Tag Archief van: nieuw samengesteld gezin

Deze brief las ik doordat scheidingsexpert en relatiebemiddelaar Eric De Corte hem deelde.

De brief kwam anoniem in zijn bus en verwoordt perfect wat een conflictueuze echtscheiding betekent voor een kind, zelfs al denken de ouders goed met de situatie te zijn omgegaan.

Anonieme brief

Lieve papa, lieve mama. Ja, dat zien jullie goed. Er staat niet lieve papa én mama boven deze brief. Jullie in één adem noemen, druist te veel in tegen mijn gevoelens. Want jullie zijn niet samen en wat mij betreft, zijn jullie dat nooit geweest. Ik was zes toen jullie scheidden, ondertussen 38 jaar geleden. Ik kan me niet eens herinneren dat jullie ooit een stel waren. Ik kan het me ook niet voorstellen. Jullie zijn zulke twee verschillende mensen. Het lijkt me schier onmogelijk dat jullie ooit van elkaar gehouden hebben. Maar goed, dat was ook niet zo, als ik papa moet geloven. Ik heb het hem vaak genoeg horen zeggen: ‘Van jouw moeder heb ik nooit echt gehouden’. Oké, bedankt papa. Dus ik ben niet eens in liefde verwekt en uit liefde geboren. Fijn om dat te weten.

Het was natuurlijk een andere tijd, 38 jaar geleden. Niemand scheidde. ‘We hoeven de vuile was niet buiten te hangen’, zei mama. Ze zei wel meer dingen: dat mijn vader haar toch echt wel heel slecht behandeld had bijvoorbeeld. Dat vertelden mijn tantes me ook regelmatig: ‘Wat jouw vader je moeder heeft aangedaan toen hij er met die sloerie vandoor ging…’ En papa was aan de andere kant van de lijn ook niet onverdeeld positief over mama. ‘Ze was altijd ontevreden’, zei hij dan. ‘Niks was ooit goed genoeg. Al dat gezeur, ik kon er niet meer tegen’. Ik ben jullie. Ik ben half-papa, half-mama. Er is een helft van mij die jullie afwijzen. Die jullie mijn hele jeugd verloochend hebben. Weet je hoe dat voelt? Als mijn man tegen mijn dochter zegt: ‘Wat lijk je toch op je moeder’, dan is dat positief. Als papa dat vroeger tegen me zei, kon ik wel door de grond zakken. Bij papa was ik te veel mama, bij mama te veel papa. Het is nog een meevaller dat ik er niet schizofreen van ben geworden.

Ik ben half-papa, half-mama. Er is een helft van mij die jullie allebei afwijzen. Weet je hoe dat voelt?

‘Eigenlijk heb je nooit veel last van onze scheiding gehad’, beweren jullie af en toe. Pardon? Ik ben nooit met de vader van mijn kinderen getrouwd. Niet omdat ik het niet durfde, maar omdat ik niet wist hoe ik dat zou moeten regelen, zo’n bruiloft met een moeder en vader die elkaars bloed wel kunnen drinken. Ik lag te zweten in het kraambed uit angst dat jullie elkaar per ongeluk tegen het lijf zouden lopen. Kinderfeestjes, verjaardagen, we vieren alles zonder opa en oma. Want jullie samen in een kamer, dat gaat echt niet. En nu zijn jullie allebei begin zeventig. Binnenkort doet mijn oudste dochter eindexamen. ‘Ik wil er graag bij zijn’, zei de trotse opa. ‘Eva vindt het fijn als ik kom’, verkondigde oma. En jullie beweerden ook nog eens dat het na 38 jaar best kon, samen in één kamer. ‘Gezellig toch?’ Nee! Nee, dat vind ik dus niet gezellig. Dat vind ik hypocriet! 38 jaar geleden hadden jullie het ‘gezellig’ moeten regelen. Nu is het te laat. Het hoeft niet meer. Liefs, A.”

 

Wil jij het voor jouw kinderen anders doen?

Willen jullie eraan werken?

willen jullie ouders zijn voor jullie kinderen en ex partners?

Ik help jullie graag verder

Veel liefs

Tamara

https://www.kindercoachtamara.be

 

Ik ben een plus-mama.
Vroeger noemden de mensen dat stief-mama en als ik dat hoorde klonk dat meestal vreselijk.
Dat klonk boos, vervelend, niet lief.
Dat klonk als iets totaal niet fijn.
Nu ben ik zelf een stief-mama, maar we hebben er dus voor gekozen om plus-mama te gebruiken.
Dat klinkt als iets dat je er bovenop krijgt, “plus” hé.
Je krijgt dat er bovenop als kind, die “plusmama”.
Dat wil ook zeggen dat je er een pluskind, (of meerdere) bijkrijgt.
En ja, daar kan ik toch na 3 jaar al het een en ander over vertellen.
Dat dat niet altijd voelt als “plus”, maar eerder als een teveel.
Dat leest vreselijk als ik het zo zie, maar zo voel ik het momenteel.
De eerste jaren viel het wel mee met die plus, maar het laatste jaar voelt het voor mij eerder als last.
Ik heb altijd geweten dat ik nooit een kindje zou kunnen adopteren, omdat ik het gevoel had dat ik een kindje dat niet uit mijn eigen lijf zou gekomen zijn, niet dezelfde liefde zou kunnen geven als een bloedeigen hummeltje.
Gelukkig kunnen vele andere vrouwen en mannen dat wel!
Veel respect heb ik voor hen!
Mijn pluskind is ondertussen 10 jaar.
Het is een pienter, leergierig, empathisch, braaf, gehoorzaam kind.
Dat klinkt toch fantastisch!
Welke ouder wil nu zo geen kind.
Tja, hij is ook slordig, nonchalant, verstrooid, druk, veel tè braaf, niet assertief genoeg…
Ik doe mijn best hoor, ik zorg voor hem: ik kook voor hem, ik was zijn kleren, ik zorg dat zijn zwemzak gevuld staat, ik zorg dat zijn bed verse lakens heeft, ik koop nieuwe kleren voor hem, ik ga met hem naar de kapper, ik help bij zijn huiswerk als hij erom vraagt…
Maar hem graag zien en knuffelen en kusjes geven…
Neen, dat kan ik niet.
Dat druist regelrecht tegen mijn gevoel in.
Elke keer als de avond er is dat mijn 2 schatten terug bij ons komen voor een week maakt mijn hart een sprongetje.
Maar niet voor hem.
Dan slaak ik een diepe zucht omdat ik me voorbereid op weer een week met gedrag waar ik hoorndol van word.
Die dag is vandaag.
Ik neem me elke keer voor er minder aandacht aan te besteden, aan dat gevoel,  me er minder druk in te maken maar dat is verre van evident en dat lukt me maar met mondjesmaat.
Mocht ik dit jaren geleden gelezen hebben in een of ander tijdschrift zou ik enorm compassie gevoeld hebben voor dat kind, dat kind dat niet graag gezien wordt door zijn boze stiefmama, een stiefmama die toch wist waaraan ze begon.
Nu vraag ik enkel om een beetje begrip.
Wat moedig van deze plus mama om even haar gevoelens te delen!
Wil jij ook graag jouw verhaal hier, mail naar tamara@kindercoachtamara.be
Wil je graag aan de slag ; https://www.kindercoachtamara.be
Veel liefs
Tamara

Aangezien ik mij verder gespecialiseerd heb in het begeleiden van kinderen waarvan de ouders gescheiden zijn, is dit natuurlijk een veelgestelde vraag.

Wel, het is natuurlijk afhankelijk van kind tot kind en elke situatie is anders maar ik zeg steeds: Wees geduldig!
Hoeveel keer zeggen we niet tegen een kind: “heb eens geduld!” Wel in de praktijk mag ik dit ook tegen de ouders zeggen: “Heb geduld!”

Je hebt kinderen die dadelijk rouwen om een scheiding en je hebt kinderen die uitgesteld rouwen om een scheiding.
Een kind moet sowieso alle stadia van de rouw doorlopen. Dit is de natuur. Om zo alles te kunnen plaatsen en verder te gaan.

Kom je meteen op de proppen met jouw nieuwe liefde? Wees er dan op voorbereid dat dit een grote impact kan hebben op jouw kind en op de verwerking van de scheiding.
Waar ze in hun rouwproces nog hun plaatsje moeten zoeken in hun nieuwe thuis, moeten ze dadelijk ook nog rekening houden met anderen.
Zijn er nog kinderen bij betrokken? Dan is het nog eens zo moeilijk. Want waar staat jouw kind?

Wil jij het jouw kind makkelijk maken? Dan suggereer ik steeds dat jullie zes volle maanden samen zijn en dan heel langzaam elkaar beginnen voor te stellen.
Niet meteen met een overvol weekend met de hele bende samen weg. Neen, een korte kennismaking langzaam opbouwend.
Praat eens over jouw nieuwe partner, heel kort, niet teveel informatie ineens. Bouw op en spreek eens half uurtje alleen af, niet dadelijk met de kinderen erbij indien er nog andere kinderen zijn. Bouw langzaam op, laat de kinderen wennen aan de situatie, verplicht hen tot niets.

De koppels die mijn raad opgevolgd hebben, hebben ofwel de relatie stopgezet voor de zes maand en zo de onnodige pijn van weer afscheid te moeten nemen bij hun kind kunnen afweren, of, hebben na zes maand hun nieuwe partner heel traag geïntroduceerd aan hun kinderen en zijn nu nog steeds gelukkig samen als nieuw samengesteld gezin.

Er wordt hier veel te weinig bij stil gestaan. Je bent verliefd en wil dit met de hele wereld delen. Maar liefde maakt blind schijnt op dat moment ook naar de kinderen door. De blik en de gevoelens van het kind zien de ouders op dat moment ook niet. Kinderen die rouwen om een scheiding, zitten met vragen en als de mama of papa al heel gauw met een nieuwe partner aan komt walsen kunnen ze vragen hebben zoals deze vragen. Deze vragen krijg ik van kinderen van alle leeftijden te horen: ” Zal ik later ook iemand vinden die zo blij is dat hij/zij van me af is?” , ” waarom zou ik ooit trouwen Tamara, ik hoorde mijn papa zeggen dat mijn mama hem zo gelukkig maakte maar toch is hij weg gegaan”

Vergeet niet dat wij het voorbeeld aan de kinderen moeten geven over wat liefde is en hoe we met liefde moeten omgaan.
Als wij dit maar heel slordig gaan doen heeft dit zeker gevolgen op de relaties van de kinderen als jongvolwassenen en volwassenen.

Is de band niet goed met de stiefouder? Waarschijnlijk zit de speedversnelling er van in het begin voor iets tussen.
Jonge kinderen zijn veerkrachtig genoeg hoor ik vaak. Klopt maar jonge kinderen worden tieners en tieners hebben hun eigen beeld en rekenen af.

Een goede raad; neem jullie tijd! Maak tijd voor jouw kinderen en hun plaats en al de rest komt later wel. Leg die puzzel stukje per stukje en als jullie zeker zijn, dan hoeven jullie jullie nergens in te haasten. Leef op jullie roze wolk maar blijf realistisch met jullie kinderen erbij.

“Heb nu eens vijf minuten geduld” zal vanaf nu ook in jouw leven een hele andere betekenis hebben.

Heb je graag hulp bij het voorstellen van jouw nieuwe partner? Bij het aanpakken ervan? Het opvangen van jouw kinderen? Of als stiefouder?
Ik help jullie graag hierin verder

Veel liefs
Tamara
www.kindercoachtamara.be