Tag Archief van: hulpverlening

Sinds het artikel over Sofietje in HLN lijkt het alsof de mensen niet meer zwijgen. Gelukkig denk ik maar!

Velen hebben de redactie gecontacteerd, APACHE heeft een nieuw verhaal naar buiten gebracht, verschillende verhalen. … Allemaal zaken waar ouders en kinderen mee geconfronteerd worden in de rechtbank, in een schreeuw om hulp om hun kinderen te beschermen en waar dit zich tegen hen keerde.

Gisteren zag ik de film op Netflix, Take care of Maya. En dan denk je dat dit een ver van mijn bed show is. Maar helaas zie ik de laatste jaren zulke zaken ook hier in België gebeuren. Kinderen die onterecht geplaatst worden, waar er een vendetta tegen mama of papa loopt, waar ze mama of papa aan de schandpaal nagelen. Ik herinner me zo een een vrouw, jaren geleden is ze naar Zuid Afrika gaan wonen, haar kinderen waren geplaatst, ze mocht ze niet meer zien, heel kort op bezoek en onder begeleiding,.. Deze vrouw zat in een pestscheiding, ze hebben een beeld van haar opgehangen en België heeft dit mee opgenomen… Deze vrouw was zelf psychologe, ze hebben haar volledig gekraakt, is zelf “opgespoord” geweest op TV . Haar carrière was helemaal gedaan. Zij kon niet meer. Ik begreep het toen niet, het was mijn eerste verhaal dat ik toen hoorde. Nu, zoveel jaren later denk ik nog vaak aan haar… ze was opgejaagd wild, het was kwestie van tijd tot ze ging doen waartoe men haar ging drijven… gelukkig heeft ze haar rust gevonden… haar kinderen zijn hier nog…Haar trauma nam ze wel mee naar Zuid Afrika…. En hopelijk kan ze ooit haar kinderen wanneer ze meerderjarig zijn, dat duurt nu niet lang meer, wel in haar armen terug sluiten…

En dan met de berichten rond het VK en de andere instanties die naar boven komen denk ik, hoe kunnen we dit stoppen? Hoe kan het dat zo een systeem dat moet opkomen voor kinderen, zich kan inlaten in zulke onprofessionele gedachtegangen? In zulke vooroordelen? In zulk machtsvertoon?

Hulpverleners zijn ook maar mensen is het excuus dat er dan gegeven wordt. Tuurlijk zijn we allemaal maar mensen! Maar door vooroordelen en aannames ipv feitenonderzoeken gaan we die kinderen niet helpen. In Nederland wordt al meer met de MASIC methode gewerkt in rechtbanken. Omdat ze daar ook naar de feiten gaan kijken. En daar draait het om!

Hoe kan het VK 5 jaar zo verder gedaan hebben zonder dat ze werden tegengehouden? Moeten we ons dan niet eens gaan afvragen hoeveel macht we bepaalde personen geven in een dossier? Een dossier waar namen van kinderen achter schuilen, waar het gaat om kinderen! Moeten we ons eens niet gaan afvragen of justitie een andere aanpak kan invoeren?

En inderdaad vaak denk je bij een aanmelding; oh typisch geval van ouderverstoting. Maar het is aan ons als hulpverlener om daar neutraal bij te blijven, elk “dossier” los te koppelen van elkaar en de emoties opzij te zetten en met een eerlijk en klare bril elke situatie te bekijken. Dat is onze plicht als we met deze materie aan de slag gaan! Dat is onze plicht naar de toekomst van die kinderen toe!

Minister Crevits gaat het nu onderzoeken, heel goed, maar wat met de andere verhalen van wat er gebeurd? Want er zijn nog ontelbare verhalen… maar die vallen niet onder minister Crevits dus daar is ze niet toe bevoegd. Hoe blind blijven we? Is vrouwe justitia blind of wil ze het gewoon niet zien? Hoeveel meer moeten we nog met kinderleventjes spelen?

Natuurlijk zijn er wel mensen en organisaties die het wel zien, begrijp me niet verkeerd. Ik hoor heel wat succesverhalen ook. Maar het is triest dat parket en justitie bijvoorbeeld elkaar zo slecht opvolgen. Dat alles zo lang moet duren. Dat … dat het zo fout loopt ten koste van mensenlevens en kinderen hun leven en toekomst…

Ik ben vooral corona zowat afgestapt van de media,… maar deze verhalen mogen van mij door de media verder naar boven gehaald worden. Zulke verhalen moeten gewoon het daglicht blijven zien of het daglicht eindelijk eens zien. Zulke verhalen moeten gehoord worden, moeten een mond krijgen, een gezicht krijgen, zulke verhalen mogen niet meer gezwegen worden…

Zit jij met jouw verhaal? Kom ermee naar buiten!

Mijn belofte is dat ik elke aanmelding wel nuchter, klaar en zonder vooroordeel zal bekijken, voor zolang ik in deze materie werk…

Veel liefs en veel moed

Tamara

https://www.kindercoachtamara.be

Vaak worden ouders gezien als in strijd waar de scheiding een impact heeft op de kinderen.
De ruzies over het ondergoed, de speldjes, de voetbalschoenen, haartooi,.
Wanneer men gewoon naar de situatie kijken als hulpverleners of rechters, zien we enkel ouders die elkaar het licht niet gunnen en alles uitvergroten en worden deze al snel gecategoriseerd onder de vechtscheidingen.
Maar achter deze “strijd” zit vaak een ander beeld! Als we even verder gaan kijken kunnen we de constante pesterijen hierachter zien. We zien 1 ouder die waarschijnlijk wel aan partnergeweld doet, aan pesterijen, aan emotionele of fysieke kindermishandeling en de andere ouder die zich gaat verzetten door de grenzen te trekken. Deze grenzen komen dan over als “constante tegenwerkingen”  naar de andere ouder.
De toxische ouder weet perfect hoe men deze reactie kan uitlokken en ja dit kan zijn met de speldjes, met ondergoed, met uren van de wissel niet te respecteren,..
Omdat deze onder de vechtscheiding vallen moeten ouders gaan samenzitten en samenwerken, verplichte gesprekken, verplichte trajecten. Zo krijgt de toxische ouder nog meer ruimte voor verdere manipulaties en openingen naar de gezonde ouder.
De gezonde ouder kan op deze manier niet herstellen.
Dit voelt voor de gezonde ouder heel onveilig aan, en terecht! De onveiligheid en het trauma wordt niet (h)erkend.  Niet bij de kinderen en niet bij de gezonde ouder.
Daarom is het zo belangrijk om verder te gaan met de MASIC methode in deze gevallen, zodat de situatie duidelijk wordt en het niet de gewone “ordinaire vechtscheidingen ” zijn.
Ik noem deze “pestscheidingen”…
Gezonde ouders gaan niet zozeer vragen om het contact te stoppen, ook al weten ze waar de kinderen door gaan en ook al weten ze dat dit rust zou brengen voor hen. Zij gaan hun kinderen niet overbelasten met de verhalen, ze gaan ervoor zorgen dat ze een normale jeugd kunnen hebben ondanks alles. Toch zal de gezonde ouder met de vinger gewezen worden als over beschermend, als niet kunnen loslaten, als alles uit te vergroten,..als toxisch…en dit terwijl het toxische gedrag van de andere ouder komt.
Vaak kunnen we via het solo parallel ouderschap ook deze rust vinden en het spel stoppen van de toxische ouder. We moeten er ook voor zorgen dat de ouders en kinderen zich op elk moment veilig en gehoord voelen.
Ik hoor vaak dat kinderen gehoord zijn door rechters, instanties, politie, CLB’s,… maar dat niemand er iets mee doet. Of dat hulpverlening zegt dat het vertrouwelijk is en deze info terugkoppelt naar de toxische ouder.
Dit moeten de kinderen daarna beboeten en de kinderen komen in een cirkel terecht van wantrouwen, wensen niet meer mee te werken, willen of durven niets meer te zeggen,…
Dan zie je de gezonde ouder die zich nog meer gaat verzetten, want de kinderen zitten hier nu in de knel door externe instanties.
En deze zien dit als “niet meewerkende ouder ” terwijl de toxische ouder net dit resultaat voorzien had…en op gehoopt had…
Met solo parallel ouderschap gaan we de focus van de andere ouder gaan wegnemen, terug de focus gaan leggen op jouw eigen gezin.
Enkel hierdoor kom je uit die spiraal.
En deze kan in het begin inderdaad moeilijk zijn. Het is omdenken.
Maar ik hoor vaak dat dit inderdaad een rust brengt.
De meest voorkomende “fout” dat men maakt is het contact dan helemaal afkappen, dit is natuurlijk niet de bedoeling van solo parallel ouderschap. We gaan wel kijken wat wel te escaleren is, waar we geen moeite meer insteken, wat wel verplicht is in de verantwoordelijkheid te melden naar de nadere ouder,…
Wil jij de rust terug via solo parallel ouderschap?
Wil jij het onderliggende probleem bloot leggen via de MASIC methode?
Ik help jullie graag verder
Veel liefs
Tamara
Wil je graga de online training volgen?
Deze kan je onmiddelijk aankopen via volgende link: