Gastblog:ex lief liet een bommetje vallen.

Juli 2019… de vakantie is net begonnen, de 3 kinderen en ik zagen er naar uit.

Zorgeloos van het zonnetje en de vrije tijd genieten en lekker doen waar je zin in hebt.

Ware het niet dat exlief een bommetje liet vallen.

Hij vertrok. Het was gedaan.

Voor ik het wist stond er ineens politie aan de deur, ik zou hem bedreigd hebben.

Hij stond geniepig lachend te zeggen dat hij bang was, dat ik hem bedreigd had.

Hij vertrok zonder iets te zeggen tegen de kinderen. Liet ze gewoon staan.

Na meer dan een maand niks gehoord te hebben stuurde ik dan maar een berichtje dat de kinderen hem misten.

Alhoewel hij hiernaast verbleef, lekker chill bij de buurman, en de kinderen hem elke dag zagen aankomen en vertrekken, deed of zei hij niks, ook niet tegen hen.

Tot na mijn berichtje dus. Hij vroeg dadelijk te mogen afkomen, weende omdat hij zen jongens terug zag.

We praatten, ik vroeg natuurlijk of hij niet wilde terugkomen. De kinderen waren in shock, ik was in shock maar hij bleef zeggen dat het niet meer ging, dat het niet meer mogelijk was. Later bleek ook waarom.

We praatten uren en uren over hoe we alles gingen regelen, wat er moest gebeuren. Hij was wel lief toen, zei dat we in het huis mochten blijven wonen, dat hij het op mijn naam ging zetten, en dat het met de kinderen gemoedelijk ging zijn zonder al te veel ellende.

Dat was een mooie troostprijs voor een gebroken en depressief gezin.

Wat was het allemaal een hele grote hoop leugens…

Crisiscentrum -18 moest komen. De jongste had enorme problemen, kon het niet verwerken en dreigde met zelfmoord.

Papa was niet aanwezig.

Na het definitieve verslag te lezen, stond er in dat hij “begrip” toonde voor mijn OCD en dat de kinderen pas na een half jaar mee naar hem mochten, hij was ondertussen verhuisd naar een appartementje.

Ik was verbaasd dat hij het zo proper wou regelen, weer.

Tot na veel praten de aap uit de mouw kwam… Wel, een hele bende apen dan…

Hij was net na onze breuk al gaan samenwonen. So far dus de “eerlijkheid” waar ik om vroeg.

De kinderen mochten niet mee naar daar omdat dan zen geheim uitkwam.

Zijn advocaat (blijkbaar was hij al maanden aan het plannen) mailde die van mij, zeggende dat ik niet wou regelen en overeen komen (lees: ik wou niet dingen op papier zetten en ondertekenen zonder echt te weten waar het over ging. Hij wou ineens vaderschapserkenning na acht jaar, hij wou een bezoekregeling, hij wou zijn spullen terug die hij zomaar had achtergelaten) maar een regeling naar mij toe was er niet. Geen ondersteuning, geen geplande bezoeken die hij na kwam, hij kwam liever niet dan wel of viel in slaap op de zetel en vooral hetgeen we besproken hadden bestond ineens niet meer).

Na een paar bezoeken die hij had afgezegd, de kinderen meer en meer had teleurgesteld, was ik het zelf beu. Ik zei dat hij niet meer hoefde te komen tot zijn advocaat alles fatsoenlijk op papier had gezet, zoals was overeen gekomen.

De jongste was ondertussen opgenomen in een psychiatrisch centrum. Hij had het het moeilijkst van allemaal. Diagnose werd gesteld, autisme, adhd, regulatiestoornis en zelfmoordgedachten. En dit voor een kind van toen acht.

Ze hadden me ook aangeraden dat hij geen contact meer mocht hebben tot alles geregeld was, de kinderen leden te fel onder de onzekerheid. Ondertussen bleef ik hem wel foto’s sturen en liet ik hem, zonder die vaderschapserkenning, betrokken zijn bij de opvolging van de jongste.

Pas een dik half jaar later, ondertussen was corona uitgebroken, kreeg de jongste zijn diagnose eind mei 2020. In juni, als al het gerij en geregel achter de rug was, drie maanden onafgebroken elke dag op en af naar het centrum, viel de eerste brief van vele in de bus. Rechtzaak 1, erkenning van de 2 jongste kinderen dus.

Ik deed niet moeilijk, dacht nog altijd dat hij eerlijk zou zijn en doen wat hij beloofd had, heb ook geen probleem er van gemaakt in de rechtbank.

In augustus deed ik nog een laatste poging voor overeen te komen. Ze mochten een dagje naar daar. De kinderen kwamen volledig in shock terug thuis. Hij had gezegd het huis te verkopen, hij wou de kinderen bij hem want hij wou geen euro aan mij geven. De kinderen, ook al had de jongste een medicatie te nemen, kregen cornflakes als avondeten, taart en cola als ontbijt. Logisch dat ik ze niet meer liet gaan, hij bracht alles weer neer wat ik ondertussen met zoveel moeite had gestabiliseerd.

We springen even verder naar februari 2021 (in tussentijd was er dus niks contact, geen vraag, geen tegemoetkoming, niks).

De tweede rechtzaak in februari 2021. Hij wou uit onverdeeldheid treden. De beloftes waren dus niks geweest, een sussertje dat ik me stil zou houden. Nadat de markt ontploft was van onroerend goed, zag hij zijn kans schoon, hetgeen waar hij dus al even op had gewacht.

De beloftes die hij had gemaakt waren ondertussen vergeten. Niks stond op papier. Hij wou het ouderlijk huis verkopen, naar eigen zeggen had hij geld nodig.

Maart 2021 ging hij ineens voluit voor co ouderschap.

Wij waren hier natuurlijk niet mee akkoord.

Er was teveel gebeurd, de jongste zat ondertussen al op een bijzondere school, alles moest zo gebeuren dat er niet teveel schokken meer aan men kinderen werden gegeven. Alles moest terug eerst voorzichtig opgebouwd worden.

Er werd bemiddeling voorgesteld.

Er klopte iets niet. Een vrouw heeft een verhoogde intuïtie en ik voelde dat er meer aan de hand was.

Ik ging zelf op onderzoek uit en stootte op een post dat zijn vriendin gemaakt had, dat ze een heel zware zwangerschap had. Weer een shock. Niet zozeer omdat ze zwanger was, wel omdat hij dit zo fel verborgen had willen houden voor iedereen en vooral voor de rechtbank. Het was in het belang van mijn kinderen dat de rechtbank dit wist. Later werd ik aangeklaagd wegens valsheid in informatica door zijn vriendin… Stel je voor zeg…

Net voor de evaluatie op de rechtbank liet zijn advocaat de bemiddeling stop zetten.

De maandag die volgde dus weer rechtbank.

Daar werd besproken dat ondertussen de middenste in observatie moest.

De rechter ging wachten op dat verslag, ondertussen werd in november 2021 een deskundige aangesteld.

De middenste had ook een diagnose, autisme en adhd.

Het eerste gesprek van de deskundige volgde in maart 2022 waar die me ineens verbaal aanviel (uiteindelijk bleek dat die deskundige al meer klachten had gekregen maar ik kon hier niks aan doen, moest wachten op het verslag).

Ik zou de kinderen weghouden, werd beticht van ouderverstoting, en dit terwijl ik net degene was die men kinderen soepel wou houden en regelmatig vroeg of ze contact wilden.

Ze begonnen me aan te geven daar te gaan lopen (ondertussen waren ze 9), de ruiten in te gooien, borden kapot te gooien, noem maar op. Het psychiatrisch centrum had me gezegd niet meer te vragen of ze nog contact wilden, de kinderen waren teveel in shock, er mocht niet meer over gepraat worden.

Ondertussen is jeugdzorg hier al betrokken, waar de kinderen dit ook zelf aangeven dat ze geen contact meer willen, extra contextbegeleiding is opgestart om de kinderen te ondersteunen).

In al die tijd dus heeft hij zo rot gedaan, sneaky en achterbaks, alles willen verborgen houden.

Hij heeft geen 1 cent alimentatie of steun betaald voor de kinderen (hij is van het principe dat ik het dan “te goed” ging hebben op zijn kap.

Hij slaagt alle stabiliteit onder de voeten van de kinderen uit, niet beseffend dat hier kinderen nu zitten die een haat hebben gekweekt naar hem toe, door de leugens en het bedrog.

Hij stuurt zelfs geen verjaardagskaartje meer voor hun verjaardag.

Alles wat hij doet, beticht hij mij nu van.

Hij vergeet dat hij degene was die achter abortus vroeg.

Hij vergeet dat hij degene was die de kinderen opsloot als ik niet thuis was.

Hij vergeet dat hij niet alleen rechten maar ook plichten heeft naar zijn kinderen toe.

Hij vergeet dat ik eigenlijk 3 jaar begrip getoond heb voor het feit dat hij een nieuw leven had opgestart en dat onze kinderen daar geen deel van mogen uitmaken, aangezien hij nu een nieuw kindje heeft en dat alimentatie dit enorm zou bemoeilijken.

Hij blijft denken dat ik te dom en lomp ben en dat ik niks ga doen.

Wel, ik ga de stok in het kippenhok gooien binnenkort…

Wil jij ook jouw verhaal hier? Stuur een mail naar tamara@kindercoachtamara.be