Kinderen zijn lastiger dan vroeger

Placeholder Image

Ik las dit weekend een artikel in de krant. het ging over het feit of kinderen nu lastiger zijn dan vroeger of niet.

Het antwoord van de experte was dat de kinderen niet lastiger zijn geworden maar dat wij net minder tijd hebben en het allemaal willen. We willen het allemaal ineens.

We leven gemiddeld 80 jaar, waarvan we 20 jaar voor onze kinderen echt zorgen. Dus 60 jaar, tijd genoeg om al die citytrips nog te doen waar we van dromen. Dit vond ik zo mooi. Dit klopt inderdaad, kijk eens hoeveel tijd we nog hebben om de dingen te doen waar we van dromen, om de dingen te doen waarvan we denken dat we ze vandaag allemaal moeten doen. Denk je niet dat de burnouts ook veel mindert zouden zijn als we zo leven?.

Inderdaad we zijn allemaal jonge gezinnen en we willen carrière maken  en we willen op uitstap en we willen op sport en we willen met onze vrienden op restaurant en we willen naar de feestjes en concerten. Allemaal hele leuke activiteiten maar zo saai voor kinderen. Kinderen willen naar de laatste nieuwe film van walt Disney, willen naar speeltuinen, willen buiten ravotten,…

Kinderen die zich vervelen gaan lastig gedrag vertonen. Daar is iedereen het mee eens. Dus zijn kinderen lastiger geworden? Neen, ze vervelen zich meer. Laat ze eens kinderzaken doen, laat ze zich eens uitleven in buiten te spelen, in de speeltuin, vriendjes over de vloer en noem maar op. Kampen bouwen van de eettafel zonder dat mama of papa boos worden omdat ze daar zitten te werken. Buiten kampen bouwen, samen, zonder dat mama zich moet haasten om alles klaar te hebben of papa te moe is van te werken.

Er zijn heel veel eetgelegenheden waar ze rekening houden met kinderen. Daar kan je nog steeds gezellig met vrienden iets gaan eten of drinken, ook al is het met kinderen in de buurt in plaats van hippe muziek of het strakke decor of de nieuwste hippe plek in de stad.

Moeten we ons leven op stop zetten? Natuurlijk niet, elke mama en papa heeft wel een moment op zichzelf nodig. Ga lekker sporten, ga eens weg met vrienden. Maar als je thuis komt, ga in plaats van dadelijk eten te maken, Facebook te checken, YouTube op te zetten, ga eens gezellig bij je kind zitten en kijk hoe de dag was, vraag je kind om mee te helpen eten maken en tafel te dekken. Maak alles gezellig en je kind zal een pak minder lastig zijn.

En op de lastige en moeilijke momenten die ieder kind wel eens heeft, droom dan ver weg van je citytrip London, Parijs, New York. Want dat hebben jullie zo hard verdiend.

 

/door

Ik besef wat geluk wij hebben

wp_20161207_15_55_12_pro

Dagelijks werk ik met hooggevoelige kinderen in mijn praktijk.Heerlijk om mee aan de slag te gaan.

Maar voor we daartoe komen heb ik een verkennend gesprekje met de ouders. Daar zie ik soms de pijn en de wanhoop in hun ogen. Want de hooggevoeligheid is bij hen nog niet onder controle dus hoe kan het dan bij hun kind goed komen? Zij vinden het zelf moeilijk dus hoe zal hun kind dat dan op korte tijd wel kunnen herkennen en erkennen? Moet hun kind dezelfde pijn doorstaan als zij?

Elke keer sta ik dan even stil bij mijn persoonlijke situatie. Ik heb een tweeling van bijna 6 jaar. Mijn kinderen zijn beiden hooggevoelig. Ik heb een dochter die zich in de emotionele hooggevoeligheid kan terugvinden en mijn zoon in de zintuiglijke hooggevoeligheid. Zij vinden het heel normaal om te zeggen dat er herrie is en hun hoofdtelefoon even op te zetten. Zij vinden het heel normaal om even apart te gaan als het teveel aan het worden is. Zij vinden het normaal dat er een zonnebril naast het bed ligt om hun ogen ’s morgens te beschermen tegen het licht dat op dat moment hen kan overprikkelen. Noem maar op, voor hen zijn alle emoties en prikkels die er bij komen normaal, zij denken er niet bij na.

Niet dat ik van jongs af aan daarover gepraat heb, neen ,we zijn gewoon in de loop van de jaren alle voelsprieten gaan herkennen per kind en in ons leven beginnen smelten. En daar gaat het om bij hooggevoeligheid. Hoe we de prikkels hebben maar het toch leuk kunnen houden.

Op zo een momenten sta ik ook even stil bij mezelf. Wat een geluk heb ik gehad van op een jonge leeftijd een Amerikaanse therapeut in mijn leven tegen te komen, die me op de hooggevoeligheid wees. Helemaal  de periode waarin de grondlegster , Elaine N Aron , met de onderzoeken bezig was.Ik mocht gewoon genieten van deze wijze dame haar  funderingen. Het was me toen allemaal niet zo duidelijk als nu. Ik heb toen mijn voelsprieten in mijn leven gesmolten en genoten van mijn leven. Net zoals iedereen. Maar nu is me duidelijk hoeveel geluk ik gehad heb door op het juiste moment op de juiste plaats geweest te zijn.

Maar het is op dagen zoals vandaag als je ouders ziet met pijn en verdriet, door die hooggevoeligheid die ze vervloeken, dat ik besef hoeveel geluk ik gehad heb en hoeveel geluk mijn kindjes gehad hebben, om onze hooggevoeligheid op jonge leeftijd te herkennen en te smelten en te kunnen zeggen dat hooggevoeligheid is fantastisch is.

Zoals ik tegen de kindjes in de praktijk fluister; wij zijn een beetje superhelden! Wij horen beter, wij zien beter, wij ruiken beter,…en we weten wanneer het onheil eraan zit te komen.

Op die momenten ben ik blij dat ik de ouders op deze dagen ook iets kan bijbrengen en dat ze hopelijk verder kunnen met een positief beeld over die fantastische hooggevoeligheid. Want het is super, als je het kan herkennen en erkennen!

Laat hooggevoeligheid ook in je leven glanzen!

www.kindercoachtamara.be

 

Lees meer

/door