hij al maanden aan het plannen) mailde die van mij, zeggende dat ik niet wou regelen en overeen komen (lees: ik wou niet dingen op papier zetten en ondertekenen zonder echt te weten waar het over ging. Hij wou ineens vaderschapserkenning na acht jaar, hij wou een bezoekregeling, hij wou zijn spullen terug die hij zomaar had achtergelaten) maar een regeling naar mij toe was er niet. Geen ondersteuning, geen geplande bezoeken die hij na kwam, hij kwam liever niet dan wel of viel in slaap op de zetel en vooral hetgeen we besproken hadden bestond ineens niet meer).
Na een paar bezoeken die hij had afgezegd, de kinderen meer en meer had teleurgesteld, was ik het zelf beu. Ik zei dat hij niet meer hoefde te komen tot zijn advocaat alles fatsoenlijk op papier had gezet, zoals was overeen gekomen.
De jongste was ondertussen opgenomen in een psychiatrisch centrum. Hij had het het moeilijkst van allemaal. Diagnose werd gesteld, autisme, adhd, regulatiestoornis en zelfmoordgedachten. En dit voor een kind van toen acht.
Ze hadden me ook aangeraden dat hij geen contact meer mocht hebben tot alles geregeld was, de kinderen leden te fel onder de onzekerheid. Ondertussen bleef ik hem wel foto’s sturen en liet ik hem, zonder die vaderschapserkenning, betrokken zijn bij de opvolging van de jongste.
Pas een dik half jaar later, ondertussen was corona uitgebroken, kreeg de jongste zijn diagnose eind mei 2020. In juni, als al het gerij en geregel achter de rug was, drie maanden onafgebroken elke dag op en af naar het centrum, viel de eerste brief van vele in de bus. Rechtzaak 1, erkenning van de 2 jongste kinderen dus.
Ik deed niet moeilijk, dacht nog altijd dat hij eerlijk zou zijn en doen wat hij beloofd had, heb ook geen probleem er van gemaakt in de rechtbank.
In augustus deed ik nog een laatste poging voor overeen te komen. Ze mochten een dagje naar daar. De kinderen kwamen volledig in shock terug thuis. Hij had gezegd het huis te verkopen, hij wou de kinderen bij hem want hij wou geen euro aan mij geven. De kinderen, ook al had de jongste een medicatie te nemen, kregen cornflakes als avondeten, taart en cola als ontbijt. Logisch dat ik ze niet meer liet gaan, hij bracht alles weer neer wat ik ondertussen met zoveel moeite had gestabiliseerd.
We springen even verder naar februari 2021 (in tussentijd was er dus niks contact, geen vraag, geen tegemoetkoming, niks).
De tweede rechtzaak in februari 2021. Hij wou uit onverdeeldheid treden. De beloftes waren dus niks geweest, een sussertje dat ik me stil zou houden. Nadat de markt ontploft was van onroerend goed, zag hij zijn kans schoon, hetgeen waar hij dus al even op had gewacht.
De beloftes die hij had gemaakt waren ondertussen vergeten. Niks stond op papier. Hij wou het ouderlijk huis verkopen, naar eigen zeggen had hij geld nodig.
Maart 2021 ging hij ineens voluit voor co ouderschap.
Wij waren hier natuurlijk niet mee akkoord.
Er was teveel gebeurd, de jongste zat ondertussen al op een bijzondere school, alles moest zo gebeuren dat er niet teveel schokken meer aan men kinderen werden gegeven. Alles moest terug eerst voorzichtig opgebouwd worden.
Er werd bemiddeling voorgesteld.
Er klopte iets niet. Een vrouw heeft een verhoogde intuïtie en ik voelde dat er meer aan de hand was.
Ik ging zelf op onderzoek uit en stootte op een post dat zijn vriendin gemaakt had, dat ze een heel zware zwangerschap had. Weer een shock. Niet zozeer omdat ze zwanger was, wel omdat hij dit zo fel verborgen had willen houden voor iedereen en vooral voor de rechtbank. Het was in het belang van mijn kinderen dat de rechtbank dit wist. Later werd ik aangeklaagd wegens valsheid in informatica door zijn vriendin… Stel je voor zeg…
Net voor de evaluatie op de rechtbank liet zijn advocaat de bemiddeling stop zetten.
De maandag die volgde dus weer rechtbank.
Daar werd besproken dat ondertussen de middenste in observatie moest.
De rechter ging wachten op dat verslag, ondertussen werd in november 2021 een deskundige aangesteld.
De middenste had ook een diagnose, autisme en adhd.
Het eerste gesprek van de deskundige volgde in maart 2022 waar die me ineens verbaal aanviel (uiteindelijk bleek dat die deskundige al meer klachten had gekregen maar ik kon hier niks aan doen, moest wachten op het verslag).
Ik zou de kinderen weghouden, werd beticht van ouderverstoting, en dit terwijl ik net degene was die men kinderen soepel wou houden en regelmatig vroeg of ze contact wilden.
Ze begonnen me aan te geven daar te gaan lopen (ondertussen waren ze 9), de ruiten in te gooien, borden kapot te gooien, noem maar op. Het psychiatrisch centrum had me gezegd niet meer te vragen of ze nog contact wilden, de kinderen waren teveel in shock, er mocht niet meer over gepraat worden.
Ondertussen is jeugdzorg hier al betrokken, waar de kinderen dit ook zelf aangeven dat ze geen contact meer willen, extra contextbegeleiding is opgestart om de kinderen te ondersteunen).
In al die tijd dus heeft hij zo rot gedaan, sneaky en achterbaks, alles willen verborgen houden.
Hij heeft geen 1 cent alimentatie of steun betaald voor de kinderen (hij is van het principe dat ik het dan “te goed” ging hebben op zijn kap.
Hij slaagt alle stabiliteit onder de voeten van de kinderen uit, niet beseffend dat hier kinderen nu zitten die een haat hebben gekweekt naar hem toe, door de leugens en het bedrog.
Hij stuurt zelfs geen verjaardagskaartje meer voor hun verjaardag.
Alles wat hij doet, beticht hij mij nu van.
Hij vergeet dat hij degene was die achter abortus vroeg.
Hij vergeet dat hij degene was die de kinderen opsloot als ik niet thuis was.
Hij vergeet dat hij niet alleen rechten maar ook plichten heeft naar zijn kinderen toe.
Hij vergeet dat ik eigenlijk 3 jaar begrip getoond heb voor het feit dat hij een nieuw leven had opgestart en dat onze kinderen daar geen deel van mogen uitmaken, aangezien hij nu een nieuw kindje heeft en dat alimentatie dit enorm zou bemoeilijken.
Hij blijft denken dat ik te dom en lomp ben en dat ik niks ga doen.
Wel, ik ga de stok in het kippenhok gooien binnenkort…
Wil jij ook jouw verhaal hier? Stuur een mail naar tamara@kindercoachtamara.be
Wil jij graag hulp in jouw situatie, neem snel contact op zodat we samen aan de slag kunnen.
Veel liefs
Tamara
Contact
Waarom solo parallel ouderschap?
“Ik ben het zoooooo moe, ik ben doodop, zo hoeft het voor mij niet meer! Wat ik ook doe, het maakt het nog erger. Ik wil ook gewoon los komen van mijn ex! Ik ben voor een reden weg gegaan”
Deze hoor ik hier zo vaak in de praktijk…ouders gaan scheiden en nemen zich voor om er het beste van te maken, toch zijn er nog zaken te regelen, emoties te verwerken en voor ze het weten zitten ze ineens in een situatie waar ze geen eind meer aan zien en waar iedereen de dupe van is.
Solo-Parallel-Ouderschap
Kenmerkend voor het solo parallel ouderschap is dat de beide gezinnen los van elkaar staan . Het contact is tot een minimum vervormt en er wordt enkel nog gecommuniceerd over de zaken die wel van belang zijn; de kinderen! Maar dit gaat dan voornamelijk over gezondheid, schoolse zaken,.. de zaken waar je als ouder moet over blijven communiceren.
De communicatie verloopt op een korte manier en beknopt, to the point, waarover het gaat. Er zijn duidelijk omlijnde afspraken en weinig flexibiliteit. Iedere ouder kijkt naar de bubbel van zijn eigen gezin. Los van elkaar maar wel beiden op een manier die steun zal bieden aan de kinderen.
Uiteraard is het altijd beter van een vlot contact te hebben waar iedereen overeen komt en waar al eens flexibel kan opgetreden worden, maar sommige situaties escaleren zo snel dat het soms beter is om even een rust in te plannen en de focus op je eigen gezin te zetten.
Wanneer zetten we solo parallel ouderschap in?
Solo Parallel ouderschap kan een oplossing zijn voor ouders waarbij de conflicten blijven aanhouden na de scheiding. Wanneer je “alles al probeerde en jullie nog meer tegenover mekaar staan”. Ondanks alle adviezen en opgelegde trajecten die jullie al moesten volgen.
Adviezen over hoe je “mooi” moet scheiden, hoe jullie samen als ouders naast mekaar moeten staan,en alles in het belang van het kind moeten gaan doen en het kind nu eens op de eerste plaats zetten. Trajecten waar jullie samen door moeten maar waardoor het nog meer op een mijnenveld lijkt en je emotioneel uitgeput raakt.
Bij een scheiding heb je steeds een eerste beslisser en een tweede beslisser en soms kan de emotie bij de tweede beslisser nog iets langer blijven hangen. Dan is het steeds bij elk goed bedoeld advies, of elk verplicht opgelegde contact steeds maar eens een vulkaan die los barst onder die korst. Zelfs na jaren nog.
Wat je ook doet het blijft escaleren, het draait in feite niet meer om het kind dan.
De goed bedoelde adviezen van vrienden “probeer toch nog eens te praten, je weet nooit” monden uit in frustratie en teleurstelling wanneer blijkt dat dit net nog olie op het vuur blijkt..
Conflict verhogend
Uit studies zijn bewezen dat veel van de hulpprogramma’s die vanuit de overheid verplicht worden zelfs conflict verhogend kunnen werken. Net omdat ouders samen aan de slag moeten gaan. Ze worden daar gewezen op elkaar terwijl dat net het punt is, mensen die in de rechtbank verschijnen lukt meestal niet “met elkaar”. Mocht dit lukken zouden die mensen zich ook niet in de rechtbank bevinden. Want zij zitten namelijk in het grote conflict!
Als je met ouders in solo parallel ouderschap aan de slag gaat zie je dat elke ouder zich wil inzetten voor het kind maar dat deze door de adviezen, verplichte hulpverlening en tussenkomsten, zich teveel op de andere ouder gaat richten en zo het conflict gaat verhogen.
Eerste stap Naar Solo Parallel Ouderschap
Het is tijd voor jou om de verantwoordelijkheid te nemen voor jouw eigen ouderrol en de ander de verantwoordelijkheid te laten voor zijn ouderrol! Elke ouder is verantwoordelijk voor zijn gezin en zijn rol en zijn band.
Waar ga ik mee moeten leren omgaan?
Loslaten van verwachtingen
Je kan niets meer verwachten van de andere ouder. jullie zijn geen kerngezin meer en elke persoon is in zijn eigen zijn. Stel geen verwachtingen naar de andere ouder toe.
Ga zelf als ouder aan de slag
Jij bent nu de ouder. de ouder die jij wil zijn!
Let wel op: er zijn wel nog zaken die met elkaar moeten gecommuniceerd worden…
Daar is het anders!
Daar is het inderdaad anders. Jullie waren al anders als kerngezin. En jullie zijn uit elkaar gegaan, dus jullie staan niet zo hard achter de andere zijn gedachten maar dat hoeft ook niet! Laat los! Zorg dat het kind zelf aangeeft wat hij of zij leuk vindt en niet leuk vindt. Ook hier leren zij veel uit.
Wat als mijn kind niet meer wil gaan?
Dankzij de extra uitgebreide opleiding rond MASIC ga ik hier kijken of er effectief sprak is van ouderverstoting, oudervervreemding of de loyaliteit die maakt dat kinderen in zo een conflict voor de zwakste ouder gaan kiezen. Soms is dit voor even, soms is dit langer. Het is belangrijk dat het kind zich terug op zichzelf kan focussen en op zijn eigen ontwikkeling.
Ouders kunnen ook hierin een verantwoordelijkheid hebben. Neem jouw verantwoordelijkheid ook als ouder op en ga kijken waarom je kind niet meer bij jou wil komen.
Wanneer je geen contact meer hebt…
Je leven stopt, je voelt alsof er een deel van jezelf uit je lichaam genomen is. niet meer zien voelt als een amputatie. Je kind groeit op zonder jou. Je mist vele jaren, vele momenten. Vergeet niet dat je kind hier niet niet vrijwillig voor gekozen heeft, maar dat het niet anders kan! Soms uit verdediging, soms uit andere reden..
“dat mijn papa mij nu de ruimte laat om alles te verwerken en ik even geen contact hoef te hebben voel als rust aan, ik hoop na de zomer het contact terug op te nemen. Ik ben er zeker van dat ik me dan beter ga voelen maar wil dit nog niet uitspreken want ik geniet van geen druk erbij te hebben. Nu in de zomer zou ik zelf eens een uurtje willen gaan basketballen met mijn papa ” Deze jongeman werd zo heen en weer gesleurd en voelde heel veel druk van zijn papa waardoor hij niet meer naar de papa wou gaan. Door hier aan de slag te gaan en beiden de ruimte te geven, kreeg ik deze week van de jongeman deze woorden zelf te horen! Net door het niet aandringen gaat de zoon terug op zijn tempo en met hun afspraken! Zoon en papa blij!
Laat mij wel duidelijk zijn, ik ben zeker voorstander van een goede communicatie tussen twee ouders na de scheiding!
Ik zal ook steeds hier voorrang aan geven maar wanneer dit echt niet meer mogelijk is, of de situatie is al zo geëscaleerd, dan kan solo parallel ouderschap de rust in jouw leven brengen.
Herken je zelf ook de conflicten? Wil je zelf ook rust in jouw gezin?
Neem snel contact op zodat jij snel de rust terug kan brengen.
Veel liefs
Tamara
https://www.kindercoachtamara.be
tamara@kindercoachtamara.be
De weg naar de zomervakantie met nieuwe samengestelde gezinnen en gescheiden gezinnen.
Sinds een aantal weken overvalt me regelmatig een gevoel van stress, ongerustheid en frustratie.
Het is weer “die tijd”.
Het moment om de zomervakantie regeling voor de kindjes vast te leggen.
Vastleggen met mijn eigenste lieverd, met mijn ex en met de ex van mijn lieverd.
Dat dat geen cadeau is lijkt me vrij logisch.
De voorbije jaren liep het nochtans relatief vlotjes. (wat je vlotjes noemt natuurlijk)
Dit jaar echter heeft mijn ex beslist om zijn vakantie al maar te boeken vooraleer met mij te overleggen welke weken de kinderen bij hem zouden zijn. (??!!)
Toen ik dat las wist ik even niet meer waar ik het had.
Omdat ik toch voorstander ben van communicatie stelde ik voor om samen te komen en alles eens te bekijken.
Tot 2 keer toe heb ik dat ge-opperd maar dat was niet nodig voor hem.
Via whatsapp en mail dan maar.
Ik ben beleefd gebleven maar mijn humeur is naar het nulpunt gezakt en toen ik het voorstel zag bij mijn ventje en zijn ex verbeterde dat niet echt.
Ik ga jullie de details besparen maar het zou erop neer komen dat we met ons gezin welgeteld 1 week zouden samen zijn, dat onze 3 kinderen er telkens op andere momenten zouden zijn en dat we nul komma nul tijd met ons tweetjes zouden hebben.
Uren aan een stuk heeft mijn wederhelft tabellen en tegenvoorstellen zitten maken op de pc, netjes in kolommetjes, elk met zijn eigen kleurtje…
Ik werd er gek van want ik ben niet goed in tabelletjes lezen op de computer.
Ik ben nog een ouderwetse mama met een volgeschreven papieren agenda.
Na veel gediscussieer en ook tranen van de stress kunnen we nu eindelijk zeggen dat we eruit geraakt zijn.
Het is niet optimaal, maar dat zal het nooit zijn.
Lieve mama’s en papa’s, 9 weken is veel om op een fijne manier gevuld te krijgen voor je kind, dat weet ik.
Maar ik wou dat ik nog eens 9 zorgeloze weken met hen zou kunnen doorbrengen.
Wil jij ook hier graag jouw verhaal/emotie delen met andere ouders? stuur zeker jouw mailtje naar tamara@kindercaochtamara.be
Veel liefs,
Kindercoach Tamara
Single mama en het taboe of is het het plezier?
Ik ben al jaren een alleenstaande mama.
ieder jaar hoor ik weer de kerststress bij de vriendinnen. Wat moet ik kopen voor mijn partner? Zou hij dat leuk vinden? En de schoonfamilie? Ik heb geen zin in schoonfamilie, moet ik even gaan doen alsof.
Als ik dit allemaal rond mij hoor, mag ik dan heel even stiekem blij zijn dat ik alleenstaande mama ben? Hier hoef ik dit jaar nu eens niet aan te denken, oef al een stress minder. En de rest van het jaar? Ik kan en mag mij richten op mijn kinderen, ik kan s avonds languit in de zetel liggen, ik kan kijken naar wat ik wil op TV, nergens verantwoording voor hoeven af te leggen. Ik ga sporten in mijn eigen tijd. Heerlijk toch? Mensen vragen mij vaak of het dan niet zwaar is zo alleen met de kinderen en dan ook nog omdat ik ze fulltime heb? Als ik eerlijk mag zijn, nee in feite niet.
Of mag ik dat niet zeggen misschien, want dan zie je de mensen mij dadelijk heel raar aankijken alsof ik iets verschrikkelijks gezegd heb. Nee het is niet zwaar, het is heerlijk zelfs. Maar dat kan ik niet uitroepen, dan zouden ze helemaal gechoqueerd zijn. Het lijkt wel een taboe, single mama en gelukkig.
Ik heb zelfs meer vrije tijd dan vroeger, alles loopt gesmeerd, ik heb een planning voor de kinderen en die volgen we gewoon. Ik vraag me af wat de mensen daarmee dan bedoelen? Waar zou het moeilijk moeten zijn? Dan we geen tweeverdieners meer zijn? Dat was ook mijn angst toen ik wegging maar je doet uiteindelijk naar wat je hebt dus wij redden ons wel ook al kunnen we ons niet alles veroorloven. Ik durf het soms niet te zeggen maar als ik mijn vriendinnen hoor denk ik wel heel vaak stiekem, ook al wil ik het op die momenten uitschreeuwen, maar ik denk het gewoon stiekem… wat ben ik blij dat ik een single mom ben!
Wil jij ook graag jouw gevoelens even kwijt, jouw verhaal, gewoon jouw situatie?
een hart onder de riem steken bij andere ouders?Dit mag zeker anoniem!
Stuur me dit zeker per mail naar tamara@kindercaochtamara.be
En wie weet staat jouw verhaal hier binnenkort wel
Veel liefs
Tamara