Tag Archief van: scheiding

Anonieme brief aan gescheiden ouders

Deze brief las ik doordat scheidingsexpert en relatiebemiddelaar Eric De Corte hem deelde.

De brief kwam anoniem in zijn bus en verwoordt perfect wat een conflictueuze echtscheiding betekent voor een kind, zelfs al denken de ouders goed met de situatie te zijn omgegaan.

Anonieme brief

“Lieve papa, lieve mama. Ja, dat zien jullie goed. Er staat niet lieve papa én mama boven deze brief. Jullie in één adem noemen, druist te veel in tegen mijn gevoelens. Want jullie zijn niet samen en wat mij betreft, zijn jullie dat nooit geweest. Ik was zes toen jullie scheidden, ondertussen 38 jaar geleden. Ik kan me niet eens herinneren dat jullie ooit een stel waren. Ik kan het me ook niet voorstellen. Jullie zijn zulke twee verschillende mensen. Het lijkt me schier onmogelijk dat jullie ooit van elkaar gehouden hebben. Maar goed, dat was ook niet zo, als ik papa moet geloven. Ik heb het hem vaak genoeg horen zeggen: ‘Van jouw moeder heb ik nooit echt gehouden’. Oké, bedankt papa. Dus ik ben niet eens in liefde verwekt en uit liefde geboren. Fijn om dat te weten.

Het was natuurlijk een andere tijd, 38 jaar geleden. Niemand scheidde. ‘We hoeven de vuile was niet buiten te hangen’, zei mama. Ze zei wel meer dingen: dat mijn vader haar toch echt wel heel slecht behandeld had bijvoorbeeld. Dat vertelden mijn tantes me ook regelmatig: ‘Wat jouw vader je moeder heeft aangedaan toen hij er met die sloerie vandoor ging…’ En papa was aan de andere kant van de lijn ook niet onverdeeld positief over mama. ‘Ze was altijd ontevreden’, zei hij dan. ‘Niks was ooit goed genoeg. Al dat gezeur, ik kon er niet meer tegen’. Ik ben jullie. Ik ben half-papa, half-mama. Er is een helft van mij die jullie afwijzen. Die jullie mijn hele jeugd verloochend hebben. Weet je hoe dat voelt? Als mijn man tegen mijn dochter zegt: ‘Wat lijk je toch op je moeder’, dan is dat positief. Als papa dat vroeger tegen me zei, kon ik wel door de grond zakken. Bij papa was ik te veel mama, bij mama te veel papa. Het is nog een meevaller dat ik er niet schizofreen van ben geworden.

Ik ben half-papa, half-mama. Er is een helft van mij die jullie allebei afwijzen. Weet je hoe dat voelt?

‘Eigenlijk heb je nooit veel last van onze scheiding gehad’, beweren jullie af en toe. Pardon? Ik ben nooit met de vader van mijn kinderen getrouwd. Niet omdat ik het niet durfde, maar omdat ik niet wist hoe ik dat zou moeten regelen, zo’n bruiloft met een moeder en vader die elkaars bloed wel kunnen drinken. Ik lag te zweten in het kraambed uit angst dat jullie elkaar per ongeluk tegen het lijf zouden lopen. Kinderfeestjes, verjaardagen, we vieren alles zonder opa en oma. Want jullie samen in een kamer, dat gaat echt niet. En nu zijn jullie allebei begin zeventig. Binnenkort doet mijn oudste dochter eindexamen. ‘Ik wil er graag bij zijn’, zei de trotse opa. ‘Eva vindt het fijn als ik kom’, verkondigde oma. En jullie beweerden ook nog eens dat het na 38 jaar best kon, samen in één kamer. ‘Gezellig toch?’ Nee! Nee, dat vind ik dus niet gezellig. Dat vind ik hypocriet! 38 jaar geleden hadden jullie het ‘gezellig’ moeten regelen. Nu is het te laat. Het hoeft niet meer. Liefs, A.”

 

Wil jij het voor jouw kinderen anders doen?

Willen jullie eraan werken?

willen jullie ouders zijn voor jullie kinderen en ex partners?

Ik help jullie graag verder

Veel liefs

Tamara

https://www.kindercoachtamara.be

 

/door

Stop met te verwachten dat de narcist een goede ouder zal zijn als die het nooit geweest is

Ik had onlangs nog met een vriendin een gesprek hierover.

Ze blijft ergens hoop houden dat haar ex man zich toch gaat “herpakken” en dat hij toch een goede vader zal worden.

Ik zei het ook tegen haar; Stop met verwachten dat de narcist een goede ouder is!!!

Dat is het eerste stap!

In mijn praktijk vraag ik vaak aan mijn cliënten :als hij /zij niet wil communiceren, verhuisd is, wat verwacht je dan echt dat er op dit moment zal gebeuren?

Als ze geen ondersteuning hebben geboden of niet meegeholpen hebben de laatste tijd (of zelfs in de relatie) ,waarom denkt je dan dat ze nu wel plotseling zullen veranderen en een standup-ouder zullen worden?

We moeten stoppen met te verwachten dat de narcist plotseling zal veranderen en ineens toch een goede ouder zal worden of het zal inzien en ineens alles anders zal willen doen, uit liefde voor zijn/haar kind. 

De meeste narcisten hebben zelf een narcistische ouder. Alles wat ze weten is disfunctioneren, gebrek aan verantwoordelijkheid, gebrek aan empathie,..

Als we ons ervan bewust zijn dat we te maken hebben met een narcistisch individu, moeten we stoppen met te verwachten dat ze zich op een andere manier gedragen dan een narcistisch individu.

de narcist en zijn kind

Als we weten dat we te maken hebben met een narcistisch persoon moeten we eigenlijk alle verwachtingen los laten en er niet meer vanuit gaan dat ze zorgzaam, verantwoordelijk, empathisch, correct,.. zullen zijn. Narcisten zijn onvoorspelbaar. Wij moeten degene zijn die stabiliteit geven aan de kinderen en de kinderen wel de voorspelbaarheid geven (de goede dan 😉 )

Want voorspelbaarheid kan een narcist wel aan zijn/haar kinderen geven: de negatieve voorspelbaarheid naar geen zorg, naar het wispelturige, naar de agressie, naar het moeten boeten ,.. Maar wat we de kinderen willen tonen is dat er een onvoorwaardelijke liefde is, iets dat ze bij de narcist niet kunnen vinden…en nooit zullen vinden…

Daarom hoef jij dat uiteraard niet te gaan verkondigen aan je kind(eren) want we willen natuurlijk niet dat jij hen gaat beïnvloeden met jouw ideeën maar wat wel belangrijk is, is om het kind niet teveel van de ouder te laten verwachten. Zo raakt het kind niet steeds teleurgesteld.

Ik zei onlangs nog op mijn pagina dat een papa vroeg dat zijn dochter “hem zou aanvaarden als hij is”. Klopt…. en die boodschap heb ik ook gebracht. En daar begint het bij de kinderen mee. Want net zoals jij als ouder die een verwachting heeft naar de narcist, heeft jouw kind ook verwachtingen. Door de verwachtingen los te knippen, kan je daar ook niet meer teleurgesteld in worden.

Laat je kind zelf nadenken over wat er gebeurd. Laat je kind zelf naar jou komen en wees er dan voor jouw kind. Laat jouw kind die inzichten krijgen zodat jouw kind later niet in de val loopt bij andere narcisten waar men in het leven sowieso nog zullen mee te maken hebben.

Laat je kind zijn of haar grens aangeven! Iets wat een kind van een narcist niet mag en kan doen. Leer het dat het belangrijk is om je grens aan te geven. jij als gezonde ouder kan dit. Jij kan jouw kind hiermee wel bijstaan door gewoon in jouw eigen opvoeding naar hen grenzen te stellen en die ook van hen te respecteren.

Kinderen kunnen bij narcisten moeilijk zichzelf ontwikkelen. Laag zelfbeeld, donkere gedachten, geen keuzes kunnen maken,anorexia, krassen, verkeerde vrienden, slechte schoolresultaten, .. allemaal zaken die kunnen voortvloeien van een narcistische opvoeding.

 

De goedbedoelde adviezen die allemaal maar kwaad aanrichten

Heel vaak krijgt men de raad om toch maar verder te gaan in het belang van het kind en de “strijd” op te geven. Welbedoelde, maar schadelijke, adviezen die niet helpen met het scheiden van een narcist. Ik leg dit ook in mijn trainingen uit: https://kindercoachtamara.be/product/online-training-voor-ouders-die-scheiden-van-een-narcist-met-kinderen/

Wat we wel kunnen doen is werken volgens het solo parallel ouderschap. Je gaat daar ook bij jezelf gaan kijken, jouw eigen “bubbel” te gaan stellen. we hoeven geen manipulerende beledigende en controlerende mensen in ons leven te houden. We moeten wel ouder zijn. Wij gaan wel de verantwoordelijkheid aan want narcisten doen het niet.  Wij laten de cyclus van het misbruik los en gaan verder als een nieuw gezin ; jij en jouw kinderen!

Als je een kind deelt met een narcist, vraag jezelf dan af: wat verwacht je? En waarom zou je verwachten dat de narcist anders is?

De ouder als voorbeeld en vorming van onze kinderen hun zijn.

Afstand nemen en afstand houden van de narcist houdt een zekere mate van  aanvaarding in. Het gaat om het loslaten van de oude overtuigingen van een intact gezin. Ook al lijkt dit een intact gezin, dit is het nooit geweest want als er sprake is van (emotioneel) misbruik en verwaarlozing, heb je geen intact gezin!

Proberen de narcist te dwingen een goede ouder te zijn, bewijst niemand een dienst, vooral onze kinderen niet. We moeten die oude paradigma’s doorbreken om eraan vast te houden in het belang van het gezin of in het belang van de kinderen, terwijl het hen in werkelijkheid schade berokkent. Als we betrokken zijn bij narcisten en we proberen hen te dwingen goede ouders te zijn of hen te dwingen om op de een of andere manier in ons leven te blijven, moeten we kijken naar de schade die het aanricht zowel bij de kinderen als bij ons. Als we jonge kinderen en tieners hebben die zelfmoord plegen vanwege hun narcistische ouder vanwege gevoelens van hulpeloosheid, moeten we iets anders doen omdat onze kinderen de klap op zich nemen….

De relatie die we hebben met onze ouders is de basis van ons interpersoonlijk leren. Hoe we als kinderen worden verzorgd en opgevoed, heeft rechtstreeks invloed op hoe we onszelf, de wereld om ons heen en onze plaats daarin zien.

Als het gaat om het reguleren van onze stemmingen, het vormen van relaties met anderen en het beheersen van onze emoties, zijn onze ouders onze belangrijkste rolmodellen. Hoe we met anderen communiceren en persoonlijke relaties aangaan, draait rechtstreeks om onze ervaringen met onze ouders tijdens onze vormingsjaren. We kijken naar onze ouders voor steun, aanmoediging, begeleiding en liefde. Maar wat gebeurt er met ons als onze ouder niet in staat is een emotioneel verbonden relatie met ons aan te gaan?

Een narcistische ouder zal door hun kinderen heen leven terwijl ze tegelijkertijd hun successen minimaliseren. Narcistische ouders zullen graag bij anderen opscheppen over hun kinderen en de eer opstrijken voor hun prestaties, maar zullen zich innerlijk bedreigd voelen door de individuele ontwikkeling van hun kinderen. Narcistische ouders hebben de neiging erg kritisch te zijn over hun kinderen en stellen onrealistische verwachtingen aan hen door ze te manipuleren, door hen te laten boeten, door hen te kleineren.

Als kind kunnen we niet weten wat narcisme is, hoe ze te werk gaan. Maar is het wel belangrijk ergens erkenning te krijgen in de verwarrong die ze voelen. Het niet mogen zijn, het niet kunnen zijn… In dit proces kan heel veel pijn en verdriet tot uiting komen. Mocht je dit in je kind herkennen, laat jouw kind best begeleiden door een professional MET kennis van narcisme!

Het beste geschenk dat u uw kinderen kunt geven, is uw eigen genezing en het loskomen van de narcist

Ouders zijn een rolmodel schreef ik zonet al, maar ook jij als ouder kan jouw kind tonen dat je geen angst meer hebt, dat je je niet meer laat bedreigen, niet meer laat manipuleren, niet meer laat beliegen en je zelf jouw grenzen kan trekken en jouw leven zelf onder controle hebt en kan hebben.

Ook al ben je niet meer samen, toch kan jij op dat vlak veel voor jouw kind(eren ) betekenen.

Wanneer je zelf niet meer in het web van een narcist zit, ga je ook niet zozeer mee in de emotie die erbij komt kijken en kan je je kind bijstaan op een neutrale en nuchtere manier.

Wil jij zelf sterk staan zodat je je kinderen kan bijstaan?

Ik help jou daar graag bij…

Veel liefs

Veel moed

Tamara

 

/door

ordinaire vechtscheiding of is er meer aan de hand?

Vaak worden ouders gezien als in strijd waar de scheiding een impact heeft op de kinderen.
De ruzies over het ondergoed, de speldjes, de voetbalschoenen, haartooi,.
Wanneer men gewoon naar de situatie kijken als hulpverleners of rechters, zien we enkel ouders die elkaar het licht niet gunnen en alles uitvergroten en worden deze al snel gecategoriseerd onder de vechtscheidingen.
Maar achter deze “strijd” zit vaak een ander beeld! Als we even verder gaan kijken kunnen we de constante pesterijen hierachter zien. We zien 1 ouder die waarschijnlijk wel aan partnergeweld doet, aan pesterijen, aan emotionele of fysieke kindermishandeling en de andere ouder die zich gaat verzetten door de grenzen te trekken. Deze grenzen komen dan over als “constante tegenwerkingen”  naar de andere ouder.
De toxische ouder weet perfect hoe men deze reactie kan uitlokken en ja dit kan zijn met de speldjes, met ondergoed, met uren van de wissel niet te respecteren,..
Omdat deze onder de vechtscheiding vallen moeten ouders gaan samenzitten en samenwerken, verplichte gesprekken, verplichte trajecten. Zo krijgt de toxische ouder nog meer ruimte voor verdere manipulaties en openingen naar de gezonde ouder.
De gezonde ouder kan op deze manier niet herstellen.
Dit voelt voor de gezonde ouder heel onveilig aan, en terecht! De onveiligheid en het trauma wordt niet (h)erkend.  Niet bij de kinderen en niet bij de gezonde ouder.
Daarom is het zo belangrijk om verder te gaan met de MASIC methode in deze gevallen, zodat de situatie duidelijk wordt en het niet de gewone “ordinaire vechtscheidingen ” zijn.
Ik noem deze “pestscheidingen”…
Gezonde ouders gaan niet zozeer vragen om het contact te stoppen, ook al weten ze waar de kinderen door gaan en ook al weten ze dat dit rust zou brengen voor hen. Zij gaan hun kinderen niet overbelasten met de verhalen, ze gaan ervoor zorgen dat ze een normale jeugd kunnen hebben ondanks alles. Toch zal de gezonde ouder met de vinger gewezen worden als over beschermend, als niet kunnen loslaten, als alles uit te vergroten,..als toxisch…en dit terwijl het toxische gedrag van de andere ouder komt.
Vaak kunnen we via het solo parallel ouderschap ook deze rust vinden en het spel stoppen van de toxische ouder. We moeten er ook voor zorgen dat de ouders en kinderen zich op elk moment veilig en gehoord voelen.
Ik hoor vaak dat kinderen gehoord zijn door rechters, instanties, politie, CLB’s,… maar dat niemand er iets mee doet. Of dat hulpverlening zegt dat het vertrouwelijk is en deze info terugkoppelt naar de toxische ouder.
Dit moeten de kinderen daarna beboeten en de kinderen komen in een cirkel terecht van wantrouwen, wensen niet meer mee te werken, willen of durven niets meer te zeggen,…
Dan zie je de gezonde ouder die zich nog meer gaat verzetten, want de kinderen zitten hier nu in de knel door externe instanties.
En deze zien dit als “niet meewerkende ouder ” terwijl de toxische ouder net dit resultaat voorzien had…en op gehoopt had…
Met solo parallel ouderschap gaan we de focus van de andere ouder gaan wegnemen, terug de focus gaan leggen op jouw eigen gezin.
Enkel hierdoor kom je uit die spiraal.
En deze kan in het begin inderdaad moeilijk zijn. Het is omdenken.
Maar ik hoor vaak dat dit inderdaad een rust brengt.
De meest voorkomende “fout” dat men maakt is het contact dan helemaal afkappen, dit is natuurlijk niet de bedoeling van solo parallel ouderschap. We gaan wel kijken wat wel te escaleren is, waar we geen moeite meer insteken, wat wel verplicht is in de verantwoordelijkheid te melden naar de nadere ouder,…
Wil jij de rust terug via solo parallel ouderschap?
Wil jij het onderliggende probleem bloot leggen via de MASIC methode?
Ik help jullie graag verder
Veel liefs
Tamara
Wil je graga de online training volgen?
Deze kan je onmiddelijk aankopen via volgende link:
/door

als ze die oude koeien niet begrijpen, kan men het niet door hebben en blijft het doorgaan! Waarom de MASIC Methode zo van belang is!

Daar zit ze dan, huilend in mijn zetel.

Ze had bezoek van een overheidsinstantie, opgelegd door de jeugdrechtbank. Ze wilden samen met haar de tijdslijn maken, maar steeds als ze begon over haar ex partner snoerden ze haar de mond want ‘dat waren oude koeien uit de gracht halen’ Ze mocht niets zeggen over haar ex partner, de papa van haar kinderen. Maar kon zich ook niet verdedigen, ze voelde zich in het nauw gedreven, werd boos en was … de boeman…

Maar ,…ging ze verder “als ze die oude koeien niet begrijpen, kan men het niet door hebben en blijft het doorgaan”

Het klopt! Het klopt volledig! Meestal is er in een toxische relatie al sprake van zulke zaken en deze gaan alleen maar verder na de scheiding. Maar omdat men vaak het klassieke boekje gaat volgen, en niet aan waarheidsbevindingen gaat doen, dan zien ze zulke zaken niet in de overheidsinstellingen. Men maakt dan al gauw een beeld op van de ouder die zich probeert te verdedigen en ondertussen blijft het “spel” maar doorgaan, ten koste van de kinderen! En dit terwijl de instanties net de kinderen willen beschermen in hun opzicht!

Met de MASIC methode, ontworpen door Prof Dr. Corine De Ruiter, is er een wetenschappelijk onderbouwende test waar we wel mee aan de slag gaan in de hulpverlening om zo wel een beeld te krijgen waar de pijnpunten zich bevinden en om zo te zorgen dat de kinderen wel uit de strijd gehaald worden, dat ze niet meer ingezet worden als pion of als strijdmiddel.

MASIC- Mediator’s Assessment of Safety Issues and Concerns

Dit is eigenlijk een feitenonderzoek, een wetenschappelijke onderbouwde methode, die ingezet worden bij scheidingen en is noodzakelijk om de meest geschikte aanpak te kiezen. Een van de belangrijkstee elementen hierin zijn inderdaad aan de slag gaan met bewijzen en van (mogelijk) partnergeweld, tijdens de relatie ,na de scheiding of in het afgelopen jaar.

In een groot aantal landen (o.a. Canada, Australië en een aantal staten van de VS) is screening op partnergeweld een verplicht onderdeel in een echtscheidingstraject. In Australië gelden sinds maart 2009 de Family Violence Best Practice Principles voor familierechters, die gebaseerd zijn op de wetenschappelijke kennis over huiselijk geweld (family violence). Bepaalde typen partnergeweld vormen een contra-indicatie voor gezamenlijke ouderschapsbemiddeling/mediation. (bron prof Dr Corine De Ruiter)

Bij de MASIC methode gaan we gaan kijken , tijdens een gestructureerd interview dat bij elke ouder apart afgenomen wordt naar verschillende vormen van partnergeweld. Dit kan op fysiek vlak zijn, op emotioneel vlak, stalking,.. Vervolgens ga ik aan de slag met informatie uit de twee interviews en aanvullende informatie zoals effectieve feiten en bewijzen. (politiegegevens, medische gegevens,…) Hier wordt dan een beoordeling van gemaakt

In Nederland wordt een pilot met de MASIC Methode bij Veilig Thuis, de Raad voor de Kinderbescherming en Sterk Huis  uitgevoerd. De ervaringen met de MASIC zijn positief: professionals die ermee werken geven aan dat ze met de MASIC ontdekken wat er aan de hand is in de relatie tussen de ouders en in het type partnergeweld, waardoor duidelijker wordt of er maatregelen nodig zijn om de veiligheid in het gezin te vergroten en/of dat mediation niet geschikt is. Ook ouders zelf zijn positief over het uitgebreide interview; zij ervaren het onderzoek als zorgvuldig en zij krijgen soms groter inzicht in de redenen van de scheiding. (Bron; Prof Dr Corine De Ruiter)

Ik werk hier al een paar jaar nu mee en ik zie inderdaad dat ouders gerust gesteld worden, ze hoeven zich niet te verdedigen, ze hoeven geen zorgen te maken over het beeld dat over hen werd opgehangen… Ze kunnen me alles zeggen maar ik kan enkel rekening houden met hetgeen er effectief gebeurd is en net dat brengt ook de kinderen in een veilige positie want net dan kunnen we de juiste hulp bieden aan de kinderen EN aan de ouders!

Wil jij dit ook? Ik help jullie graag verder…

Veel liefs

Tamara

https://www.kindercoachtamara.be

wil jij met een online training aan de slag vanuit jouw veilige thuis?

https://kindercoachtamara.be/product/online-training-voor-ouders-die-scheiden-van-een-narcist-met-kinderen/

 

 

/door

opgroeien met een narcistische ouder

Wanneer een kind opgroeit met een narcistische ouder krijgt die veel te verduren , moeten veel ondergaan.
Meestal heeft het kind niet echt door wat er aan de hand is. Ze hebben wel een gevoel dat hun ouder anders is dan de andere ouders maar kunnen het nog niet benoemen. Soms weten ze niet beter. Maar ergens hebben ze wel een gevoel dat er iets niet klopt, dat hun ouder anders is dan andere ouders, het voelt anders aan, niet goed,…

Alleen is het lastig om als kind hier tegenin te gaan. Misschien is het kind hier wel al tegenin gegaan, maar bleek dit tot niets te leiden, of werd er zelfs agressie gebruikt of wordt het kind niet geloofd..waardoor het kind besloten heeft om er nu niet meer tegenin te gaan en het gewoon te ondergaan.
Dus naarmate de tijd en situatie gaat het kind het opgeven , zichzelf aanpassen naar de narcistische ouder toe of de situatie.
Het gaat meedoen om te overleven.

Waaraan kan je merken dat je kind zich kan gaan aanpassen aan de narcistische ouder?

Twijfelen

Een narcistisch persoon kan heel impulsief zijn en doet zelfs bij zijn/haar kinderen aan gaslighten. De verhalen gaan verdraaien, herinneringen gaan aanpassen,.. Hierdoor gaat het kind aan zichzelf gaan twijfelen, niet meer weten wat ze moeten doen of wat er van hen nu juist verwacht zou worden.

Gehoorzamen, hoe het hoort!

De emotionele of agressieve uitbarstingen van de narcistische ouder, waarvan je niet weet wanneer deze zal komen, probeert het kind te voorkomen. Het kind denkt dat het zijn/haar fout is en probeert op zijn/haar manier te zijn hoe de narcistische ouder het wenst, op eieren te lopen, te zeggen wat juist is naar de narcistische ouder toe, zichzelf wegcijferen.
Het kind zet een masker op, dat masker gaat af wanneer ze niet meer in de buurt zijn van de narcistische ouder en mensen die de narcistische ouder kent.

Het gouden kind

Wanneer er meerdere kinderen zijn dan kiest de narcistische ouder één kind tot het gouden kind.
Soms kan de narcistische ouder ook in periodes afwisselen wie het gouden kind is.
Het kind is dan enerzijds opgelucht omdat het kan ademen maar anderzijds wordt het kind weggeduwd en blijft het over met een gevoel van “niet genoeg te zijn”, afgewezen te worden.

De narcistische kleurplaat en de manipulaties

Een narcistische ouder zit meestal vast in zijn of haar eigen verhaal, spoken, demonen, paranoia,..
Ze zijn er ook rots van overtuigd dat dit zo is en kunnen dit ook meegeven aan het kind.

Wikken en wegen

De emotionele wisselvalligheid van een narcistische ouder maakt dat het kind zijn woorden gaat wikken en wegen.
Angst om bepaalde zaken te zeggen en te denken hoe ze het best kunnen overbrengen.

Gedrag

Kinderen kunnen vaak in de clinch liggen met de narcistische ouder eens ze ouder worden. Gedrag, schreeuwen, hun eigen gang gaan, afzijdig blijven, ziek worden omdat ze hun gevoelens opkroppen..
Er niet meer over praten omdat niemand het toch ziet en hen toch niet geloofd, waardoor ze nog meer geïsoleerd raken van de rest.
In dit stadium kunnen veel lichamelijke kwaaltjes voorkomen door opgekropte woede en/of verdriet.

Zelfspot
De narcistische ouder kan heel pijnlijke opmerkingen maken: “dat kan je nooit”, “je bent niet goed genoeg”, “de andere is beter dan jou”, … waardoor het kind van zichzelf deze opmerkingen al kan gaan zeggen.
Het is pijnlijk voor het kind maar er op die manier mee omgaan, maakt dat de ouder misschien wel zelf stopt ermee.

Bij een narcistische ouder kan en mag het kind zichzelf niet zijn.
Het kind staat dan ook steeds onbewust in een angst modus.
Deze angst controleert het kind zijn/haar leven.
Wanneer het kind bij de niet-narcistische ouder komt, kan het kind terug adem halen.
Maar het kind blijft in verwarring want een ouder moet onvoorwaardelijke liefde hebben en voelt bij de narcistische ouder dat dit hier niet van toepassing is.

Herken jij jouw situatie hierin?
Wil jij jouw kind helpen?
Ik help jullie graag verder, neem contact via volgende link ;Kindercoach Tamara

Veel liefs
Tamara

/door

Ik ben een plus mama, ik kreeg er eentje bij.

Ik ben een plus-mama.
Vroeger noemden de mensen dat stief-mama en als ik dat hoorde klonk dat meestal vreselijk.
Dat klonk boos, vervelend, niet lief.
Dat klonk als iets totaal niet fijn.
Nu ben ik zelf een stief-mama, maar we hebben er dus voor gekozen om plus-mama te gebruiken.
Dat klinkt als iets dat je er bovenop krijgt, “plus” hé.
Je krijgt dat er bovenop als kind, die “plusmama”.
Dat wil ook zeggen dat je er een pluskind, (of meerdere) bijkrijgt.
En ja, daar kan ik toch na 3 jaar al het een en ander over vertellen.
Dat dat niet altijd voelt als “plus”, maar eerder als een teveel.
Dat leest vreselijk als ik het zo zie, maar zo voel ik het momenteel.
De eerste jaren viel het wel mee met die plus, maar het laatste jaar voelt het voor mij eerder als last.
Ik heb altijd geweten dat ik nooit een kindje zou kunnen adopteren, omdat ik het gevoel had dat ik een kindje dat niet uit mijn eigen lijf zou gekomen zijn, niet dezelfde liefde zou kunnen geven als een bloedeigen hummeltje.
Gelukkig kunnen vele andere vrouwen en mannen dat wel!
Veel respect heb ik voor hen!
Mijn pluskind is ondertussen 10 jaar.
Het is een pienter, leergierig, empathisch, braaf, gehoorzaam kind.
Dat klinkt toch fantastisch!
Welke ouder wil nu zo geen kind.
Tja, hij is ook slordig, nonchalant, verstrooid, druk, veel tè braaf, niet assertief genoeg…
Ik doe mijn best hoor, ik zorg voor hem: ik kook voor hem, ik was zijn kleren, ik zorg dat zijn zwemzak gevuld staat, ik zorg dat zijn bed verse lakens heeft, ik koop nieuwe kleren voor hem, ik ga met hem naar de kapper, ik help bij zijn huiswerk als hij erom vraagt…
Maar hem graag zien en knuffelen en kusjes geven…
Neen, dat kan ik niet.
Dat druist regelrecht tegen mijn gevoel in.
Elke keer als de avond er is dat mijn 2 schatten terug bij ons komen voor een week maakt mijn hart een sprongetje.
Maar niet voor hem.
Dan slaak ik een diepe zucht omdat ik me voorbereid op weer een week met gedrag waar ik hoorndol van word.
Die dag is vandaag.
Ik neem me elke keer voor er minder aandacht aan te besteden, aan dat gevoel,  me er minder druk in te maken maar dat is verre van evident en dat lukt me maar met mondjesmaat.
Mocht ik dit jaren geleden gelezen hebben in een of ander tijdschrift zou ik enorm compassie gevoeld hebben voor dat kind, dat kind dat niet graag gezien wordt door zijn boze stiefmama, een stiefmama die toch wist waaraan ze begon.
Nu vraag ik enkel om een beetje begrip.
Wat moedig van deze plus mama om even haar gevoelens te delen!
Wil jij ook graag jouw verhaal hier, mail naar tamara@kindercoachtamara.be
Wil je graag aan de slag ; https://www.kindercoachtamara.be
Veel liefs
Tamara
/door

Tamara, wanneer stel ik mijn nieuwe partner voor aan de kinderen?

Aangezien ik mij verder gespecialiseerd heb in het begeleiden van kinderen waarvan de ouders gescheiden zijn, is dit natuurlijk een veelgestelde vraag.

Wel, het is natuurlijk afhankelijk van kind tot kind en elke situatie is anders maar ik zeg steeds: Wees geduldig!
Hoeveel keer zeggen we niet tegen een kind: “heb eens geduld!” Wel in de praktijk mag ik dit ook tegen de ouders zeggen: “Heb geduld!”

Je hebt kinderen die dadelijk rouwen om een scheiding en je hebt kinderen die uitgesteld rouwen om een scheiding.
Een kind moet sowieso alle stadia van de rouw doorlopen. Dit is de natuur. Om zo alles te kunnen plaatsen en verder te gaan.

Kom je meteen op de proppen met jouw nieuwe liefde? Wees er dan op voorbereid dat dit een grote impact kan hebben op jouw kind en op de verwerking van de scheiding.
Waar ze in hun rouwproces nog hun plaatsje moeten zoeken in hun nieuwe thuis, moeten ze dadelijk ook nog rekening houden met anderen.
Zijn er nog kinderen bij betrokken? Dan is het nog eens zo moeilijk. Want waar staat jouw kind?

Wil jij het jouw kind makkelijk maken? Dan suggereer ik steeds dat jullie zes volle maanden samen zijn en dan heel langzaam elkaar beginnen voor te stellen.
Niet meteen met een overvol weekend met de hele bende samen weg. Neen, een korte kennismaking langzaam opbouwend.
Praat eens over jouw nieuwe partner, heel kort, niet teveel informatie ineens. Bouw op en spreek eens half uurtje alleen af, niet dadelijk met de kinderen erbij indien er nog andere kinderen zijn. Bouw langzaam op, laat de kinderen wennen aan de situatie, verplicht hen tot niets.

De koppels die mijn raad opgevolgd hebben, hebben ofwel de relatie stopgezet voor de zes maand en zo de onnodige pijn van weer afscheid te moeten nemen bij hun kind kunnen afweren, of, hebben na zes maand hun nieuwe partner heel traag geïntroduceerd aan hun kinderen en zijn nu nog steeds gelukkig samen als nieuw samengesteld gezin.

Er wordt hier veel te weinig bij stil gestaan. Je bent verliefd en wil dit met de hele wereld delen. Maar liefde maakt blind schijnt op dat moment ook naar de kinderen door. De blik en de gevoelens van het kind zien de ouders op dat moment ook niet. Kinderen die rouwen om een scheiding, zitten met vragen en als de mama of papa al heel gauw met een nieuwe partner aan komt walsen kunnen ze vragen hebben zoals deze vragen. Deze vragen krijg ik van kinderen van alle leeftijden te horen: ” Zal ik later ook iemand vinden die zo blij is dat hij/zij van me af is?” , ” waarom zou ik ooit trouwen Tamara, ik hoorde mijn papa zeggen dat mijn mama hem zo gelukkig maakte maar toch is hij weg gegaan”

Vergeet niet dat wij het voorbeeld aan de kinderen moeten geven over wat liefde is en hoe we met liefde moeten omgaan.
Als wij dit maar heel slordig gaan doen heeft dit zeker gevolgen op de relaties van de kinderen als jongvolwassenen en volwassenen.

Is de band niet goed met de stiefouder? Waarschijnlijk zit de speedversnelling er van in het begin voor iets tussen.
Jonge kinderen zijn veerkrachtig genoeg hoor ik vaak. Klopt maar jonge kinderen worden tieners en tieners hebben hun eigen beeld en rekenen af.

Een goede raad; neem jullie tijd! Maak tijd voor jouw kinderen en hun plaats en al de rest komt later wel. Leg die puzzel stukje per stukje en als jullie zeker zijn, dan hoeven jullie jullie nergens in te haasten. Leef op jullie roze wolk maar blijf realistisch met jullie kinderen erbij.

“Heb nu eens vijf minuten geduld” zal vanaf nu ook in jouw leven een hele andere betekenis hebben.

Heb je graag hulp bij het voorstellen van jouw nieuwe partner? Bij het aanpakken ervan? Het opvangen van jouw kinderen? Of als stiefouder?
Ik help jullie graag hierin verder

Veel liefs
Tamara
www.kindercoachtamara.be

/door