Dagelijks werk ik met hooggevoelige kinderen in mijn praktijk.Heerlijk om mee aan de slag te gaan.

Maar voor we daartoe komen heb ik een verkennend gesprekje met de ouders. Daar zie ik soms de pijn en de wanhoop in hun ogen. Want de hooggevoeligheid is bij hen nog niet onder controle dus hoe kan het dan bij hun kind goed komen? Zij vinden het zelf moeilijk dus hoe zal hun kind dat dan op korte tijd wel kunnen herkennen en erkennen? Moet hun kind dezelfde pijn doorstaan als zij?

Elke keer sta ik dan even stil bij mijn persoonlijke situatie. Ik heb een tweeling van bijna 6 jaar. Mijn kinderen zijn beiden hooggevoelig. Ik heb een dochter die zich in de emotionele hooggevoeligheid kan terugvinden en mijn zoon in de zintuiglijke hooggevoeligheid. Zij vinden het heel normaal om te zeggen dat er herrie is en hun hoofdtelefoon even op te zetten. Zij vinden het heel normaal om even apart te gaan als het teveel aan het worden is. Zij vinden het normaal dat er een zonnebril naast het bed ligt om hun ogen ’s morgens te beschermen tegen het licht dat op dat moment hen kan overprikkelen. Noem maar op, voor hen zijn alle emoties en prikkels die er bij komen normaal, zij denken er niet bij na.

Niet dat ik van jongs af aan daarover gepraat heb, neen ,we zijn gewoon in de loop van de jaren alle voelsprieten gaan herkennen per kind en in ons leven beginnen smelten. En daar gaat het om bij hooggevoeligheid. Hoe we de prikkels hebben maar het toch leuk kunnen houden.

Op zo een momenten sta ik ook even stil bij mezelf. Wat een geluk heb ik gehad van op een jonge leeftijd een Amerikaanse therapeut in mijn leven tegen te komen, die me op de hooggevoeligheid wees. Helemaal  de periode waarin de grondlegster , Elaine N Aron , met de onderzoeken bezig was.Ik mocht gewoon genieten van deze wijze dame haar  funderingen. Het was me toen allemaal niet zo duidelijk als nu. Ik heb toen mijn voelsprieten in mijn leven gesmolten en genoten van mijn leven. Net zoals iedereen. Maar nu is me duidelijk hoeveel geluk ik gehad heb door op het juiste moment op de juiste plaats geweest te zijn.

Maar het is op dagen zoals vandaag als je ouders ziet met pijn en verdriet, door die hooggevoeligheid die ze vervloeken, dat ik besef hoeveel geluk ik gehad heb en hoeveel geluk mijn kindjes gehad hebben, om onze hooggevoeligheid op jonge leeftijd te herkennen en te smelten en te kunnen zeggen dat hooggevoeligheid is fantastisch is.

Zoals ik tegen de kindjes in de praktijk fluister; wij zijn een beetje superhelden! Wij horen beter, wij zien beter, wij ruiken beter,…en we weten wanneer het onheil eraan zit te komen.

Op die momenten ben ik blij dat ik de ouders op deze dagen ook iets kan bijbrengen en dat ze hopelijk verder kunnen met een positief beeld over die fantastische hooggevoeligheid. Want het is super, als je het kan herkennen en erkennen!

Laat hooggevoeligheid ook in je leven glanzen!

www.kindercoachtamara.be

Lees meer

Deze week gaf ik een voordracht over het omgaan met hooggevoelige kinderen.

Net zoals bij andere voordrachten, of individuele sessies hoorde ik een paar ouders zeggen : “een hooggevoelig kind hebben is toch echt vermoeiend hoor”.  Ik kan de ouders alleen gelijk geven bij deze opmerking. Het kan inderdaad vermoeiend zijn, de driftbuien, de woede aanvallen, het treuzelen, de explosies,  het huilen en niet weten waarom,.. Noem maar op, alle reacties van de overprikkeling kunnen inderdaad vermoeiend zijn. Daar moet ik ook gewoon eerlijk over zijn.

Maar elke keer zeg ik er dadelijk achter dat het opvoeden van hooggevoelige kinderen juist heel makkelijk kan zijn. Inderdaad! En dan zie je de ouders me aankijken, vol ongeloof, een beetje spottend. Maar dat is echt zo. Want bij een hooggevoelig kind weet je op voorhand hoe die in een bepaalde situatie zal reageren, hoe en wanneer hij moe zal zijn. Het punt is om de voelsprieten te herkennen en te erkennen! En dan is het zo makkelijk als het maar zijn kan, want dan kunnen we de rustpunten in bouwen en als we de rustpunten hebben kom je veel minder snel tot een overprikkeling en blijven de driftbuien en huilbuien en woedeaanvallen en alle andere reacties weg, of toch zo goed als weg.

En dan lieve ouders, is het gewoon heel leuk om een hooggevoelig kind te hebben.Dan is het gewoon heel leuk om hooggevoelig te zijn. En na een tijdje zal het een gewoonte worden in je leven en sta je er niet meer bij stil en is de rust terug in jullie gezin.

Maar tot dan inderdaad kan het vermoeiend zijn. Wil je samen snel ontdekken wat de voelsprieten zijn en hoe we het samen terug leuk kunnen maken? Neem gerust vrijblijvend contact op.

veel liefs

Kindercoach Tamara

Jaren geleden werden we helicoptermama’s genoemd; mama’s die boven hun kinderen vliegeren en zo hun proberen te beschermen tegen de wereld.

Ik heb zelf wel iets van een helicoptermama in mij zitten maar doordat ik zelf een tweeling heb, heb ik uit noodzaak toch maar moeten opteren om onze kinderen zo snel mogelijk alles aan te leren. En ja dat was met vallen en opstaan.

Sommige ouders kijken alsof het iets vies is. Je kinderen zo willen beschermen.Ik moet toegeven dat ik  een helicoptermama wel een compliment vind.Zo met je kind bezig zijn, non stop, en maar doorgaan ook al ben je moe.

Maar net die ouders krijg ik hier soms te zien in de praktijk, want na een paar jaar zijn de ouders moe, opgebrand. Het steeds “nee  niet doen want “, “pas op want “, op voorhand gaan uitvliegen om te zien wat er gaat gebeuren, op voorhand bedenken wat er kan gebeuren. Ik kan me inbeelden dat het heel vermoeiend moet zijn.

Wat leren we onze kinderen dan bij? Wanneer mogen ze eens fouten maken en wat leren ze uit hun fouten? Hoe leren ze hen terug recht te zetten na een teleurstelling? Hoe leren ze hun veerkracht op te bouwen voor het latere leven?

De kinderen kennen een faalangst, hebben moeite met fouten maken, met verliezen, met omgang met anderen. Ze leren natuurlijk dat hun ouders heel veel liefde voor hun hebben maar dat alles wel rechtgetrokken zal worden als ze eens een fout maken. Als jong volwassenen zullen ze dan ook geneigd zijn om anderen hun problemen te laten oplossen, of ze krijgen ineens een vrijheid dat ze dan ook aan een maximum zullen opnemen. Je ziet dat jongvolwassen op dat moment de lessen moeten krijgen, dat ze ooit als kind hadden moeten krijgen. Dit loopt soms heel erg uit de hand spijtig genoeg.

Ik ga zeker niet zeggen dat je je kind moet harden voor de wereld en het “de lessen van het leven moet laten voelen”  Absoluut niet.  Maar zouden we al onze energie niet richten op de kusjes en de bemoedigende woorden achteraf, op het troosten nadat ze gevallen zijn en ons richten op hun te helpen om hen weer recht te veren . Zouden we in de plaats  niet zelf het voorbeeld kunnen geven?

Zo leer je een kind dat het wel ok is om een fout te maken. Dat je gewoon je fout moet rechtzetten en eruit leren. Dat empathie iets is wat het leven zo mooi maakt. Dat een arm rond je, een extra steun kan zijn om er terug tegenaan te gaan.

Want zeg nu zelf, een volwassen persoon die fouten durft te maken, deze recht zet en terug overeind krabbelt , een volwassen persoon die de personen  rond hem zou troosten en helpen zonder zichzelf uit het oog te verliezen, iemand die neen durft te zeggen (en ja ) wanneer het nodig is. Is dat nu net niet datgene dat we onze kinderen toewensen?

Elk kind is een held en elk kind heeft een held als voorbeeld! 

Ben jij opgebrand? Wil jij graag eens een kijk van buitenaf? Neem gerust verder contact met me op.

[contact-form][contact-field label=”Name” type=”name” required=”1″ /][contact-field label=”Email” type=”email” required=”1″ /][contact-field label=”Website” type=”url” /][contact-field label=”Comment” type=”textarea” required=”1″ /][/contact-form]

Overprikkeling en hooggevoeligheid. Tegenwoordig is er heel wat om te doen. Heel veel kinderen zijn hooggevoelig. Heel veel kinderen ook niet. Hooggevoeligheid krijgt gelukkig meer bekendheid  maar net daarom krijgen we al sneller te maken met het “etiketje “.

Ik ben zelf hooggevoelig en coach heel veel kinderen die hooggevoelig zijn in de praktijk, maar ik ga het niet aanzien als een “etiket”.Hooggevoeligheid is een karaktertrek, geen ziekte. Ik word wild als ik hoor dat sommige mensen medicijnen voorgeschreven krijgen tegen hooggevoeligheid! Okay, dat je als volwassene ondersteuning wil, maar aan een kind medicijnen geven voor hooggevoeligheid? Hoe kan je medicijnen geven voor verlegenheid? Voor introvert zijn? Voor klein van gestalte te zijn? Voor stoer te zijn? Allemaal zaken waar er geen medicatie voor hoeft gegeven te worden.

Maar wat is hooggevoeligheid en overprikkeling nu juist? Is het een beetje moe zijn en boos worden? Is het teveel gepland hebben op korte tijd? Hoe kom je er dan uit?

Wel, buiten de lijst van kenmerken van hooggevoeligheid , de test die ik afneem, kunnen we zeggen dat het bij hooggevoeligheid net gaat om de extra prikkels en de overprikkeling en het belangrijkste om de overprikkeling te vermijden.  Of als het te laat is, eruit komen.

Hooggevoelige mensen en kinderen hebben bij vermoeidheid extra prikkels die binnen komen; de geuren op school, geluid op straat, het zonlicht dat extra binnen komt bij ons, het gefluister van iemand, de geluiden van de natuur, die ene persoon die triest is, de andere die boos is,.. Er komen zoveel prikkels binnen en zo raken wij overprikkeld als we op die momenten geen rustpunt inlassen.

Wat dat rustpunt is, is voor iedere HSK/HSP anders. De ene kijkt gewoon TV en zet zo alle geluiden rond zich uit, de andere speelt even op zichzelf en zit zo in zijn bubbel, de andere zit 5 minuten op een bankje naar de natuur te kijken, een douche nemen, bloemen planten, in de tuin spelen,.. Er zijn zoveel rustpunten die ons eigen zijn, op DAT moment zelf.

Waarom zeg ik op DAT moment? Wel wij zijn moment-mensen. Wij voelen alles extra, dus wij voelen ook wat we op dat moment juist nodig hebben, en ja dat kan zijn dat dat niet hetzelfde is wat we gisteren nodig hadden.

Verwarrend voor de buitenwereld? Kan best zijn.  Maar er kan al veel opgelost worden door ons gewoon te laten, wij kennen onszelf en wij voelen waar wij behoefte aan hebben. Laat ons maar, wij zoeken onze rust zelf wel.

Is dat moeilijk voor jullie ? Laat het zo zeggen, hoe sneller wij uit onze overprikkeling zijn, hoe sneller wij weer naar jou toe komen. Zowel bij kinderen als volwassenen is dat zo. Wij willen ons moment met rust en hoe meer deze verstoord zal worden, hoe meer prikkels we krijgen en hoe langer we overprikkeld zullen blijven.

Ik zeg niet dat de buitenwereld zich moet aanpassen aan ons, zeker niet. Ook al is het muziekje van de ijskar irritant en keiluid. Wij kunnen niet verwachten dat de ijsman zonder muziek zal rondrijden of dat  alles om ons heen aangepast zal worden aan onze voelsprieten. Maar wat we wel kunnen en moeten leren is onszelf aan te voelen en het moment te voelen wanneer we weten dat het eraan komt: de overprikkeling. En dan ons rustpunt zoeken.Op dat moment kunnen we wel aan de mensen vragen om ons in onze bubbel even gerust te laten.

Want daar draait het om, de wereld hoeft zich niet aan ons aan te passen, wij weten zelf wel wat het is, wij passen onze hooggevoeligheid aan aan ons leven en wij kunnen perfect leven zonder dat iemand anders er echt rekening mee moet houden. Net zoals koffie drinken een gewoonte is, is hooggevoeligheid en hoe wij ermee omgaan ook een gewoonte, iets waar we niet meer hoeven bij na te denken.  iets waar we kunnen van genieten.

Gooi het etiket weg, pas hooggevoeligheid in je leven toe en zoek je rustpunten, want hooggevoeligheid is zo een mooie karaktertrek. En aan de wereld rondom ons: je hoeft je niet aan te passen maar als we rust vragen, gun ons die ook, want anders komen we inderdaad aan het woord dat tegenwoordig alom is; overprikkeling.

Ik ben opgegroeid in tijden dat je als meisje de prinses van je papa was, als jongen de prins van je mama!

Hoeveel keer kreeg ik niet te horen “Dag Prinses”, “Whauw Prinses, super goed gedaan”. Ik hoefde geen prinsessenkleedjes, ik voelde me sowieso al een prinses.

Ik word nu 40 jaar binnen paar dagen en op die dag zal ik me terug een prinses voelen. Mijn papa zal erbij zijn en dan heb ik automatisch terug dat gevoel.

Ik kom nu regelmatig in mijn praktijk kinderen tegen die zichzelf zo kunnen haten, die zichzelf zo laag voelen. Met alle gevolgen vandien natuurlijk. Elke keer dat ik zo een kind of tiener in de praktijk heb, doet mijn eigen hartje pijn.

Nu had ik een aanmelding van een tiener, ze had het zo moeilijk om zichzelf op de eerste plaats te stellen. Ze wil eraan werken en zou graag hulp daarbij hebben. Daarbij zou ik haar heel graag helpen natuurlijk.

Alleen al zeggen dat ze zichzelf wel ok vindt, kon ze niet. Fluisterend kon ze dit wel, maar eens we iets luider gingen praten, ging het fout. Heel traag zijn we aan de slag gegaan.

Ik zat er s’avonds nog aan te denken. Hoe is het mogelijk dat er zoveel tieners zichzelf gewoon niet kunnen accepteren, niet kunnen appreciëren.

Dit meisje kwam gisteren terug, na een week hard werken aan de opdracht die ik meegegeven had.

Ik vloog achterover! Wat was er een kracht bijgekomen! Wat was ik trots op haar! Ze is er nog niet maar ze zal zich een prinses gaan voelen binnenkort, ik heb haar tiara al mogen zien, nu gaan we lekker verder werken zodat anderen die ook mogen zien.

Ik weet dat er veel verschillende visies zijn over opvoeden en je kind prijzen maar zeg nu zelf, welk beter gevoel kan je je kind mee geven dan te laten geloven dat het jouw eigen prinses of prins is! Het zelfbeeld zal sowieso verhogen en een kind kan zich toch nooit te geliefd gaan voelen als hun mama of papa dit ook aanleert?

Een kind kan nooit teveel liefde krijgen. Liefde met duidelijke grenzen maken zo een sterke volwassene.

Ik zeg straks alvast “Dag prinses, dag prinsje” als mijn tweeling thuis komt!