Stop het pesten

one-against-all-1744083_960_720

Wat is dat tegenwoordig toch allemaal? Pesten is een activiteit dat spijtig genoeg al veel te lang bestaat  maar wat een berichten lees ik de afgelopen weken 🙁 Hoeveel jongeren moeten er nog sterven, zichzelf van het leven beroven? Hoe ver kunnen jullie gaan? Hoe kan het zo ver komen?

Jij daar bullebak, denk je wel eens aan de gevolgen? Voor de ouders, familie, vrienden? Ik weet vanuit mijn beroep waarom jij pest, maar zou jij graag hebben dat jouw foto zo overal verstuurd zou worden? Dat ze jouw mama en papa dit nieuws moeten gaan melden?  Het is aanvallen voor jij aangevallen zal worden, maar is het echt nodig? Kan het niet op andere manieren? Ik denk het wel he!

Het is niet dat kinderen zwakker zijn, het is dat pesten harder geworden is 

Met de sociale media gaat pesten verder dan vroeger. Daardoor is het ook harder tegenwoordig. Het is niet dat de kinderen zwakker zijn, het is gewoon dat het pesten veel harder is. Vroeger stopte dit als de kinderen thuis kwamen, nu gaat de pester nog verder.

Dit is een onderwerp dat me van de lagere school al nauw aan het hart lag.

Elke keer als ik zag dat iemand gepest werd, kromp mijn hartje al in elkaar. Ik was, zolang ik me herinner, degene die opkwam voor de kinderen die gepest werden. In het kleuterklasje, eind jaren 70, was een kindje van Afrikaanse origine, mijn vriendje. Daar ging ik ook naast staan op de klasfoto. Dat meisje dat in de lagere  school nergens uitgenodigd werd, mocht zeker naar mijn feestje komen.

Ook in de middelbare school probeerde ik hier mijn steentje toe bij te dragen. Ik probeerde klasgenootjes op mijn manier een hart onder de riem te steken, ze alles te laten relativeren, ze in de groep te laten opnemen.

Het is vanzelfsprekend dat toen ik als Kindercoach begon, dit zonder nadenken één van mijn stokpaardjes zou worden natuurlijk.

Gaat het pesten zo stoppen? Gaan de pestkoppen zo van de wereldbol verdwijnen? Neen spijtig genoeg niet. Maar ik leer wel jouw kind voor zichzelf of te komen of alles te relativeren. We zoeken samen wat bij zijn of haar karakter past. En waardoor jouw kind zich weer beter in zijn vel zal gaan voelen.

Deze zomer staan er sowieso tijdens de vakantie workshops tegen pesten en om weerbaarder te worden op het programma. Check zeker mijn website  https://www.kindercoachtamara.be/page/workshops

Net als vroeger ga ik 200% tegen pesten, dus samen pakken we jullie eigen bullebakken aan, laat het niet te ver komen.

Vele lieve groetjes

Kindercoach Tamara

 

/door

De smartphone die in het zwembad belandde

motivation-1066608_960_720

Daar zat ik, in het warme zwembad te spelen met mijn kinderen. Ik had hen beloofd dat ik mijn agenda zou wegleggen en de GSM thuis laten. Gewoon even tijd met hen doorbrengen. Ook al was het moeilijk want ik wil toch wel goed bereikbaar blijven, ik beloofde het hen.

Wij waren aan het spelen , toen ik van de stoeltjes waar wij zaten, veel geroep en geween hoorde.  Het zoontje dat naast ons zat, werd door zijn mama hard geslagen, met de vuist nog wel. Niemand deed iets, iedereen zat er met open mond naar te staren. Ik hoorde haar zelfs roepen dat ze hem zo hard haatte! Ik kreeg er de tranen van in mijn ogen, ik moest even wegkijken vooraleer ik zou ingrijpen.

Maar laten we eerst een uurtje terug gaan. We kwamen aan en de mama lag te genieten op haar stoeltje met haar smartphone. Haar zoontje speelde in het zwembad, alleen. Een uurtje later lag de mama nog steeds in dezelfde positie op haar stoeltje, met haar smartphone.

Na ongeveer anderhalf uur denk ik, stond de mama op om naar toilet te gaan. De jongen zag zijn kans en ging snel het zwembad uit. In haar handtas nam hij haar smartphone…. EN GOOIDE HET RECHT IN HET VERWARMDE ZWEMBAD!

Toen mama terug kwam, zag ze natuurlijk haar lievelingsobject aan de bodem. Niet meer te gebruiken. Vandaar dat ze zo een uitbarsting kreeg. Begrijpelijk dat ze zo boos is, maar ik denk dat de jongen zijn boodschap wel heel klaar en duidelijk was!

Ik moet zeggen, de rest van de dag was mama met haar zoontje wel in het zwembad aan het spelen, ze had niets anders te doen 😉

Met de vakantie dat eraan zit te komen, lieve ouders, als jullie op vakantie gaan of een dagje tussenuit trekken, neem dan ook tijd voor jullie gezin. We zijn als ouders steeds druk met druk zijn. We moeten doorgaan. Maar onze kinderen worden groot en dan hebben ze ons niet meer nodig. dan zitten zij op hun smartphone en willen wij dat ding in het zwembad gooien!

Ik moet zeggen ook voor mij was het die dag afkicken. Maar toen de kinderen sliepen, na een fantastische dag van bommetjes plaatsen, tot duiken tot zeemeerminnen-zwemslag, had ik met een grote lach op mijn gezicht de tijd om mijn agenda bij te vullen, mails te antwoorden etc. En die nacht, toeval of niet,  heb ik heel goed geslapen.

Als jullie gaan genieten van elkaar, veel plezier zou ik zeggen.

Veel liefs

Kindercoach Tamara

www.kindercoachtamara.be

 

 

 

/door

Aan mijn zoon en dochter, dat jullie mogen opgroeien in een tijd net zoals waar ik in opgroeide

motivation-1066608_960_720

Mijn lieve dochter en mijn stoere zoon ,

deze zomer zullen jullie zes jaar worden. Toen ik zes was, liep ik rond in Italië en moest ik aan niets denken behalve hoe ik op de foto kon staan waardoor het leek alsof ik kon zwemmen. Of hoeveel ijsjes ik nog kon eten alvorens buikpijn te krijgen. Of na mijn vakantie hoe ik me kon wegstoppen achter een struik in de hoop om in Italië te blijven. Ik was ervan overtuigd dat ik daar kon blijven.En ja hoor nonno en oma hadden me gezien en stonden al lachend foto’s te nemen. Ik ben dan maar terug mee gekomen in mijn witte Heidi shirt met mijn naam op.

Nu plannen we onze vakantie en kijken we waar het veilig zou kunnen zijn, vragen jullie mij waar de IS zal zijn.  Jullie willen naar het leuke hotelletje van vorig jaar maar jullie hebben gehoord dat het nu beter is om niet naar daar af te reizen.

Vroeger had ik een oranje pasje rond mijn hals en hadden we geen papieren nodig om te bewijzen dat iemand aan kinderontvoering deed.

Tegenwoordig vinden jullie het normaal om “de legermannen” (zoals jullie het zeggen) te groeten. Natuurlijk, we leren om dag te zeggen maar het erge is dat  jullie al begrijpen waarom ze in het straatbeeld rondlopen. Het is al een gewoonte geworden. Buiten spelen, op straat fietsen, bij vriendjes gaan spelen, dat zou een gewoonte moeten zijn!

Ik kan jullie in elke training mee nemen dat ik geef als kindercoach. Jullie weten perfect wat te doen als ze jullie willen mee nemen, jullie werken aan jullie zelfbeeld, jullie durven uit te komen voor jullie mening, jullie leren van mij uit de praktijk ook dat het OK is om anders te zijn. Dat iedereen gewaardeerd moet worden voor wie hij is. Jullie horen me constant in de praktijk zeggen “ik stop niemand in hokjes”. Ik geef jullie zo een basis mee dat jullie wel zelfzekere tieners zullen worden. Maar hoe kan ik jullie in godsnaam wapenen tegen gekken die met messen langs komen (ok dat kan ik nog ergens gaan zoeken 😉 ) , maar laat staan tegen de bommen of gekken die in het rond beginnen te schieten?

Wat anders kan ik antwoorden op de vraag; “mama waarom staan die personen met jou op de foto? “. Sorry lieve schatten voor mijn open mond gedurende minuten en het gestamel daarna. Je mama staat niet zo gauw met een mond vol tanden maar toen deden jullie het wel. Ik viel uit de lucht ” heum dat zijn mijn vrienden uit de Dominicaanse, uit Marokko, uit USA, uit Nepal, uit …. ! ” Nu ben ik hiervan op mijn pootjes terecht gekomen en wil ik zeggen ” Wel lieve schatten, hoe raar het ook is, er was ooit een tijd waar we keken wie leuk was en niet wie de juiste kleur of overtuiging had”. Maar ook dat heb ik jullie ondertussen uitgelegd en jullie zijn trots dat jullie dat nu weten en dat mama een Marokkaanse vriend had die op de sofa bleef slapen omdat het te laat was. Foto’s van mama die aan het werk was met haar Dominicaanse collega’s, van haar Zuid Afrikaanse vrienden..

Maar lieve schatten, hoe spijtig is het van dit gevoel niet meer te kunnen hebben, hoe spijtig is het om op jullie leeftijd zo ver te moeten denken. dan vraag ik me af wat jullie allemaal horen want het nieuws komt hier niet meer in de huiskamer, ik heb er zelf genoeg van.

Hoe kan ik jullie verder nog laten genieten van jullie ongedwongen jeugd als jullie nu op deze leeftijd al horen dat jullie niet mogen eten omdat het een periode is waar sommige mensen pas na zonsondergang mogen eten. Hoe leg ik jullie uit wat onze tradities zijn en dat iedere cultuur zijn tradities heeft. Dat het OK is om tradities te hebben zonder deze op te leggen aan anderen? Zoals ik jullie leer om jullie snelgroeiende en soms nogal ferme wil niet op te leggen aan anderen?

Mijn wens naar jullie toe is dat jullie net zoals jullie mama, mogen opgroeien met reizen en genieten van al deze zaken in het leven. Dat jullie werelddelen mogen zien en andere culturen mogen leren kennen, die jullie zullen verrijken in jullie leven en dat jullie net als ik, de beste waarden van alles wat je tegenkomt, in je leven mee neemt en dat je daaruit elke dag mag verder leven. Dat jullie hechte vriendschappen zullen maken waar ieder zijn mening zal worden gerespecteerd. Dat jullie ook mogen trots zijn op onze tradities en onze roots.

Jullie mama

(Kindercoach) Tamara

ps:

Mijn stoere zoon, ga jij je tweelingzusje beschermen als er toch zo een gek zal zijn?

Mijn lieve dochter, ga jij erop toe zien dat er toch geen gek je tweelingbroer zal mee nemen en hem brainwashen zodat hij van een zachte stoere leuke jongen naar een meeloper zal gaan ?

 

/door

15 tips om de examenperiode samen door te komen

14484654_965116446931604_1208598255566407208_n

1. zorg voor voldoende rust. Het is een cliché maar genoeg rust maakt dat je kind beter zal studeren.
2.zorg voor regelmaat in voeding. Goede benzine zal de motor optimaal laten draaien!
3. zoek een goede plek uit waar je kind wil en kan studeren.
4. moedig je kind aan op tijd te stoppen. Je kind kan blijven studeren en zo in paniek raken.
5. spanning is normaal, maar laat je kind zeker weten dat hij er klaar voor is, hij heeft tenslotte al hard geleerd.
6.laat je kind s’morgens zijn nota’s niet meer doorlezen, maak in de plaats grapjes zodat je kind rustig op de examen aan komt en beter kan presteren.
7. moedig geen pepmiddelen aan om te studeren, ook al zijn ze homeopatisch. je kind kan het echt wel uit zichzelf.
8. Vraag van je kind niet meer, blijf je kind ook niet ondervragen. Moedig in de plaats zijn kunnen aan.
9. maak eventueel een studieplanning samen met je kind. Let erop dat je kind er ook niet teveel op zet (of jij 😉 )
10. Laat de omgeving weten dat het examens zijn.  Zo kunnen ze er rekening mee houden
11. zorg voor genoeg ontspanning. Het is niet omdat het examens zijn dat je kind niet naar de vereniging kan. Afleiding en ontspanning maken dat ze daarna beter zullen presteren.
12. Zorg dat je kind op tijd op het examen zal zijn, geen uren op voorhand. De stress van de medestudenten kan wel eens fataal worden.
13. Zorg voor een rustige studieplek. We leren de kinderen op te ruimen maar een bureau die netjes is, en waar mama of papa het glas toch even mee genomen heeft, is altijd heel leuk en een motivering.
14. Zorg voor een leuke sfeer in huis tijdens de examens zodat je kind zioch nergens zorgen over hoeft te maken.
15. Luister naar je kind en stel je kind gerust. ga niet mee in zijn angsten als hij het zogezegd niet kan. Desnoods vraag je je kind op en laat je hem zien dat hij het dus echt wel goed zal doen.
Nog 2 extraatjes voor de ouders:
1.Zorg ook  voor jezelf voor genoeg ontspanning.
2. Nog even en de periode is weer voorbij! Kijk ook zelf uit naar de periode erna
3. Is je kind zijn resultaat minder, wees niet te teleurgesteld, je kind zal het zich al kwalijk genoeg nemen (als hij gestudeerd heeft)
4. HET IS EEN FASE HET IS EEN FASE HET IS EEN FASE! succes!
Veel liefs
Kindercoach Tamara
www.kindercoachtamara.be
/door

Mijn tiener wil enkel hangen!

Running man

Het einde van het schooljaar is in zicht maar eerst zijn er nog die zware examens, studeren terwijl het buiten zonnig is, terwijl je gewoon liever een terrasje zou gaan doen met vrienden. Waarom hebben we onze studie nodig? Het is toch allemaal niet eerlijk. Wie heeft dat stomme vak nu nodig later?

Maar toch moeten we erdoor, anders komen onze ouders zagen en klagen.

Juni is stressmaand voor tieners

Juni komt eraan, de gedachte van de tieners beginnen vormen aan te nemen, de angst om te falen, de schrik om het wel aan te kunnen, de druk om goede cijfers te hebben. Moeten ze hun vakantie opgeven om herexamen te gaan doen? Of gaan ze kunnen genieten?

Het einde van het schooljaar en de resultaten zijn binnen. Na lang zwoegen hebben de jongeren hun attest gaan halen. Sommigen al beter dan anderen maar de druk valt weg. Tijd om aan andere dingen te denken, maar nu eerst even uitrusten.

Maar dat is buiten de ouders geteld

Heel vaak krijg ik in het begin van de vakantie aanmeldingen over het hanggedrag van de tieners. Tieners hangen er maar wat, willen ook niet naar buiten, willen gewoon hangen en hun ding doen.

Wel lieve ouders, ik kan jullie gerust stellen, dat dit een zeer natuurlijk gedrag is! Vergelijk het even met jezelf, een gans jaar ga je aan het werken, moe ben je, aftellen naar die welverdiende vakantie.

Wat doen wij tijdens de eerste dagen? Uitrusten! Inderdaad, niets moet alles kan! Om daarna wel actief iets te gaan doen tijdens onze vakantie , maar eerst hebben we dat nodig, tot rust komen, eerst hebben we dat nodig om ook even niets te doen. Ons lichaam vraagt daar ook naar. En dat kan je vergelijken met je tiener die in de zetel ligt te hangen. Ook zij hebben het even nodig om hun lichaam en geest tot rust te laten komen.

Dus volgende keer als je je tiener ziet hangen, laat hem even tot rust komen 😉

Veel liefs

Kindercoach Tamara

ps: blijft hij toch nog te lang hangen, kan je me nog steeds weten te vinden en help ik je graag verder

www.kindercoachtamara.be

 

 

 

 

/door

De droom van een toekomstige ouder

Ontwerp zonder titel

Elke ouder herkent het wel. Onze droom die we hebben als we een baby verwachten. We zijn zwanger en zien onszelf al heel liefdevol staan met onze baby in onze armen. Zachtjes in bed leggen en naar elkaar even glimlachen, want wat een wondertje ligt er daar. Lekker gaan slapen en ’s morgens zie je een lachend kindje die je staat op te wachten in zijn bedje .

We dromen verder, onze kapoenen die streken uithalen, en waar we stilletjes om moeten lachen. Waar we dan vooral samen om kunnen lachen. We kunnen spelen en lachen en samen genieten. Samen lekker aan tafel eten, samen leuke dingen doen.

Maar dan komen de eerste weken, neen we zien er niet zo goed uit na al die slapeloze nachten. Wie had dat gedacht dat we zo moe kunnen zijn en toch doorgaan. Dat kindje die aan het lachen is ’s morgens, is het kindje die om 2 uur ’s nachts aan het lachen is. Die glimlach van jouw dromen ,komt er nadat je je kind na de tiende keer wenen eindelijk in slaap ligt. Of als hij toch naast jou ligt omdat je het niet meer volhield en hem bij je in bed nam.Zo kan je tenminste ook wat rusten.

De maanden gaan verder, niemand zegt over de eerste papjes dat de wortelen tot achter je oren kunnen vliegen. Waarom is de tupperware uithalen zo leuk? De terrible two, de fase waar alles neen is, ook al zeggen ze ja. Wat kan je nog goed doen? Het is toch steeds neen?

We gaan door maar de fratsen zijn niet zo leuk als voorgesteld, de nachten zijn  niet zo lang als gehoopt.

En dan, dan begin je te panikeren, waar zijn die dromen heen? Doe je het wel goed? Waarom loopt het bij andere gezinnen zo perfect? Waarom zien andere mama’s er niet zo moe uit? Waarom zijn hun kinderen engeltjes en die van jou bengeltjes?

Wel lieve ouders, net zoals jullie zijn die andere ouders ook uit hun bubbel geslagen. Die engeltjes van hen zijn thuis ook soms bengeltjes. Net als jouw kinderen moeten zij ook hun eigen persoonlijkheid gaan zoeken en ontwikkelen.

Maar weet je wat het leukste is? Binnen een paar jaar, als alles wat rustiger is en ze hun eigen weg gaan, kijk je met heel veel liefde en een heel warm hart op deze tijd terug en met die glimlach waar je toen van droomde .

Geniet van elkaar,

veel liefs

Kindercoach Tamara

 

 

 

/door

Mama, papa, we worden zo snel groot!

motivation-1066608_960_720

Kinderen gaan naar school, ze leren alles zelf te doen. Ze zijn kleine mini -volwassenen. Zo schattig om te zien, een kleine jongen die zijn veters al kan strikken, die kleine meid dat haar eigen haartjes kan vlechten.

Net zoals vele andere ouders, is het een stress moment om ’s morgens op tijd op het werk te zijn, een stress moment om de kinderen op tijd van school te halen, of op tijd van de opvang voor hij gaat sluiten. Thuisgekomen gaan de kinderen snel aan hun huiswerk want dat moet op hun leeftijd toch echt wel al alleen lukken. Wij maken ondertussen het eten klaar . Samen eten, snel bad in, tanden poetsen, een snel verhaaltje, een vluchtig kusje en een dikke knuffel en hup naar beneden want de mails moeten nog gecheckt worden, de betalingen nog uitgevoerd worden, er moet nog opgeruimd worden, er moet nog , en er moet nog, en er moet nog,… tot we uitgeput in slaap vallen.

Soms merken we dat die kleine volwassenen boos zijn, waarom? Dat weten ze zelf niet. Maar onbewust is hun emmertje leeg. Hun emmertje met aandacht.

Zonder dat je het zelf merkt als ouder, vragen deze mini mensjes er zelf om; “mama, mag ik mee helpen koken? Neen lieve schat, ik ga het snel doen dat we snel aan tafel kunnen.” ” Papa mag ik mee het gras af doen? Neen grote man, is te gevaarlijk!”

“Mama kijk ik ben net zoals jou aan het poetsen!” Dan denken we allemaal bij onszelf aaarghhh meer opruimwerk!

Maar de volgende keer dat je aan de poets gaat, geef je mini meisje ook een vod, laat ze helpen. Maak van het kook moment een gezellig moment, je kind zal veel beter eten en als hij daarna huiswerk zal maken, samen met jou, zal alles nog veel sneller gaan!Ook jij zal ’s avonds veel rustiger gaan slapen.

Het zijn zelfs die kleine momenten die de emmertjes kunnen opvullen, samen koken, samen gras afrijden, samen eens gewoon filmpje kijken (laat die vaat maar wachten), je kind zijn agenda samen bekijken, samen leuke kleine dingen doen, een spelletje spelen,…

Al deze kleine momenten zijn onvervangbaar. Je hoort onze ouders steeds zeggen dat kinderen groot zijn voor we het beseffen. Klopt! Het gaat zo snel! Hoe lang hebben ze hun papa en mama nodig? Hun hele leven klopt, maar hoe lang genieten zij van de kleine momenten met aandacht? Als tiener willen ze niet meer met je in de auto, willen ze geen zoentjes en liedjes meer, willen ze niet samen eten. En dan gaan wij als ouders als gekken achter hen aan lopen.

Ook al wil je terug op je werk presteren, ook al wil je met je partner rust, ook al wil je je eigen leven leiden, geniet van de kleine momenten, hoe druk we het ook mogen hebben.

De volgende keer als je dochter komt vragen om samen te koken, kijk niet naar het uurwerk, maar kijk naar haar glimlach als je ja zegt. Kijk naar je stoere kleine man zijn houding en zelfvertrouwen als je zegt dat hij mag helpen met zijn papa.

Als hun emmertje vol aandacht zit, zie je zelfzekere, gelukkige, liefdevolle kinderen die later weten dat ze gesteund worden.

Ik wens jullie veel gezellige momenten met elkaar 🙂

Veel liefs

Kindercoach Tamara

 

www.kindercoachtamara.be

 

 

 

 

/door

Moet de maatschappij zich aanpassen?

Urenlange discussie hebben we al onder collega’s hierover gehad. Moeten wij, hooggevoelige personen ,ons aanpassen aan de maatschappij of moet de maatschappij zich aanpassen aan ons?

“De maatschappij zou zich moeten aanpassen aan ons, want we zijn toch talrijk tegenwoordig”. “We moeten meer herkenning krijgen, er moet meer rekening gehouden worden met ons. Vooral met onze kinderen dan.”

“Neen hoor, de maatschappij draait nu eenmaal en de hooggevoelige mensen en kinderen moeten zich maar aanpassen aan de maatschappij”.” Waarom zouden we daar rekening mee moeten houden? Is toch nergens voor nodig?” “Ze kunnen toch overal door en binnen? Er zijn toch geen beperkingen?”

“Hooggevoelige mensen moeten uit hun comfortzone komen. Zo leren ze extra en kunnen ze zichzelf elke keer laten groeien.”

Wat moeten we nu allemaal daarvan denken? De ene heeft gelijk, de andere kan gelijk hebben, goh en ja, uit de comfortzone, zo hebben we het nog niet bekeken.

Een hooggevoelig persoon krijgt sowieso al heel wat indrukken te verwerken. De vraag of hij of zij zich moet aanpassen of niet, uit de comfortzone komen of niet, brengt hier een pak druk mee. Hoe moeten we ons dan gedragen? Wat mogen we dan voelen? Dit zijn vragen die ik vaak te horen krijg.

Wel, net daarom hebben mijn collega’s en ik urenlange discussies erover. Ik ga met geen enkele van de drie akkoord.

Wij hoeven ons niet aan te passen aan de maatschappij. Waarom zouden we? Wij hebben onze voelsprieten en onze kenmerken en hoeven ons daarom niet te verstoppen of te veranderen.

De maatschappij moet zich aanpassen? Neen helemaal niet. Waarom zou de maatschappij moeten stoppen met draaien? Omdat wij alles intenser voelen? Omdat wij voelsprieten hebben? Voelsprieten die van persoon tot persoon verschillend zijn! Neen hoor, die draait gewoon verder. Dit geeft ook onze basis die wij nodig hebben; werken, school, thuis, sport,..

Kom uit je comfortzone! Dit is iets wat ik helemaal niet graag hoor. Dit is een advies dat men geeft en waardoor hooggevoelige mensen constant in de overprikkeling komen te zitten. Wij hooggevoelige mensen, wij houden van onze comfortzone. Net die comfortzone geeft ons onze balans, geeft ons rust, geeft ons zekerheden. Die hebben we nodig om niet steeds overprikkeld te raken.

Mogen we dan niet groeien? Natuurlijk wel. Maar laten we komaf maken met ons aanpassen of anderen zich te laten aanpassen aan ons.

Hooggevoeligheid is een karaktertrek. Daar hoeven we ons niet aan aan te passen, we kunnen vragen of ze er rekening mee kunnen houden. Maar soms zijn mensen wel heel egoïstisch en dan kunnen ze geen rekening houden met anderen. En dan staan we daar weer; helemaal verdrietig en boos omdat de andere persoon er geen rekening mee kan of wil houden.

Is het niet beter om gewoon in je eigen kracht en schittering te staan?

In mijn coaching ga ik op zoek naar jullie eigen voelsprieten, hoe we dit in jullie leven kunnen plaatsen. Hoe jullie toch kunnen groeien, zonder overprikkeld te worden. En als jullie dat onder de knie hebben, dan maakt het niet uit of iemand zich aanpast of niet , dan verwacht je  van niemand om zich aan te passen. Jij kent jezelf en jij weet hoe je zal reageren en wat je kan doen. En jij helpt jezelf! En dan, dan hoef je je niet aan te passen en hoeft niemand zich aan te passen, want op dat moment zal hooggevoeligheid gewoon in je leven passen en hoeven we niet verder meer te denken maar gewoon verder te voelen!

Kijk jij er ook naar uit om in je eigen kracht te staan en je hooggevoeligheid of dat van je kind te ontdekken, te herkennen en te erkennen? Neem gerust vrijblijvend contact op.

Het kan heel eenvoudig klinken, maar soms kan het inderdaad heel eenvoudig zijn en mogen we gewoon onszelf zijn en met een beetje hulp kan je dit ook in jouw leven toepassen.

Veel liefs

Tamara

www. kindercoachtamara.be

 

/door

Is hooggevoeligheid het nieuwe hokje?

wp_20161207_15_55_00_pro

Hooggevoeligheid en overprikkeling zijn woorden die je dagelijks leest of hoort. Gelukkig zou ik zeggen. Er is eindelijk wat meer over gekend. Maar tegelijkertijd  word ik er ook triest van. Net als andere hokjes, worden soms veel kinderen ook in dit hokje gestopt.

HSP is geen hokje, hooggevoeligheid kunnen we niet medisch opsporen. De prikkels worden minder gefilterd waardoor we alles intenser voelen. Hooggevoelig zijn is puur een karaktervorm, is het emotionele, wij voelen, wij voelen meer en voelen intenser, dat is nog steeds een punt waar we geen testen voor kunnen doen. Als hooggevoelig persoon weet je ook dat je meer voelt dan iemand anders. Ook dat voel je aan!

Waarom worden er dan testen gevraagd als het om het voelen gaat? Waarom gaan we verder zoeken en willen we medicijnen voorgeschreven krijgen om niet meer te voelen? Waarom niet gewoon aanvaarden dat wij net iets meer voelen? Waarom niet aanvaarden dat we gewoon onszelf mogen zijn.

Ikzelf ga aan de slag, met een test die mij opgesteld is door E Aaron. Deze test verklaart voor mij al duidelijk welke voelsprieten er zijn. Een test waar ik steeds zal achter staan.

Daarna kijk ik verder met de HSP Coachingkaarten die ik uitgebracht heb. 42 doelgerichte vragen om zo te kijken welke voelsprieten het kind heeft. Eens we dit weten,ga ik dan aan de slag met een werkboekje “Mijn hooggevoelige kind en zijn voelsprieten” door Kindercoach Tamara.

Na een paar sessies, kent het kind zijn eigen voelsprieten en kunnen we zeggen dat we een kind vrolijk en zelfzeker zien verder groeien. Een kind die voelt en die weet dat het ok is om te voelen, die zich niet meer anders voelt.

En net daarom weiger ik HSP een hokje te noemen! Er zijn zoveel volwassenen en kinderen die afzien omdat ze niet weten hoe het in hun leven te plaatsen, die hulp vragen om het een plaats te geven. Hoe kun je willen dat je in dat hokje zit? Waarom zou je ooit in een hokje willen zitten terwijl je kan ronddansen in de zon en de kleuren?

Met de volwassenen ga ik op dezelfde manier aan de slag, en ik kan zeggen, eens de volwassenen en de kinderen hier afronden, schijnt de zon terug met een klein wolkje erbij, een grote eenhoorn en een kleurrijke regenboog en dat, dat is waar wij als hooggevoelige personen wel willen naartoe gaan.

Veel liefs,

Kindercoach Tamara

www.kindercoachtamara.be

Lees meer

/door

Kinderen zijn lastiger dan vroeger

Placeholder Image

Ik las dit weekend een artikel in de krant. het ging over het feit of kinderen nu lastiger zijn dan vroeger of niet.

Het antwoord van de experte was dat de kinderen niet lastiger zijn geworden maar dat wij net minder tijd hebben en het allemaal willen. We willen het allemaal ineens.

We leven gemiddeld 80 jaar, waarvan we 20 jaar voor onze kinderen echt zorgen. Dus 60 jaar, tijd genoeg om al die citytrips nog te doen waar we van dromen. Dit vond ik zo mooi. Dit klopt inderdaad, kijk eens hoeveel tijd we nog hebben om de dingen te doen waar we van dromen, om de dingen te doen waarvan we denken dat we ze vandaag allemaal moeten doen. Denk je niet dat de burnouts ook veel mindert zouden zijn als we zo leven?.

Inderdaad we zijn allemaal jonge gezinnen en we willen carrière maken  en we willen op uitstap en we willen op sport en we willen met onze vrienden op restaurant en we willen naar de feestjes en concerten. Allemaal hele leuke activiteiten maar zo saai voor kinderen. Kinderen willen naar de laatste nieuwe film van walt Disney, willen naar speeltuinen, willen buiten ravotten,…

Kinderen die zich vervelen gaan lastig gedrag vertonen. Daar is iedereen het mee eens. Dus zijn kinderen lastiger geworden? Neen, ze vervelen zich meer. Laat ze eens kinderzaken doen, laat ze zich eens uitleven in buiten te spelen, in de speeltuin, vriendjes over de vloer en noem maar op. Kampen bouwen van de eettafel zonder dat mama of papa boos worden omdat ze daar zitten te werken. Buiten kampen bouwen, samen, zonder dat mama zich moet haasten om alles klaar te hebben of papa te moe is van te werken.

Er zijn heel veel eetgelegenheden waar ze rekening houden met kinderen. Daar kan je nog steeds gezellig met vrienden iets gaan eten of drinken, ook al is het met kinderen in de buurt in plaats van hippe muziek of het strakke decor of de nieuwste hippe plek in de stad.

Moeten we ons leven op stop zetten? Natuurlijk niet, elke mama en papa heeft wel een moment op zichzelf nodig. Ga lekker sporten, ga eens weg met vrienden. Maar als je thuis komt, ga in plaats van dadelijk eten te maken, Facebook te checken, YouTube op te zetten, ga eens gezellig bij je kind zitten en kijk hoe de dag was, vraag je kind om mee te helpen eten maken en tafel te dekken. Maak alles gezellig en je kind zal een pak minder lastig zijn.

En op de lastige en moeilijke momenten die ieder kind wel eens heeft, droom dan ver weg van je citytrip London, Parijs, New York. Want dat hebben jullie zo hard verdiend.

 

/door