Tag Archief van: stiefmoeder

Ik ben een plus-mama.
Vroeger noemden de mensen dat stief-mama en als ik dat hoorde klonk dat meestal vreselijk.
Dat klonk boos, vervelend, niet lief.
Dat klonk als iets totaal niet fijn.
Nu ben ik zelf een stief-mama, maar we hebben er dus voor gekozen om plus-mama te gebruiken.
Dat klinkt als iets dat je er bovenop krijgt, “plus” hé.
Je krijgt dat er bovenop als kind, die “plusmama”.
Dat wil ook zeggen dat je er een pluskind, (of meerdere) bijkrijgt.
En ja, daar kan ik toch na 3 jaar al het een en ander over vertellen.
Dat dat niet altijd voelt als “plus”, maar eerder als een teveel.
Dat leest vreselijk als ik het zo zie, maar zo voel ik het momenteel.
De eerste jaren viel het wel mee met die plus, maar het laatste jaar voelt het voor mij eerder als last.
Ik heb altijd geweten dat ik nooit een kindje zou kunnen adopteren, omdat ik het gevoel had dat ik een kindje dat niet uit mijn eigen lijf zou gekomen zijn, niet dezelfde liefde zou kunnen geven als een bloedeigen hummeltje.
Gelukkig kunnen vele andere vrouwen en mannen dat wel!
Veel respect heb ik voor hen!
Mijn pluskind is ondertussen 10 jaar.
Het is een pienter, leergierig, empathisch, braaf, gehoorzaam kind.
Dat klinkt toch fantastisch!
Welke ouder wil nu zo geen kind.
Tja, hij is ook slordig, nonchalant, verstrooid, druk, veel tè braaf, niet assertief genoeg…
Ik doe mijn best hoor, ik zorg voor hem: ik kook voor hem, ik was zijn kleren, ik zorg dat zijn zwemzak gevuld staat, ik zorg dat zijn bed verse lakens heeft, ik koop nieuwe kleren voor hem, ik ga met hem naar de kapper, ik help bij zijn huiswerk als hij erom vraagt…
Maar hem graag zien en knuffelen en kusjes geven…
Neen, dat kan ik niet.
Dat druist regelrecht tegen mijn gevoel in.
Elke keer als de avond er is dat mijn 2 schatten terug bij ons komen voor een week maakt mijn hart een sprongetje.
Maar niet voor hem.
Dan slaak ik een diepe zucht omdat ik me voorbereid op weer een week met gedrag waar ik hoorndol van word.
Die dag is vandaag.
Ik neem me elke keer voor er minder aandacht aan te besteden, aan dat gevoel,  me er minder druk in te maken maar dat is verre van evident en dat lukt me maar met mondjesmaat.
Mocht ik dit jaren geleden gelezen hebben in een of ander tijdschrift zou ik enorm compassie gevoeld hebben voor dat kind, dat kind dat niet graag gezien wordt door zijn boze stiefmama, een stiefmama die toch wist waaraan ze begon.
Nu vraag ik enkel om een beetje begrip.
Wat moedig van deze plus mama om even haar gevoelens te delen!
Wil jij ook graag jouw verhaal hier, mail naar tamara@kindercoachtamara.be
Wil je graag aan de slag ; https://www.kindercoachtamara.be
Veel liefs
Tamara