Tag Archief van: narcist en kinderen

Sinds het artikel over Sofietje in HLN lijkt het alsof de mensen niet meer zwijgen. Gelukkig denk ik maar!

Velen hebben de redactie gecontacteerd, APACHE heeft een nieuw verhaal naar buiten gebracht, verschillende verhalen. … Allemaal zaken waar ouders en kinderen mee geconfronteerd worden in de rechtbank, in een schreeuw om hulp om hun kinderen te beschermen en waar dit zich tegen hen keerde.

Gisteren zag ik de film op Netflix, Take care of Maya. En dan denk je dat dit een ver van mijn bed show is. Maar helaas zie ik de laatste jaren zulke zaken ook hier in België gebeuren. Kinderen die onterecht geplaatst worden, waar er een vendetta tegen mama of papa loopt, waar ze mama of papa aan de schandpaal nagelen. Ik herinner me zo een een vrouw, jaren geleden is ze naar Zuid Afrika gaan wonen, haar kinderen waren geplaatst, ze mocht ze niet meer zien, heel kort op bezoek en onder begeleiding,.. Deze vrouw zat in een pestscheiding, ze hebben een beeld van haar opgehangen en België heeft dit mee opgenomen… Deze vrouw was zelf psychologe, ze hebben haar volledig gekraakt, is zelf “opgespoord” geweest op TV . Haar carrière was helemaal gedaan. Zij kon niet meer. Ik begreep het toen niet, het was mijn eerste verhaal dat ik toen hoorde. Nu, zoveel jaren later denk ik nog vaak aan haar… ze was opgejaagd wild, het was kwestie van tijd tot ze ging doen waartoe men haar ging drijven… gelukkig heeft ze haar rust gevonden… haar kinderen zijn hier nog…Haar trauma nam ze wel mee naar Zuid Afrika…. En hopelijk kan ze ooit haar kinderen wanneer ze meerderjarig zijn, dat duurt nu niet lang meer, wel in haar armen terug sluiten…

En dan met de berichten rond het VK en de andere instanties die naar boven komen denk ik, hoe kunnen we dit stoppen? Hoe kan het dat zo een systeem dat moet opkomen voor kinderen, zich kan inlaten in zulke onprofessionele gedachtegangen? In zulke vooroordelen? In zulk machtsvertoon?

Hulpverleners zijn ook maar mensen is het excuus dat er dan gegeven wordt. Tuurlijk zijn we allemaal maar mensen! Maar door vooroordelen en aannames ipv feitenonderzoeken gaan we die kinderen niet helpen. In Nederland wordt al meer met de MASIC methode gewerkt in rechtbanken. Omdat ze daar ook naar de feiten gaan kijken. En daar draait het om!

Hoe kan het VK 5 jaar zo verder gedaan hebben zonder dat ze werden tegengehouden? Moeten we ons dan niet eens gaan afvragen hoeveel macht we bepaalde personen geven in een dossier? Een dossier waar namen van kinderen achter schuilen, waar het gaat om kinderen! Moeten we ons eens niet gaan afvragen of justitie een andere aanpak kan invoeren?

En inderdaad vaak denk je bij een aanmelding; oh typisch geval van ouderverstoting. Maar het is aan ons als hulpverlener om daar neutraal bij te blijven, elk “dossier” los te koppelen van elkaar en de emoties opzij te zetten en met een eerlijk en klare bril elke situatie te bekijken. Dat is onze plicht als we met deze materie aan de slag gaan! Dat is onze plicht naar de toekomst van die kinderen toe!

Minister Crevits gaat het nu onderzoeken, heel goed, maar wat met de andere verhalen van wat er gebeurd? Want er zijn nog ontelbare verhalen… maar die vallen niet onder minister Crevits dus daar is ze niet toe bevoegd. Hoe blind blijven we? Is vrouwe justitia blind of wil ze het gewoon niet zien? Hoeveel meer moeten we nog met kinderleventjes spelen?

Natuurlijk zijn er wel mensen en organisaties die het wel zien, begrijp me niet verkeerd. Ik hoor heel wat succesverhalen ook. Maar het is triest dat parket en justitie bijvoorbeeld elkaar zo slecht opvolgen. Dat alles zo lang moet duren. Dat … dat het zo fout loopt ten koste van mensenlevens en kinderen hun leven en toekomst…

Ik ben vooral corona zowat afgestapt van de media,… maar deze verhalen mogen van mij door de media verder naar boven gehaald worden. Zulke verhalen moeten gewoon het daglicht blijven zien of het daglicht eindelijk eens zien. Zulke verhalen moeten gehoord worden, moeten een mond krijgen, een gezicht krijgen, zulke verhalen mogen niet meer gezwegen worden…

Zit jij met jouw verhaal? Kom ermee naar buiten!

Mijn belofte is dat ik elke aanmelding wel nuchter, klaar en zonder vooroordeel zal bekijken, voor zolang ik in deze materie werk…

Veel liefs en veel moed

Tamara

https://www.kindercoachtamara.be

Deze brief las ik doordat scheidingsexpert en relatiebemiddelaar Eric De Corte hem deelde.

De brief kwam anoniem in zijn bus en verwoordt perfect wat een conflictueuze echtscheiding betekent voor een kind, zelfs al denken de ouders goed met de situatie te zijn omgegaan.

Anonieme brief

Lieve papa, lieve mama. Ja, dat zien jullie goed. Er staat niet lieve papa én mama boven deze brief. Jullie in één adem noemen, druist te veel in tegen mijn gevoelens. Want jullie zijn niet samen en wat mij betreft, zijn jullie dat nooit geweest. Ik was zes toen jullie scheidden, ondertussen 38 jaar geleden. Ik kan me niet eens herinneren dat jullie ooit een stel waren. Ik kan het me ook niet voorstellen. Jullie zijn zulke twee verschillende mensen. Het lijkt me schier onmogelijk dat jullie ooit van elkaar gehouden hebben. Maar goed, dat was ook niet zo, als ik papa moet geloven. Ik heb het hem vaak genoeg horen zeggen: ‘Van jouw moeder heb ik nooit echt gehouden’. Oké, bedankt papa. Dus ik ben niet eens in liefde verwekt en uit liefde geboren. Fijn om dat te weten.

Het was natuurlijk een andere tijd, 38 jaar geleden. Niemand scheidde. ‘We hoeven de vuile was niet buiten te hangen’, zei mama. Ze zei wel meer dingen: dat mijn vader haar toch echt wel heel slecht behandeld had bijvoorbeeld. Dat vertelden mijn tantes me ook regelmatig: ‘Wat jouw vader je moeder heeft aangedaan toen hij er met die sloerie vandoor ging…’ En papa was aan de andere kant van de lijn ook niet onverdeeld positief over mama. ‘Ze was altijd ontevreden’, zei hij dan. ‘Niks was ooit goed genoeg. Al dat gezeur, ik kon er niet meer tegen’. Ik ben jullie. Ik ben half-papa, half-mama. Er is een helft van mij die jullie afwijzen. Die jullie mijn hele jeugd verloochend hebben. Weet je hoe dat voelt? Als mijn man tegen mijn dochter zegt: ‘Wat lijk je toch op je moeder’, dan is dat positief. Als papa dat vroeger tegen me zei, kon ik wel door de grond zakken. Bij papa was ik te veel mama, bij mama te veel papa. Het is nog een meevaller dat ik er niet schizofreen van ben geworden.

Ik ben half-papa, half-mama. Er is een helft van mij die jullie allebei afwijzen. Weet je hoe dat voelt?

‘Eigenlijk heb je nooit veel last van onze scheiding gehad’, beweren jullie af en toe. Pardon? Ik ben nooit met de vader van mijn kinderen getrouwd. Niet omdat ik het niet durfde, maar omdat ik niet wist hoe ik dat zou moeten regelen, zo’n bruiloft met een moeder en vader die elkaars bloed wel kunnen drinken. Ik lag te zweten in het kraambed uit angst dat jullie elkaar per ongeluk tegen het lijf zouden lopen. Kinderfeestjes, verjaardagen, we vieren alles zonder opa en oma. Want jullie samen in een kamer, dat gaat echt niet. En nu zijn jullie allebei begin zeventig. Binnenkort doet mijn oudste dochter eindexamen. ‘Ik wil er graag bij zijn’, zei de trotse opa. ‘Eva vindt het fijn als ik kom’, verkondigde oma. En jullie beweerden ook nog eens dat het na 38 jaar best kon, samen in één kamer. ‘Gezellig toch?’ Nee! Nee, dat vind ik dus niet gezellig. Dat vind ik hypocriet! 38 jaar geleden hadden jullie het ‘gezellig’ moeten regelen. Nu is het te laat. Het hoeft niet meer. Liefs, A.”

 

Wil jij het voor jouw kinderen anders doen?

Willen jullie eraan werken?

willen jullie ouders zijn voor jullie kinderen en ex partners?

Ik help jullie graag verder

Veel liefs

Tamara

https://www.kindercoachtamara.be